Dit keer waren ze van al onze spullen afgebleven en konden we in de morgen Coyhaique verlaten. We hadden besloten om niet de volledige Carretera austral naar Villa O’Higgins te rijden. De keus was gevallen op de laatste overgang die per auto te bereiken is, dit is bij de plaats Cochrane. We zouden anders 200km naar Villa O’Higgins moeten rijden om vervolgens weer 200km dezelfde weg terug te rijden en dat leek ons een beetje overbodig. Nu hadden we nog 350km ruta 7 met hobbels voor de boeg met als tussenstop Rio Tranquilo. Ondanks dat de weg soms echt vreselijk was, was het toch puur genieten! De omgeving waar wij in reden was zo fantastisch. Van meren met blauwer dan blauw water  met rijen van witte bergtoppen daar achter tot bergen met 10 verschillende soorten kleuren. Dit zorgde voor veel oehh en ahh’s tijdens het rijden, veel momenten waar geen woorden voor zijn.

Eenmaal in Rio Tranquilo gingen we op zoek naar een mooie plaats om wild te kamperen. Deze vonden wij in een zijweg pal langs het meer. Er was niemand te bekennen, heerlijk! Toen de tent stond zijn we hout gaan sprokkelen voor ons kampvuur. We hadden genoeg hout gevonden om 24 uur te kunnen stoken dus we begonnen vroeg en we wilde alles ophebben. Dit werd dus een heerlijke lange avond met een groot kampvuur. Eenmaal in de tent begon het helaas te regenen en dit heeft letterlijk ruim 24 uur geduurd zonder op te houden. Wat een verschil met de dag ervoor.. Eerst wilde we deze dag gaan gebruiken om naar de een gletsjer te gaan en de marmergrotten te bekijken. Aangezien je voor de marmergrotten ruim 2 uur in een open  bootje zit vonden wij dat geen top idee en wandelen in de regen is ook niet onze hobby. We zijn dus maar veilig droog in ons tentje blijven liggen om films te kijken. Rond een uur of 4 vonden wij dat we er toch even uit moesten en daarom zijn we naar het “dorpje” gegaan. Toen we daar aankwamen konden wij onze ogen niet geloven. Herinneren jullie nog de motor van Michael in Vietnam? De motor die iedereen uitlachten omdat die oud was en een “homo” mandje had? Nou zo’n motor stond daar dus bepakt en bezakt met een Iers kenteken. Wij kwamen in gesprek met Sean, de bestuurder van de 26 jaar oude Honda cup 90cc. Om zijn verhaal nog bijzonderder te maken, hij reed met de kleine Honda van Alaska (noord Canada) naar Ushuaia (zuidelijkste puntje van Argentinië) en dat is in totaal 43.000km! (tijdens het schrijven kunnen we trouwens melden dat hij het gehaald heeft). In een restaurantje spraken we verder met hem en daar zat hij met Nacho, een fransman die de wereld rondreed op een ‘normale’ motor.  Ze waren hun kleren aan het drogen voor het vervolg van hun tocht. Eenmaal vertrokken waren we nog echt even verbaasd. We hadden niemand zo gek geschat om deze rit op zo’n kleine motor te doen. Toen we weer droog in onze tent lagen, gingen de series en films weer aan en bleven we maar hopen dat het droog ging worden. In de morgen bleken onze gebeden gehoord te zijn. Het was eindelijk gestopt met regenen.

Nu het droog was konden wij eindelijk naar de marmergrotten. Het water van dit meer heeft door de vele jaren heen grotten gecreëerd in de rotsen. Wij hebben ons laten vertellen dat dit zeker de moeite waard was om te bezichtigen. Uiteindelijk zaten we samen met twee oude Duitse opatjes in een klein bootje en gingen we de hoge golven tegemoet. Onze kapitein bracht ons in 35 minuten bij de eerste grotten. En eerlijk is eerlijk, het was een goeie tip geweest want de boot rit op de hoge golven was super leuk en de grotten waren ook echt mooi om te zien. De tour bracht ons ook in de grotten, het leek soms net of iemand met de hand de grot had uitgebeiteld, erg indrukwekkend. Wat ons ook verbaasde was de kleur van het water, zo blauw hadden we het beide nog nooit gezien. Na een uur en vele foto’s later gingen we weer terug en toen werd het pas echt leuk. Onze kapitein had waarschijnlijk nog wat op het vuur laten staan want hij had het gas er goed op zitten. De golven waren ook veel hoger en op een gegeven moment konden we onze lach bijna niet meer houden. Voor de 2 opatjes werd het namelijk allemaal teveel en ze werden beiden door 1 golf van hun plankje gegooid en zo lagen ze met hun benen omhoog op hun rug in de boot. Helaas konden we niet hardop lachen maar het was gewoon te komisch om te zien hoe ze daar samen lagen. We hebben ze maar weer terug op hun plankie gehesen en zo kon we de terugvaart vervolgen maar helaas wel iets rustiger.

