Blog Archives
Na onze flinke kater in ons nieuwe hostel bleek ons geluk nog niet terug gekeerd. Janna en Erwin gingen richting huis dus we moesten nu voortaan de Spaanse varkentje alleen wassen. Na de vele kombi’s in deel 1 waren we nog niet klaar met bezichtigingen. We hebben nog een hele oude jongen gezien, een witte maar die was ver boven ons budget dus dat was een NEE. Toen kwam het zonnetje aan de hemel want we kwamen in contact met een rode kombi, volledige ingericht als camper. Hij was boven ons budget maar we vonden hem de moeite waard. De bezichtiging viel ons alleen iets tegen, hij bleek schade te hebben en er was een probleem met de motor (dit hadden ze niet vermeld). Maar toch was ons gevoel nog goed, als de prijs maar ging zakken. Dus na veel onderhandelen kwamen we op een akkoord. We kregen de auto voor nog steeds veel geld maar voor ons iets schappelijker prijs als wij zelf het motorprobleem regelde. Nu kwam het duveltje weer om de hoek. Na een akkoord en het prikken voor een data voor de notaris (alles wordt hier geregeld bij de notaris) kwam het financiële gedeelte. De eigenaresse dacht dat wij alles wel contant in 1 dag geregeld konden hebben. Als wij de auto in peso wilde betalen moesten wij meerdere dagen naar de bank om van ieder bankpasje het eindlimiet op te nemen, dit is dus nooit mogelijk in 1 dag! Toen wij dit uitlegden aan haar zei ze oh maar je kan ook in dollar betalen. Wat denkt zij nou……dat wij duizenden dollars op zak dragen…toen kwam de aap uit de mouw. Het moest nu geregeld worden of niet want ze ging morgen voor 3 weken naar Colombia. Waarom ze dit nooit eerder heeft vermeld is voor ons niet duidelijk, weer dagen verspild en weer een NEE. De dagen waren lang en we deden letterlijk niks. We sliepen overdag zo lang mogelijk uit en we leefden s ’nachts met films zoals Lord of the Rings en Harry Potter. Op een gegeven moment kwamen we op een breekpunt. De beslissing moest genomen worden, of we wachten nog langer of we gaan met de bus. De deadline werd gelegd op na het weekend, het was toen maandag. Als we niks zouden vinden, was de enige oplossing de bus. Voor ons een verschrikkelijke beslissing, maar nog meer dagen te verspillen in Santiago schiet ook niet op. We hebben toen letterlijk met iedereen contact opgenomen die een auto te koop hadden staan, van 4×4 tot aan kombi’s. Ineens kregen we uit het niets een sms’je van de blauwe kombi (de man die hem niet wilde verkopen) dat hij hem voor meer aan ons wilde verkopen. Ja, veel keus hadden we niet dus we gingen akkoord met zijn bedrag. Toen kwam weer het heikel punt, een data voor de notaris werd geprikt maar we wilde eerste een proefrit maken. Blijkbaar had deze man een nieuw hobby gevonden, toeristen aan het lijntje houden. Want na weer gewacht was de eindconclusie dat wij hem lieten weten dat hij of de volgende morgen met de kombi voor de deur stond voor een proefrit, als alles ok was door te gaan naar de notaris. Maar de volgende dag zaten wij te hopen dat hij kwam, maar hij is nooit gekomen. Waarom, geen idee! Wat we nu wel weten, een JA betekent niks in Chili, het betekent net zoveel als met 5 cent naar een Ferrari dealer te gaan. (kleine compilatie van de kombi’s is te zien bij de foto’s)
De muren kwamen inmiddels letterlijk op ons af dus wat nu…op naar plan B. We hadden contact opgenomen met vele auto’s, gelukkig kregen we reacties terug. Sommige positiever dan andere, uiteindelijk bleef er 1 auto over. Een Suzuki Jimny, een kleine 4×4. Deze was van toeristen, twee Noren die een maand in deze auto hadden rondgereden. De prijs was zoals gewoonlijk aan de hoge kant, maar we hadden het voordeel dat ze naar huis gingen, dus met spoed de auto wilde verkopen. Na een bezichtiging van de auto, waren we niet dol gelukkig maar het was een optie! De motor was prima alleen de auto had veel deuk schade aan de buitenkant. Na de opties op een rij te leggen was de beslissing snel genomen. De bus of deze auto. Het werd deze auto, na weer flink onderhandelen viel het dubbeltje onze kant op. We hadden een deal. Hopelijk betekent dit meer dan bij al die Chilenen. Het geld werd overgemaakt en de sleutel was in ons bezit inclusief de auto, de laatste drempel was het overzetten van eigenaar bij de notaris. Dus wij naar de notaris en daar was hij weer de duvel! Wat bleek, de autopapieren waren niet correct en de auto stond niet op de naam van de Noren maar nog op de vorige