Van knuffelbaar tot eetbaar.

Vanuit Pino zijn we naar Arequipa gereden, om de rit nog even te doorbreken zijn we onderweg gestopt bij ruïnes. Deze zouden erg mooi moeten zijn maar eerlijk gezegd vonden we het alle drie tegen vallen. Daarbij liep Sab kotsend over het park heen omdat ze zich niet lekker voelde. Door dit alles waren we zo vertrokken. De weg van Pino naar Arequipa bleek achteraf een hele uitdaging. De weg zat vol met hoge bergen en teveel bochten. Michael werd he-le-maal gek van het stuurwerk! Ontzettend veel bochten en geen stuurbekrachtiging is op dat soort momenten niet de beste combinatie. Voordat we vertrokken wisten we het nog niet en misschien gelukkig maar want het bleek dat we naar bijna 5000(!) meter moesten. Met alle spullen en 3 man in de auto was het geen gemakkelijke opgave voor El Mundo maar hij heeft het gehaald. Wel hebben we op deze weg vele ongelukken gezien. Allemaal auto’s, bussen en vrachtwagens die de berm in geknald waren omdat ze de controle over het stuur waren verloren.  Na uren van op en af en van links naar recht kwamen we in Arequipa aan. Arequipa stond vooral bekend om zijn kathedralen en om zijn witte stadcentrum, maar daarnaast ook om een ontdekking. Normaal zijn we niet zo van het museum bezoeken en daarom hebben we dit ook zelden gedaan deze reis. Dit museum konden we echter niet overslaan.  Het museum was naar onze mening niet zo interessant maar we waren er ook voor één ding gekomen.  De ontdekking….. Ongeveer 500 geleden was het de normaalste zaak van de wereld om een onschuldig kind te offeren aan de goden. Dit om de goden “te vriend” te houden. Ze kozen hier altijd gezonde kinderen voor in de leeftijd van 10-15 jaar voor. Het kind werd gewikkeld in de mooiste kleden en kreeg goud met haar mee zodat ze dit aan de goden kon geven.  Het mooie van dit verhaal is dat ze dus in de buurt van Arequipa een kind hebben gevonden die geofferd was. Zij was volledig intact, dit kwam omdat ze ingevroren zat op de berg. De haren, kleding, huid en zelfs ingewanden waren intact gebleven. Toen ze haar vonden konden ze zelf zien wat ze gegeten had voordat ze geofferd was.  Best ziek na 500 jaar. Dit meisje kun je nu dus aanschouwen in het museum. Indrukwekkend om een kind te bekijken dat 500 jaar geleden heeft geleefd.

Rond Arequipa ligt de Colca Canyon en hier wilde we graag met de auto heen om vervolgens naar Cuzco te rijden. We hoorde alleen van iedereen dat de weg van daar naar Cuzco erg slecht was en dat durfde we niet aan met onze overbeladen ratelende El Mundo. Dit was de eerste weg tijdens onze trip die we vermeden… We moesten er dus met een dag tour heen en ondanks dat we echt vroeg op moesten was het zeker geen straf. De vallei waar we langs reden is één van de diepste ter wereld waardoor de uitzichten schitterend waren. De condors die daarbij vlak boven je heenvlogen waren de kers op de taart. Laat maar voldaan waren we weer terug om volgens de volgende dag de lange trip naar Cuzco te maken.

We keken erg uit naar Cuzco omdat we daar naar het wereldwonder Machu Picchu zouden gaan. Als eerste moesten we de hele weg die we heen gereden waren naar Arequipa weer terug en dan nog helemaal door naar boven. Het originele plan was om halverwege ergens te slapen. Toen we eenmaal zover waren besloten we om één keer door te rijden. Laat en in het donker kwamen we aan en het bleek er een warboel met straatjes te zijn. Aangezien we nog steeds met kaart rijden is dat soms erg lastig. De hostels die we vonden waren duur, we waren moe en wij (Sab en Mike) besloten maar is lekker op elkaar te gaan knooien. Dit maakte het zoeken niet gemakkelijk maar na ruim een uur zoeken vonden we dan eindelijk een hostel. De volgende dag stond het plannen van onze trip naar Machu Picchu op het programma. Cuzco is de uitval basis voor de meeste mensen om daar heen te gaan en veel mensen nemen een georganiseerde tour. Wij verrekken het om achter een gids met een vlag aan te lopen en dit is vaak nog duur ook. Daarom besloten we om het zelf te regelen en boekte we een veel te dure treinticket (95 euro pp) en de entree ticket zelf. Dit is echter pas het begin van alles want er komt nog veel meer bij kijken maar dat komt later. Die avond gingen Sabine en Anneke een verzorg avondje houden met massages en nageltjes. Dit omdat Michael geheel onverwachts bezoek had gekregen. Sjef een vriend van Michael was toevallig op het zelfde moment in Cuzco. Samen hadden ze afgesproken in een restaurantje en vele biertjes, verhalen en nieuwtjes verder was het al weer tijd om doeg te zeggen want Sjef ging de volgende morgen al weer verder. Wel erg leuk om even bij te hebben kunnen kletsen met iemand van de vriendengroep. Hoe klein kan de wereld zijn?!

Wij hadden besloten om pas na het weekend naar Machu Picchu te gaan om de drukte te vermijden. We hadden dus nog een dag over en die we hebben dit gebruikt om langs een mooie route te gaan rijden in de omgeving van Cuzco. In een klein plaatsje met een markt zijn we gestopt om daar even overheen te lopen, jammer alleen dat het gigantisch hard regende. Maar hier laten wij Nederlanders ons niet door kisten. Op deze markt  kwamen we ook een ren met vele lieve cavia’s tegen. Sommige leken op de cavia’s die wij vroeger hadden. Nu is dat opzich niet zo’n interessante informatie maar wel als ik je vertel dat het volgende dorp waar we door heen reden een bourgondisch specialiteit had. En zoals je nu wel vermoed dat waren gebakken cavia aan een stok op een open vuur. Eerst waren ze zo schattig en nu hingen ze daar gebraden. We hadden al eerder besloten dat we deze delicatesse uit Peru moesten gaan proberen. We besloten spontaan om dat maar in dit dorp te doen. Wij op een krakkige tafel tussen wat locals met een cavia of 4 aan het spit naast ons. Wat ongemakkelijk bestelde we er 1 en een grote fles cola om het eventueel weg te spoelen. De vrouw haalde naast ons de cavia van het spit legde hem op de snijplank en vol gekraak van botten hakte ze hem in 4 stukken en samen met wat anders raars kregen we het geserveerd. Nu die al in stukken was leek die gelukkig al iets minder op knabbel van vroeger maar hierdoor konden we wel zien wat zijn laatste maaltijd was geweest, ter info, iets groens. Heel voorzichtig pakte we een stuk en worstelde we allemaal op onze eigen manier stukje voor stukje naar binnen. Er zit niet veel vlees op zo’n beesie maar we moeten eerlijk zeggen dat het zeker niet vies was.  Weer een ervaring rijker zullen we maar zeggen. Morgen is het zover dat we weer een wereldwonder mogen aanschouwen.