Na het gestuiter op het water moesten wij nog onze laatste 115km hobbelen op ruta 7 naar Cochrane. De natuur maakte het overigens wederom geweldig om te rijden. Toen we in Cochrane aankwamen waren we beide blij dat zowel wij als El Mundo de Carretera Austral hadden overleefd zonder al teveel kleerscheuren. Toch een hele prestatie van een auto die slechts 3500 euro heeft gekost. Maar laten we niet te vroeg juichen want hij moet nog zo’n 18.000 km meer rijden. Haha. Al met al hebben we enorm genoten van dit avontuur op de Carretera Austral. Soms werd je helemaal gek van de weg maar we hebben hem overwonnen en we hebben fantastische dingen gezien en meegemaakt!

In Cochrane zelf is niet veel te beleven maar toch vielen we even in een verbazing. Kun je je voorstellen dat je naar de supermarkt gaat en aan de vrouw achter de balie vraagt, “Doe maar een kilo kaas, 2 karbonades, 3 aardappelen en een shotgun alstublieft.” Nou hier, bijna aan het einde van de wereld is dat blijkbaar geen probleem. In de lokale supermarkt zagen wij een vitrine met verschillende jachtgeweren, 2 shotguns, meerdere revolvers en een 9mm pistool. Geen idee hoe het werkt met eventuele vergunningen maar aangezien het in een supermarkt was verwachten wij daar niet al te veel van.

Na al deze indrukken op deze geweldige route was het al weer tijd om Chili tijdelijk in te ruilen voor Argentinië. Om het onderste stuk van Chili te bereiken moet je namelijk of met de boot van Puerto Montt gaan of over de weg door Argentinië. Wij hadden voor de laatste optie gekozen alleen of het ons ging lukken wisten we niet want helaas hadden wij nog steeds niet de juiste papieren van onze auto. Hierdoor mochten we eigenlijk niet de grens over van Chili maar dat was een zorg voor de volgende dag en een mooi stuk voor ons volgende verhaal.

Vanuit Chaiten vervolgde we onze weg over de carretera austral naar de hoofdstad van de provincie, Coyhaique (de stad met 50.000 inwoners). Onderweg zijn we nog bij een nationaal park gestopt om een wandeling te maken naar een uitzichtpunt met een gletsjer, deze was in vergelijking met wat we nog te zien gaan krijgen een mini gletsjer. Op de kaart staat altijd aangegeven of de weg asfalt of gravel is. We waren dan ook blij verrast toen er op de kaart honderden kilometers asfalt stond aangeven. Toen we eenmaal op dat punt aankwamen bleek het asfalt ver te zoeken. We hebben in 2 dagen meer dan 500km met kuilen, stenen en de ‘killers’: het wasbordje gereden. De stenen en kuilen zijn op zich nog aardig te doen maar de wasbordjes zoals wij ze noemen zijn echte mens en auto killers. Hoeveel mannen dromen niet van een strak wasbordje? Voor ons zal het vanaf heden altijd een tweede betekenis hebben. We zullen even uitleggen was we precies bedoelen. Een wasbord wegdek is een weg met om de 20cm een bult met een kuil en soms met een onverwachte grote kuil of bult. Zie het een beetje als volgt mmMmmmmMmmmMmmm en dan kilometers lang. Het waren erg vermoeide dagen omdat je steeds super geconcentreerd moest zijn maar het was geweldig om te doen. Of onze El Mundo dat ook vond? Hij is een prima auto alleen op de wasbordjes van de carretera austral voelt het soms of de auto letterlijk uit elkaar gaat vallen, hij rammelt en kraakt waardoor we op een gegeven moment bang waren dat er geen schroef meer vast zou zitten. De snelheid beperkte zich dan soms ook als een slakkentempo. Je moet dan ook indenken dat we meerdere keren ingehaald zijn door de grote jongens van de streek, de grote Ford 150 of in onze ogen het monster op de weg de DODGE RAM! Maar na 500 kilometer gehobbel, gekraak kwamen we dan eindelijk in Coyhaique aan. Tijdens de rit was de schroef van ons dashboard kastje losgetrild. Dit was een schroef die we wisten, hoeveel  schroeven waren we al wel niet verloren waarvan we het niet weten. In deze stad wilde we dan ook El Mundo een beurt geven om te kijken hoe groot de schade onder de auto was.