eigenaar. Naar wat heen en weer gebel met de vorige notaris in Los Angeles ( a 500 km onder Santiago) bleek het probleem te zijn dat de papieren nog niet waren behandeld en dat de man die hier voor verantwoordelijk was op vakantie was. We moesten dus een aantal weken wachten. Ja echt niet dus, we hadden genoeg gewacht. Gelukkig waren de noren het er ook over eens dat zij niet wilde wachten en dus een bezoek wilde brengen aan de notaris in Los Angeles. Dus wij met de auto en één van de noren op weg naar het zuiden. Aangekomen in Los Angeles eerst naar de autodealer (waar hun de auto hadden gekocht), hij sprak Engels en wilde met ons mee naar de notaris. Bij de notaris aangekomen was het op zoek naar de papieren, tussen alle niet verwerkte papieren kwam ook ons papier tevoorschijn. Nu nog de vorige eigenaar laten komen en alles overzetten naar Sabine. Het vorige papier werd vernietigd en Sabine kon eindelijk haar handtekening gaan zetten. De auto stond op Sabine haar naam. Het enige probleem was, de officiële papieren kunnen pas opgehaald worden rond 20 maart in iedere registro Civil (gemeentehuis) in Chili. Dat is dus letterlijk nog een maand rondrijden in Chili en die tijd hadden we niet meer… We hebben besloten om richting het zuiden te rijden en onderweg ergens het papier op te halen. Het belangrijkste was we konden eindelijk op weg……
Category: Chili
2 Comments
Onze reis naar een nieuw continent begon alles behalve voorspoedig. We hadden in Nieuw-zeeland het slechte nieuws te horen gekregen dat ons avontuur met de auto misschien niet door kon gaan. De Nederlandse auto (die wij van te voren al hadden gekocht) was in beslag genomen door de Argentijnse douane en de eigenaar van de auto (Toon), een volgeling van de Dakar, kon onze auto niet ophalen omdat hij was gestrand met zijn motor in Chili. Als we wilde konden we zelf de auto bij de douane ophalen, de vraag was dan wel in welke staat was de auto en kregen wij hem wel mee. Dit waren teveel onzekerheden en daarom hebben we de deal afgeblazen. Met lood in onze schoenen zijn we op de valreep gaan zoeken naar auto’s en vonden we twee mogelijkheden. Twee Volkswagen kombi’s , één van een Nederlands stel (Erwin & Janna) en één van een Nieuw-Zeelandsstel. De NL-Kombi was evt. al verkocht maar onze voorkeur lag toch bij de NZ-kombi, dus na wat ge-email hadden wij een bod gedaan. We kregen te horen dat ze op weg waren naar Buenos Aires. We moesten dus evt. onze vlucht omzetten of een busreis van 20 uur nemen maar dat hadden we er voor over. Wij vlogen namelijk op Santiago. We hadden nog geen directe JA te horen gekregen maar ze zouden ons mailen om hun locatie in BA door te geven om daar alles te regelen. Dus wij vernamen dat het toch wel een zekerheid was dat ons bod geaccepteerd was. De avond voor ons vertrek naar Santiago kregen we e-mail van de NZ-kombi dat ze de auto hadden verkocht, omdat ze hem twee dagen eerder konden verkopen. WHAT THE FUCK@!@#!# waar zijn de manieren van tegenwoordig. Met dus een blok in onze maag gingen we op weg naar onze nieuw continent. Toen we aankwamen op de luchthaven in Auckland kregen we ook nog is te maken met een vertraging van 8 uur! We krijgen toch niet weer te maken met het ongeluk van Cambodja?!?!
Terug naar het centrum van Auckland had geen zin, dus het wachten kon beginnen, dit werd enigszins verlicht door wat kortingsbonnen die we kregen van de luchtvaartmaatschappij en gelukkig dat we wat film materiaal hadden meegenomen (Lord of Rings trilogie). Alleen hadden we een klein probleempje, we konden de laptop niet opladen omdat we niet de juiste stekker hadden voor het stopcontact. Dus met tegenzin een stekker gekocht die gekoppeld kon worden aan ons Europese stekker. Wat is nu het mooiste van dit verhaal. Toen we de 8 uur hadden overbrugt heeft mike het contact weer netjes terug gebracht naar de winkel met het bonnetje om zijn geld terug te vragen omdat hij “NIET GOED” was. Ze wisten natuurlijk dondersgoed hoe de vork in de steel zat maar ze konden het alleen maar retour nemen. Hahahah.
Onze vlucht zou een speciale worden, want wat veel mensen willen maar niet kunnen hebben wij deze vlucht gedaan. Terug in de tijd reizen… Vanwege het tijdverschil van 16 uur kwamen wij eerder aan dan we vertrokken. We vlogen om 23.45 en kwamen na een vlucht van 12 uur aan om 20.00 op dezelfde dag. Een bijzonder ervaring met helaas als gevolg een gigantische jetlag.
Aangekomen in Santiago ervaren we al meteen een obstakel, de taal. Sabine had dan wel 2 maanden in Blanes gezeten en soms wat Spaans gehoord en gesproken maar dit was andere koek. Dit gaat in een tempo waar je u tegen zegt en Engels blijken ze nauwelijks in Chili te kunnen. Dus gewapend met een HELP IK SPREEK GEEN SPAANS boek gingen we de strijd aan om onze bestemming in Santiago te bereiken. Na heel veel uur kwamen we gebroken aan in het hostel waar ook de NL-kombi te koop stond. Wat bleek, was hij vol. Dus tas weer op de rug en lopen naar een ander hostel. Daar aangekomen werden we meteen geconfronteerd met het feit dat we niet meer in Azië waren, de prijs voor een kamer in een hostel werd opeens wel zes keer verdubbeld en dan slaap je echt niet opeens in een suite, maar gewoon in een klein kamertje met een stapelbedje.
De volgende dag hebben we Erwin en Janna ontmoet, de eigenaren van de NL-Kombi. Helaas bleek hij al verkocht aan (de) Duitsers. Maar ze wilden ons graag helpen met het zoeken naar een Kombi en wilde dolgraag informatie delen over hoe hun, hun droom kombi hadden gevonden. Het kopen van een auto in chili begint met het aanvragen van een RUT nummer, dit is een sofinummer. Diegene die het RUT nummer aanvraagt is ook diegene die de auto op zijn naam krijgt. Omdat in Chili veel douane ambtenaren machomannen zijn, leek het ons beter om een beetje gebruik te maken van Sabine haar vrouwelijkheid en blondheid. Dus Sabine werd een Chileense bewoner. Tijdens het aanvragen van de RUT waren we al zo blij met Erwin en Janna, want zij hadden dit varkentje al eerder gewassen en Janna sprak ook nog is vloeiend Spaans. De volgende dagen stond in het teken van het zoeken naar een kombi. Het geluk stond aan onze zijde want we vonden een mooie blauwe. Janna was ons vertaler en regelde een afspraak voor bezichtiging. Tijdens de bezichtiging was het geluk nog niet verdwenen, want de auto was in goede staat en de eigenaar sprak ook nog is Engels. We hadden al snel besloten, deze willen we. De volgende dag wilde we de auto nogmaals zien om een proefrit te maken en om dan evt. de deal rond te maken. De afspraak stond gepland, maar daar kwam het duveltje om de hoek kijken. De eigenaar smsde een paar uur later met de mededeling: Sorry GUYS I CAN SELL IT TO YOU! De volgende morgen wilde we toch graag uitleg en hebben we de eigenaar opgebeld, hij vertelde dat hij niet genoeg geld had om een nieuwe auto te kopen en vandaar de kombi niet wilde verkopen. We hebben nog een hoger tegenbod gedaan maar hier hebben we niks over vernomen. Raar maar waar. Onze zoektocht ging dus verder…. Hierna hebben we nog vele kombi’s voorbij zien komen. Maar voordat wij een opsomming gaan geven van alle kombi’s willen wij jullie nog even meenemen naar ons probleem: De taalbarrière.
Bedenk je even: Je bent in Turkije op vakantie en je wilt bij de bakker een broodje gezond bestellen, alleen het probleem is je lust geen tomaat en je wilt er geen saus op. De bakker spreekt geen Engels en spreekt alleen Turks. Hoe krijg jij je broodje zoals jij hem wilt zonder tomaat en saus. Inderdaad moeizaam! Mocht je geluk hebben, dat je een broodje hebt zonder tomaat en saus dan is het is gelukt door middel van handen en voeten of een woordenboek. Zo is het dus bij ons gegaan maar dan ging het niet om een broodje maar om het kopen van een auto!
Na de blauwe kombi hebben we de volgende kombi’s gezien:
Alle kleuren kombi: Deze kombi was vooral het zoeken naar de staplaats een ramp. We hebben een uur rondgelopen door een wijk. Maar ja, hier komt de taalbariere, je belt niet zomaar de eigenaar op om te vragen waar hij staat. Want jij spreekt geen Spaans en hij verstaat geen Engels. Uiteindelijk vonden hem maar oh my god wat was hij lelijk gespoten. Ze hadden hem net gespoten maar in alle kleuren van de regenboog door elkaar, dit mede om de schade die vooral aan de binnenkant was te verdoezelen. Dit was dus een duidelijke NEE.