Het zoeken naar een geschikte garage is soms best lastig omdat ze er soms van houden om het dubbele te rekenen omdat je blank bent (dan voelt het even of je weer in Azië bent).  We hadden besloten om niet alleen El mundo te verwennen maar ook gunde we ons zelf een goed bed. We belanden in een mooi hostel gerund door een Duits koppel. Ook de stad verwende ons want er was eindelijk weer een normale supermarkt. Nadat onze El Mundo zijn beurt had gehad en alles bleek gelukkig in orde, wilde we nog wat zien van de omgeving. Zoals vele weten is Sabine een echt paardenmeisje en we hadden vernomen van andere toeristen dat het hostel een geweldig tour aanbod te paard. Eigenlijk wilde we die dag vertrekken maar hiervoor hadden we besloten om langer te blijven. De volgende middag stond het paardrijden op het programma. Michael had niet zo’n goede ervaring met paardrijden maar hij wilde het een kans geven als hij een “automatisch” paard kreeg. Als een echte cowboy (of gaucho hier in Chile) bereed hij zijn auto-paard en nee om jullie een stap voor te zijn, Michael zat gewoon op het paard hoor! Tijdens de rit hebben we bergen beklommen over smalle richels gelopen en door mooie natuurgebieden gereden, constant met een geweldig uitzicht. Tijdens de rit hebben we even de snelheid van onze paarden mogen testen, en Michael de gaucho heeft de grond wonder boven wonder niet gekust.

Na deze mooie ervaring zijn we niet te laat gaan slapen omdat we vroeg wilde vertrekken. Na ons ontbijt kwamen we er achter dat er ingebroken was in onze auto. In Chili blijkt het echter niet genoeg te zijn om 1 ruit in te slaan Ze hadden namelijk zowel de achter als de zijraam ingeslagen… Nadat we waren bijgekomen van de schrik stond aangifte doen bij de politie op het programma. De politie kwam langs om een rapport te schrijven. Gelukkig dat de eigenaar van het hostel vertaler wilde zijn, want dit was een moeilijk opgave geweest met ons handen en voeten Spaans. Wij dachten dat het klaar was na het schrijven van het rapport maar dat bleek niet zo te zijn. Eén van de agenten bleef bij ons en na een minuut of 30 begon er letterlijk een show. Er kwamen 2 politie auto’s aan met in totaal 6 agenten. Voor dat we het goed en wel in de gaten hadden leek het of er in onze auto een moord was gepleegd. Van de meest onzinnige dingen op en rond de auto werden tientallen foto’s gemaakt. Twee andere agenten begonnen zelfs met een kwastje vingerafdrukken op onze auto te zoeken. Ze deden dit voornamelijk op plaatsen waar de dieven niet waren geweest en op spullen waar ze nooit aan hebben gezeten. Je zou zeggen dat je begint met de steen waar ze de ruiten mee ingegooid hadden alleen daar hebben ze nooit naar gekeken?! Er was 1 agent die een beetje Engels kon en blijkbaar had die wat spraakwater op. Hij begon ons dood leuk te vertellen dit één grote show was en dat zijn officier teveel naar CSI had gekeken. Ze zouden er niks mee doen maar ze wilden ons laten zien dat ze er echt alles aan deden. Hij wilde nog even met Michael op de foto en toen was de show afgelopen. Hoe briljant?! Hoe klote we de inbraak ook vonden dit maakte toch een hoop goed.