Geel-Blauw: Deze kombi had natuurlijk al een kleine achterstand vanwege de kleur, maar het kreeg toch een kans voor een bezichtiging. Hier kregen we een heus welkomstcomité, de eigenaar (een jonge knul) had zijn hele familie opgetrommeld, zijn moeder sprak wat woorden Engels en Sabine begon al steeds meer woorden Spaans te spreken. Dus wonder boven wonder konden we duidelijk maken wat we wel en niet goed vonden. Helaas ondanks dat we het deze mensen gunde, hadden we het gevoel dat deze auto ons niet door heel Zuid-America zou brengen. Dus helaas weer een NEE.
Grijze: Wederom vriendelijke mensen die ook een beetje Engels spraken maar helaas hadden we er geen vertrouwen in dat hij ons 30.000 km zou rijden, dus weer een NEE.
Zoals je wel kunt indenken werkt dit vrij frustrerend en kwamen de muren van ons hostel kamer aardig op ons af. Nu zul je denken is er nog iets positiefs aan Santiago. Ja zeker, we hebben de stad (centrum) meerdere keren bezocht waaronder een keer met een free tour samen met Erwin en Janna. We zijn ook naar een zwembadcomplex geweest, het enige nadeel was dat dit zich bevond op een berg. Ons werd verteld dat het 20 min lopen was, bleek later 2 uur lopen… Totaal bezweet was het water een heerlijke verkoeling en het uitzicht maakte de wandeling naar boven goed. Stappen kun je ook goed in Santiago en dat hebben we wel geweten. Als bedankje voor alle hulp die Janna en Erwin ons geboden hebben, wilde we samen met ze gaan eten om daarna een bioscoopje te pakken. Dit verliep iets anders, na de nodige drankjes aan tafel belanden we die avond in een club. Totaal bezopen kwamen we thuis. De volgende ochtend moesten we in alle vroegte uitchecken om naar ons nieuwe hostel te gaan. Dronken je tas nog moeten pakken is alles behalve een lolletje… Het nieuwe hostel bracht ons helaas nog geen geluk, maar dit komt in deel 2.
Category: Chili
Leave a Comment
Voor ons ging (helaas) de tijd in Nieuw Zeeland erg snel. Dit omdat we genoten van het land en van het samen zijn met Sjaak en Marion (ouders Michael). Onze laatste dagen waren inmiddels al aangebroken maar er zaten nog mooie dingen aan te komen. Als eerste gingen we naar Rotorua. Dit is een gebied met veel geisers, landschappen die lijken op de maan, mooie meren en de Maori cultuur.
De eerste dag dat we daar waren moesten we op tijd weg want op een bepaalde tijd zou namelijk een geiser gaan spuiten. Wat wij ons afvroegen was, hoe kan een geiser nou elke dag om een bepaalde tijd spuiten, maar goed.. Toen we daar aankwamen waren we niet de enige die afgekomen waren op dit tafereel. En eenmaal daar kwam ook de aap uit de mouw met wat betreft het elke dag op het zelfde tijdstip spuiten. Wat hebben ze nou ontdekt? Met waspoeder kun je een geiser kietelen zodat die gaat spuiten. Je moet het maar bedenken! Maar zo gezegd, zo gedaan. Een man stond daar wat uit te leggen over de geiser en gelijke tijd deed hij er waspoeder in. En verrek na een tijdje begon het wat te schuimen en te pruttelen en vervolgens kwam er een straal van zo’n 20 meter uit. Dit kan de geiser zo’n 1,5 uur volhouden maar helaas voor ons was het al na 1 minuut afgelopen aangezien het nu het droge seizoen is. Iets wat teleurgesteld gingen we beginnen aan onze wandeling van zo’n 3 uur over het geiser gebied. Deze wandeling maakte echter weer een hoop goed. Het leek namelijk op sommige stukken net of je een beetje over de maan liep. Overal waren kraters van meters diep en elke krater was anders. Bij de ene pruttelde er modder, bij de andere lag er geel water in en bij de volgende waren de stenen in het water weer vuur rood. Iets wat we allen nog nooit hadden gezien. Na velen foto’s verder waren we weer terug op de camping en konden we gaan genieten van onze welverdiende BBQ.
Onze laatste dag in Rotorua was aangebroken en deze dag gingen we gebruiken om zowel van de natuur als van de cultuur te gaan snuiven. Overdag zijn we gereden langs vele mooie meren. Ook al lagen ze vlak bij elkaar ze hadden allemaal een andere kleur. In 1 van de meren is Michael gaan zwemmen maar verder als kopje onder is die niet gekomen. Hij wist niet hoe snel die uit het water moest komen. 2 weken ervoor lagen wij nog heerlijk te baden in het water van +30 graden en dit water tikte waarschijnlijk net de 18 graden aan. Dit verschil was op dat moment net iets te groot.
Na dit natuurverstijn kwam het cultuur gedeelte. Wij (op Sabine na) hebben voor het eerst een heuse haka van dichtbij mogen aanschouwen. Een wat? Een haka! Dit is de traditionele dans van de Maori, de oorspronkelijke bewoners van Nieuw Zeeland. (De meeste zullen deze dans trouwens herkennen van het rugby team van Nieuw Zeeland.) In deze regio zijn namelijk veel shows over de Maori cultuur en aangezien we er toch waren vonden wij dat we dit ook moesten zien. We werden in de avond netjes opgehaald meteen bus om vervolgens afgezet te worden bij een grote tent. De grote van de tent verraden al dat er veel mensen zouden zijn maar dit maakte het niet minder leuk. In de tent begon een man te vragen waar iedereen vandaan kwam. En gvd, hij wist gewoon in elke taal wat terug te zeggen en te zeggen wat chocolade taart was. Of het nu Noord Koreaans of Noors was, hij kon het. Na dit leuke voorspel gingen we een show bekijken hoe de Maori’s vroeger geleefd hebben. Dit ging met veel dansen en muziek gepaard. Bij de Maori gaat het ook om rare en imponerende blikken. Dit zag er soms vooral komisch uit. Al met al was het erg leuk om te zien. Na de show gingen we terug naar de tent en daar stond het eten opgediend. Het bijzondere hier aan was, dat het bereid is in een groot gat in de grond. Op deze manier hebben ze gebruik gemaakt van de warmte van de geisers die er hier zijn. Als afsluiting hebben we nog een nacht wandeling gemaakt door een bos en daar kregen we weer glimwormen te zien. Voor ons iets minder speciaal aangezien wij vele grotere aantallen gezien hebben in de waitomo caves.
De volgende morgen was het al weer tijd om Rotorua te verlaten. Wij zouden eigenlijk naar Taupo gaan, want vanuit hier gingen de wegen scheiden tussen ons en Sjaak en Marion. Maar aangezien we nog 2 dagen te gaan, hebben we tijdens het rijden besloten om niet naar Taupo te gaan. We wilden allemaal graag de vulkanen zien die hier in de buurt lagen. 1 Van deze vulkanen is trouwens ongelofelijk bekend. De vulkaan Mount Tongoriro (in de film Mount Doom) stond decor voor de vulkaan in Lord of the rings maar dat terzijde. Uiteindelijk vonden we een camping bijna aan de voet van de 2 vulkanen en vanuit hier konden we de volgende morgen gelijk een skilift nemen de berg op. Helaas moesten we dit wel doen zonder ski’s aangezien het zomer was. Eenmaal boven was het uitzicht geweldig en hadden we toch nog de mogelijkheid om wat van de sneeuw te genieten. Hier en daar lagen wat grote plekken met sneeuw. Wij hebben het dan ook niet kunnen laten om 2 schattige sneeuwpoppen te maken en misschien staan ze er tot de dag van vandaag nog wel. Wie weet.. Eenmaal weer beneden moesten we toch echt richting Taupo rijden aangezien de dag erna toch echt het afscheid gepland stond.
Wat trouwens tussendoor nog wel vermeld moet worden. Wij baalde de afgelopen maanden dat we niet precies een jaar weg zouden zijn. 11,5 maand is lang maar toch net niet een heel jaar. We weten het, het slaat nergens op maar toch… Nu hebben we contact gehad met onze huurders en zij blijven een maand langer zitten en nu kunnen wij toch precies 365 dagen weg zijn!! Heerlijk!! Zo nu weer terug naar het laatste stuk van ons verhaal.
Nog even samen ontbijten en meer tijd om wat samen te doen was er niet. Om 10.00 moesten wij de bus hebben richting Auckland en Sjaak en Marion moesten naar Wellington om daar de ferry te halen. Het afscheid was dit keer minder lastig dan in Nederland maar toch raar om te weten dat je elkaar 8 maanden niet gaat zien. Op het busstation nog even een knuffel, een kus en een traan en het afscheid was weer een feit.
In de bus richting Auckland was er al snel 1 ding besloten. Wij gaan 100% zeker terug naar Nieuw Zeeland om het zuidereiland te gaan bewonderen. Sabine was al een keer in Nieuw Zeeland geweest maar zij heeft voor de 2de keer wederom erg genoten van dit fantastische land.
In Auckland aangekomen was het hostel al snel gevonden aangezien Sabine hier al eerder had geslapen. Hierdoor hadden we tijd zat om nog even de stad gaan ontdekken. Na wat rond geslenter kwamen we bij de haven uit waar een heus festival gaande was. Hier hebben we dan ook heerlijk genoten van de muziek, de zon en het laatste dagje Nieuw Zeeland. Na dit alles gingen we heerlijk uit eten maar helaas werd ons eten verpest door een mailtje uit Zuid Amerika. We kregen klote nieuws over ons geplande auto avontuur in Zuid Amerika. Op dit nieuws zullen we in ons volgende verhaal dieper op ingaan. Na dit nieuws wilde we onze gedachte op nul zetten en hebben we nog snel even een bioscoopje mee gepikt. Na de film was het toch echt tijd om te slapen en om de volgende morgen te vertrekken naar ons volgende grote avontuur, Zuid Amerika.