Toen begon deel 2 van de ellende. Kijk, dat er spullen weg zijn is balen maar het gedoe wat je er mee hebt… Nadat we de auto grondig glasvrij hadden gemaakt moesten we ramen gaan zoeken voor onze auto. We kregen wat tips waar we konden gaan kijken en zo reden we langs vele zaakjes. Er was echter 1 nadeel, we waren bijna aan het einde van de wereld en daar hadden ze alleen een zijraam voor ons maar geen achteruit. Deze konden ze wel bestellen maar dat koste “slechts” 3 maanden. De eigenaar van ons hostel wilde ons wederom helpen en zo kwamen we bij een glassnijbedrijf uit. Hij babbelde even met een medewerker en al snel had die voor ons geregeld dat ze uit veiligheidsglas een achter en zijraam zouden maken. Nu moesten ze alleen nog gemonteerd worden maar ook dat was geen probleem want deze konden ze wel vastkitten bij dit bedrijf. Dit alles kon wel pas de volgende dag. Dat maakte ons niks uit want wij waren allang blij dat we 2 nieuwe ramen hadden al waren we wel benieuwd hoe dit eruit ging zien.

Wat ook wel even te vermelden waard is, is dat we echt super zijn opgevangen door de hostel eigenaren. Het hostel was eigenlijk vol maar een personeelslid verliet haar kamer in hun privé gedeelte en hier hebben we voor meerdere nachten mogen verblijven. Tijdens ons verblijf daar was er ook een Amerikaan in het hostel die een eigen bedrijf had in Chili. Op een gegeven moment zag Michael hem lopen met een stroopwafel… Michaels mond viel open van verbazing, Hoe kom jij daar in hemelsnaam aan?? Wat bleek hij had een compagnon uit Nederland en die had ze mee gebracht. Zo zaten wij ’s avonds lekker in Chili aan een stroopwafel gekregen van een Amerikaan. Dat verzin je niet van te voren!

We hebben de auto vervolgens ‘s morgens gebracht en in de avond konden we hem weer ophalen. Bij het ophalen werden we enorm verrast! De ruiten zaten er in en het zag er ook nog is netjes uit. Als je snel kijkt heb je het niet eens in de gaten maar als je beter kijkt kun je wel zien dat ze niet origineel zijn. Je kan het vooral aan 3 dingen zien. 1. De achterruit heeft geen streepjes van de raamverwarming meer eroverheen lopen, 2. De originele zijraam is iets bol en het nieuwe raam is plat en 3. Je ziet dat de ramen erin gekit zijn. Dit alles kon ons niks schelen want wij hebben weer ramen, het ziet er goed uit en deze ellende konden wij achter ons laten. Wel hadden we besloten om vanaf nu onze 2 zijramen en achterraam te gaan bedekken zodat ze niet kunnen zien wat er in onze auto ligt. We hebben uit wat normaal een zilver zonnescherm is voor je voorruit de vorm van de andere ruiten geknipt. We wilde alleen wel dat we ze er makkelijk op en af kunnen doen omdat de mama van Sabine met ons mee gaat rijden en we haar wel wat van de omgeving willen gunnen i.p.v. alleen zilverfolie. Daarom hebben we het gemonteerd met plakklittenband, zodat het makkelijk er op en af kan, al laten wij dit tot Bolivia lekker permanent zitten. Hopelijk zal het helpen voor de rest van de rit…

Daar gaan we dan, het echte onbekende tegemoet. Via de Ruta 7 (Carretera Austral) gaan we het echte Patagonië in. Hoe wild en uitgestrekt zal Patagonië wel niet zijn? Wij hadden echt geen idee!  Maar zoals al eerder geschreven is Ruta 7 een grotendeels onverharde doodlopende “snelweg”  van 1240km die gemaakt is om de steden in Patagonië iets toegankelijker te maken. Hij loopt vanaf Puerto Montt  door bergen, bossen en langs meren tot Villa O’Higgins. Er waren 10.000 soldaten voor nodig en het duurde 12 jaar voordat hij goed en wel in 1988 in gebruik kon worden genomen. Om je een beetje een idee te geven hoe uitgestrekt het allemaal hier is. Deze weg biedt toegang tot 100.000 mensen waarvan er al ruim 50.000 in één stad wonen.