Papa en mama, super bedankt voor de geweldige tijd samen in Nieuw Zeeland. Wij kunnen nu weer een tijdje zonder jullie! Wij hopen jullie ook weer even zonder ons. 😉
Category: Nieuw Zeeland
One Comment
Vanuit Singapore hadden we een vlucht naar Australië en vanuit daar vlogen we door naar onze eindbestemming, Auckland. Aangezien ze in Nieuw Zeeland erg streng zijn met wat je invoert duurde het nog even voordat we door de controle heen waren. Wat bleek het probleem? De 2 modderklontjes onder de wandelschoenen van Sab. Toen we dat ook weer opgelost hadden was het moment aangebroken. Wij liepen de deur door met een brief omhoog met daarop gepensioneerde gezocht en ja hoor, daar stonden twee net gepensioneerde oudjes te lachen en te zwaaien. Na 4 maanden konden ze eindelijk hun kindjes weer in de armen sluiten. Het grappige is dat we na 20 minuten allemaal al niet meer het gevoel hadden dat we elkaar al zolang niet gezien hadden.
Sjaak en Marion (ouders van Michael) gaan in totaal 6 weken door Nieuw zeeland reizen met een camper en wij hadden het geluk dat we daar zo in konden duiken. Toen we naar de parkeerplaats liepen stond er een enorme camper die illegaal geparkeerd stond en dat bleek die van ons te zijn. Aangezien we van te voren nog geen plannen hadden gemaakt, besloten we om deze dag niet ver te gaan rijden en in een natuurpark net boven Auckland te gaan staan. Er was een camping maar die bleek vol, uiteindelijk hebben we heerlijk ‘wild’ gekampeerd langs de zee. Even heerlijk bijkletsen over de afgelopen 4 maanden en een plan maken voor de volgende dag. Onze volgende bestemming was Russel. Een fantastisch dorpje waar het echt lijkt of de tijd stil heeft gestaan. Misschien wel één van de mooiste dorpjes die we ooit gezien hebben. Vanuit Russel gaan er veel verschillende boot tours om dolfijnen te spotten. Wij kozen ervoor om met een catamaran te gaan omdat we vanaf deze boot ook met ze konden zwemmen als ze tenminste niet aan eten waren of als er geen kleintjes bij zwommen. Na een tijdje varen kwamen we een grote groep tegen. Tot onze verbazing kwamen ze zelfs vlak langs de boot zwemmen en daar bleef het niet bij, ze gingen zelfs hun rug krabben tegen het stuurroer. Echt bijzonder, we hadden allemaal dolfijnen in het wild hiervoor gezien maar dit was voor ons allen ook iets nieuws. Deze groep zijn we tijdens de 6 uur durende vaart 3 keer tegen gekomen. Helaas voor ons zwom er een kleintje tussen dus was het niet mogelijk om het water in te duiken. Het deed de pret niet drukken.
Na Russel hadden we 2 rij-dagen voor de boeg. Gelukkig is dat in Nieuw Zeeland ab-so-luut geen straf! Wat een geweldige natuur met ongelofelijk veel heuvels, koeien en schapen. Jaja die hebben we in Nederland ook (op de heuvels na dan) maar hier hebben ze gelijk kuddes van 500 stuk. Samen met het uitzicht was dit erg mooi. Wij vermeden steeds de grote weg dus na elke bocht was weer wat moois te zien. Puur genot ook omdat het weer wat totaal anders is dan de afgelopen 4 maanden in Azië. Nou we het toch over het verschil met Azië hebben. Eindelijk(!) weer normaal brood en wat dachten jullie van de lekkere KAAS! Michael heeft in 2 weken tijd zeker 3 hompen in zijn eentje opgegeten. Wij hebben ons buikje vol gegeten aan al het lekkers wat Nieuw-Zeeland te bieden heeft. Onze bestemming na 2 dagen was Waitomo. Dit plaatsje staat bekend om zijn honderden grotten met glimwormen. Je hebt 2 manieren om de grot te bezichtigen, relaxed en avontuurlijk. Relaxed is meer geschikt voor de ouderen ons, een kleine wandeling om daarna in een bootje uit te rusten. Avontuurlijk is letterlijk de tegenpool, abseilen en kruipend door kleine gaten op zoek naar glimwormen, geschikt voor de jongere generatie. Zoals je natuurlijk wel zult begrijpen scheiden onze wegen dan ook hier. Sjaak en Marion vonden het wat verstandiger om met de oudjes mee te gaan en wij kozen voor het avontuur. Wij moesten eerst 27 meter abseilen met daarna een wandeling door het koude water om vervolgens terug te varen op een band. Om weer uit de grot te komen moesten we nog even 27 meter omhoog klimmen tegen een rots. Al met al erg gaaf om te doen! Wat het ook bijzonder maakte waren de duizenden glimwormen in de grot.
Nu is de vraag van velen waarschijnlijk nog niet beantwoord. Wat zijn glimwormen?? Dat zijn kleine wormpje die lichtgeven om zo andere insecten te vangen. Samen geven ze zoveel licht dat het letterlijk de gehele grot verlicht. Na een tijdje veranderen ze in vliegjes en dan komt pas echt het meest achterlijke van alles! De mannetjes worden geboren zonder eetorganen waardoor ze zichzelf niet kunnen voeden en daardoor al na 2 dagen dood gaan. De vrouwtjes leven nog 150 dagen om kleintjes op de wereld te zetten. Hierbij kan niet worden gezegd en ze leefde nog lang en gelukkig.
Voor ons is het wel echt extra genieten zoals we hiervoor ook al schreven. Na 4 maanden Azië is de luxe van Nieuw Zeeland toch echt heerlijk. Alles buiten Auckland is zo heerlijk rustig, je hebt er supermarkten waar ze eten hebben als thuis, we hoeven niet elke dag opzoek naar een slaapplaats en je kookt je eigen maaltijd. Ook de campings waar we op stonden waren van alle gemakken voorzien. We hebben er regelmatig heerlijk gebarbecued.
Wat wij misschien nog wel het prettigste vinden is, dat je geen lopend dollarteken bent, zo werden we toch vaak in Azië gezien. Hier wordt geen verschil gemaakt tussen toerist of local. Het is trouwens ook best moeilijk om te zien wie local of toerist is, want vele kiwi’s hebben Europees bloed in hun aders stromen en omdat we blank zijn net als de meeste kiwi’s vallen we niet zo op. Ook wel even heerlijk!
Binnenkort het vervolg over het mooie Nieuw Zeeland.
P.S. Graag reageren via de site en niet op de mail die jullie ontvangen. Die reacties komen namelijk bij de maker van de site uit. Bedankt.
Category: Nieuw Zeeland
3 Comments
Maleisië
Na een korte vlucht waren we alweer toe aan ons laatste land in Azië, Maleisië. We wilde in Maleisië eigenlijk naar het eiland Borneo om daar te duiken en om de orang-oetangs te zien. Dit bleek echter vanwege de hoge kosten en het niet al te veel tijd niet haalbaar. Dit vonden we beide echt jammer maar het moet allemaal wel reëel blijven. Toen kwam het volgende probleem, hoe gaan we dan reizen in Maleisië? Normaal nooit zo’n probleem maar nu hadden we geen inspiratie meer. We hadden al zo veel gezien in Azië en we zaten al een beetje met ons hoofd in de 2 volgende avonturen (Nieuw Zeeland en Zuid Amerika). In Kuala Lumpur ging het nog wel want daar heb je de hoogste twin tower van de wereld. Deze heet de Petronas Tower (Naam Olie bedrijf) en is 452 meter hoog. Je kan hier met een tour naar binnen, de tour brengt je tot 370 meter. Om dit te kunnen doen moet je wel vroeg in de rij staan. Om 9 uur stonden we in een rij van ruim een uur maar uiteindelijk hadden we een kaartje bemachtigd voor 19.00 die avond. Van buiten lijken de torens redelijk hoog maar niet extreem. Toen we eenmaal op de 86ste verdieping stonden bleek het toch wat anders….andere wolkenkrabbers waren ineens tandenstokers geworden. Ook waren we ineens getuigen van een heus huwelijksaanzoek. Een in onze ogen al de hele tijd zenuwachtig bewegende Zuid Koreaan ging ineens voor onze neus op zijn knieën. Hij vroeg zijn vriendin ten huwelijk. Helaas zei de vrouw JA. Was toch best grappig geweest (voor ons) als ze Nee had gezegd! J
In Kuala Lumpur hebben we verder niet veel gedaan, vanuit hier zijn we vertrokken met de bus naar het eiland Penang. Deze bus hadden we overigens bijna gemist omdat de trein niet reed en wij met nog 1 minuut op de klok net op tijd aankwamen met een taxi. Op Penang gingen we naar de stad Georgetown. Deze stad is trouwens vernoemd naar een held van NEC, Leroy George die de winnende scoorde in die glasbak J maar dat terzijde. Deze stad staat bekend om zijn mooie kolonistische straten. Iets anders dan wat er in heel Azië te zien is. Maar we konden er niet van genieten. We waren moe en hadden ff geen zin om dingen te bezoeken en dat begrepen we niet van onszelf. Normaal genoten we ervan! We wilde het niet accepteren dat we er nu geen zin in hadden. Na veel erover na gedacht te hebben bleek het ook niet zo raar. We hadden al 4 maanden lang maximaal 4 dagen op 1 plaats geslapen, zijn al meer dan 120 dagen 2 tot 3 keer per dag wezen uiteten, hebben duizenden kilometers afgelegd en hebben vele indrukken opgedaan. Toen we dat door hadden accepteerde we het en zijn we de dag erna gelijk doorgereisd naar het eiland Langkawi om daar verder niet veel uit te spoken. In 5 dagen tijd hebben we 1 dag een scooter gehuurd en verder lekker geluierd in de zon. Even alle indrukken van de afgelopen tijd een plaatsje gegeven. Wat ook wel te vermelden waard is, is dat we een schattige huisje hadden maar wat pas echt schattig was waren de opa en oma die het runde. Tenminste dat dachten wij maar later bleken ze ook een andere kant te hebben. Ze hadden constant ruzie zelfs waar de klanten bij waren. Later heeft oma opa geslagen met een bezem en hij is haar toen achterna gegaan met een schoffel. Oma was gelukkig wel snel weg maar zo maak je wat mee!