Maar voordat we dit allemaal konden gaan ontdekken moesten we eerst even ferryticket kopen.  Om de gehele snelweg te rijden moet je op bepaalde momenten een ferry pakken. In Puerto Montt zijn we naar het ferry bedrijf gegaan om daar een ticket te kopen. Helaas bleek dat er geen vrije plaatsen waren op de boot pas over 4 dagen, dit was balen want we wilde eigenlijk de volgende dag al mee. Maar ja de boot was vol dus we hadden geen keuze. We wilde niet al te lang in Puerto Montt blijven mede omdat deze stad niet zoveel te bieden had en vandaar dat we besloten om richting Hornopirén te rijden. Dit is de stad van waaruit de ferry zou vertrekken. Zo begonnen we aan onze eerste kilometers op Ruta 7. Na een km of 30 kwamen we ze dan tegen, de befaamde, geliefde maar ook de zo gehate stenen en kuilen van de Carretera Austral. We hadden ons voorgenomen om er rustig overheen te gaan want we hadden de tijd en wilde de auto zo min mogelijk belasten. We deden dan ook best lang over de eerste 80km stenen en kuilen. Eenmaal aangekomen in Hornopirén bleek dat we in een andere wereld waren aangekomen. Op de kaart leek het op een stad maar toen we aankwamen bleek het niet veel te zijn dan een dorp. Er was 1 tankstation een straat of 15 en alleen maar kleine aan huis supermarktjes. Dit was wel even verbazingwekkend want hoe “groot” gaan de andere dorpjes dan wel niet zijn. Deze zijn toch echt een stuk kleiner op de kaart. Nadat we even rondgereden waren zijn we terecht gekomen in een hotelletje. Dit hotel bleek te worden gerund door een lief oud omaatje. Normaal mag je niet koken in een hotel maar wij hadden met handen en voeten voor elkaar gekregen dat we mochten koken in haar privé keuken. Volgens mij vond ze het zelf ook wel grappig en het scheelde ons weer kosten omdat we nu niet hoefde te gaan uiteten. We zouden er toch een dag of 4 blijven. De volgende dag hebben we het lekker rustig aangedaan, het enige wat we op de planning hadden was het verversen van de olie van El Mundo. Veel keus hadden we niet in deze grote “stad” er was letterlijk maar één kleine garage.

Tijdens het wachten zagen we een VW kombi staan bij het tankstation en verrek, het bleken DE Duitsers te zijn, zij hadden de kombi van Janna en Erwin gekocht. Beide waren we vol komen verbaasd, zij waren toch echt 2 weken eerder vertrokken dan ons. Wij verbaasde ons vooral over waarom ze deze weg kozen met deze oude kombi. Uiteindelijk bleek dat ze al weer op de terugweg waren naar boven omdat deze weg toch iets te heftig was voor ze.  Na nog even wat bij gekletst te hebben zijn ze weer vertrokken. Eigenlijk wilde we helemaal niet langer wachten in dit dorpje want dit koste alleen maar nutteloze dagen. Daarom hadden we bedacht om de volgende dag vroeg naar de ferry te gaan en te gaan vragen of er plaats over was voor onze hele grote kleine auto, onze El Mundo. Ons geduld werd even op de proef gesteld, want ze wisten nog niet of er wel plaats over was op de boot. Tijdens het wachten hadden wij met ons timmermansoog alle auto’s in gedachten al een plaatsje geven en natuurlijk paste onze auto dan gemakkelijk op de boot en gelukkig bleek ons timmermansoog niet te liegen. Nadat er een auto of 25 op de ferry stond werden we geroepen dat wij mee konden. Ze hadden halverwege het laden van de boot al een klein plaatsje vrij waar onze kleine auto precies inpaste. Hadden wij toch even geluk want nu wonnen we gewoon 2 dagen. De ferry zou 5 uur duren maar na een uur of 3,5 waren we er al, tenminste dat dachten we. We moesten van de ferry af en na 15 km rijden kwamen we ineens weer een ferry tegen en deze bracht naar onze bestemming Caleta Gonzalo, 1,5 varen. Vanaf hier was het nog een kleine 25km naar de camping die bij ons op de kaart stond. Daar aangekomen bleken er langs het meer een stuk of 6 kleine open houten hutjes te staan verscholen tussen de bomen. Hieronder kon je dan je tent opbouwen en zo stonden wij dus helemaal alleen aan de rand van een mooi meer met bergen op de achtergrond. Hoe mooi kon het zijn?! Er was iets verderop een klein wc gebouw en de volgende morgen kwam de boswachter vroeg langs je tent om de centjes te collecteren voor de nacht. Na de eerste dagen bleek wel hoe onvoorspelbaar onze trip met de auto door Patagonië zou gaan worden.