Vanuit Langkawi gingen we met een nachtbus naar Melaka en daar gebeurde één van de klote dingen die gebeuren als je reist. We hadden nooit verwacht dat dit in een bus kon gebeuren aangezien ze normaal in bedden leven. We zaten in de bus en al snel had Sab een paar bultjes en wij dachten aan een mug. Al snel vielen we in slaap en tijdens een stop zag sab dat ze veel meer bultjes had gekregen en ze jeukte verschrikkelijk. Na onderzoek van haar kleren kwam ze een bed bug tegen. Na deze vondst dode ze hem gelijk en er kwam allemaal bloed uit. We zijn gelijk op onderzoek uitgegaan en ze bleken in de stoel van Sab te zitten. Dit was slecht nieuws want ze zijn niet zomaar uit te roeien als ze in je kleren en tas zitten. De bed bugs hadden wel een verkeerd moment gekozen want over 2 dagen zouden we naar Nieuw Zeeland vliegen. Het was nog een vrij lange rit en gelukkig waren er achteraan nog 2 stoelen vrij en konden we zonder die beesten daar zitten helaas al wel met de jeuk. Toen we daar zaten zagen we ze wel lopen over de mini backpacks. Wat nu? Tijdens de laatste uren van onze reis hebben we een plan bedacht om ze helemaal uit te roeien en om er voor te zorgen dat ze niet zouden overspringen naar onze grote backpacks. Deze hadden GELUKKIG in het ruim gelegen waardoor deze niet onder zaten. Na deze rit hebben we ons met een taxi aflaten zetten in een hotel en hebben we alle “besmette” spullen in de badkamer gelegd. Gelukkig had het hotel een wasmachine want dat is enigste manier om ze uit je kleren te krijgen. Dat konden we niet doen met onze mini backpacks incl. inhoud doen maar hier hadden we ook een oplossing voor bedacht. We hadden ze al gelijk in 2 grote vuilniszakken gedaan en deze hebben we een keer of 10 volgespoten met anti insectenspray. En laat ons plannetje nu gewerkt hebben. Na alles 20 keer geïnspecteerd te hebben bleken we er geen last meer van te hebben. WAT EEN OPLUCHTING!! Na dit hele avontuur konden we eindelijk gaan doen waarvoor we naar Melaka gekomen waren. Het Nederlandse stadhuis bezichtigen. De Nederlanders hebben 150 jaar geregeerd tijdens de VOC tijd en daarom staan er wat Nederlandse gebouwen hier. Verder is het gewoon een te toeristisch oord geworden. Altijd zonde.
Toen kwam echt het einde van Azië in zicht want we gingen de volgende dag naar Singapore om daar de vlucht te pakken naar Nieuw Zeeland. Toen we de bus in stapte hebben we natuurlijk onze stoelen eerst aan een grondige inspectie onderworpen of er dit keer geen bed bugs waren. Tot onze opluchting zaten ze er niet en kon de reis beginnen. In Singapore aangekomen hebben we een taxi gepakt naar de luchthaven. Vanwege de bus tijden waren we er al vroeg maar dat is geen straf op deze luchthaven. Ze hebben hier namelijk een zwembad, een kooikarper vijver, een vlindertuin, een bioscoop en ga zo maar door. Wij besloten om naar Bios te gaan. Toch wel apart op een luchthaven. Na de film konden we gaan boarden en stond er een nieuw avontuur op de planning. Een nieuw continent en de ontmoeting met de ouders van Michael..
NEW-ZEALAND HERE WE COME!
Category: Maleisie
2 Comments