De volgende morgen kregen we een stukje luxe, Asfalt! We gingen namelijk naar het plaatsje Chaiten en rond dit stadje lag een kilometer of 50 asfalt. In dit plaatsje zelf is in 2008 een tragedie gebeurd. De vulkaan langs de stad was voor het eerst in 9000(!) jaar gaan uitbarsten en de stroom met lava en as is een maand lang dwars door de stad de zee in gegaan. Dit alles is op de dag van vandaag nog goed te zien in de stad. Een groot gedeelte van de huizen zijn onbewoonbaar geworden. Deze huizen zijn letterlijk tot het dak gevuld met as. Wij zijn stiekem een huis binnen gegaan en het leek er echt of een groep rebellen langs was gekomen. Alles ligt er nog zoals toen, je ziet dat ze hals overkop zijn vertrokken. Van kleren tot playstationcontrollers en van meubels tot keukengerei echt alles ligt bezaaid door het huis op de grond. Erg indrukwekkend om te zien. Sommige bewoners proberen het leven weer op te pakken en bouwen op dezelfde plaats een nieuw huis. Waar de een alles heeft achtergelaten probeert de ander een nieuwe toekomst te bouwen. Hierdoor krijg je soms een mooi nieuw huis tussen 6 huizen waar het as nog tot het dak staat.  Zo zie je maar weer hoe sterk de natuur kan zijn.

Wij hebben nood gedwongen hier wat langer moeten blijven. Sabine had al een tijdje last van haar oor en dit was het enige stadje in dagen die een dokter had. Ze waren maar 2 uur per dag geopend  en die 2 uur hadden wij natuurlijk gemist en daarom zijn we een dag gebleven. Om deze dag in te vullen heeft Michael (voor het eerst in zijn leven) een werphengel gekocht en deze zijn we gelijk gaan uitproberen. En toen gebeurde er 2 dingen, 1 was te verwachten maar het andere niet. Michael had alles opgetuigd en daar ging die, de eerste worp in het water, hij draaide het molentje 1 keer en toen voor de 2^de keer en voordat die daar mee klaar was hing er al een vis aan! Hij had dus gewoon bij zijn eerste worp een vis gevangen. We hadden dus nooit verwacht dat hij wat ging vangen. Deze vis hebben wij samen dan ook vakkundig gefileerd. Die avond hebben we heerlijk genoten van dit heerlijk stukje vis. Na het vangen van deze vis gebeurde dus wat we wel verwacht hadden en dat was dat er niks meer gevangen werd en dat het haakje vast kwam te zitten waardoor we de lijn moesten doorsnijden. De avond hebben we trouwens wederom op een bijzondere plaats geslapen. Was het de avond ervoor langs een meer nu sliepen we op een groot grasveld met uitzicht op besneeuwde bergen met een grote gletsjer. Het enige nadeel wat wij van kamperen in Patagonië vinden is dat het ‘s nachts echt zo verschrikkelijk koud is… Wij slapen in een slaapzak met een wollen deken erover en met wat kleren aan en nog kun je soms wakker worden van de kou.

Nadat de tent weer in de auto zat zijn we langs de dokter gegaan. Toen we ons aanmelden sprak de assistent geen Engels en gelijk stond een man op die kwam helpen. Hij stelde alle vragen die een dokter ook kon stellen en schreef het allemaal netjes op zodat wij dit weer aan de dokter konden geven. Wederom zie je maar weer hoeveel aardige mensen er zijn! Eenmaal bij de dokter bleek het allemaal overbodig te zijn geweest want hij sprak zowel vloeiend Duits als Engels. Hij gaf Sabine een kuurtje mee waarvoor we wonderbaarlijk niet hoefde te betalen en zo konden wij onze weg naar het zuiden weer vervolgen.

Eindelijk zijn we op weg en kunnen we de vrijheid tegemoet in onze eigen Suzuki Jimny. Aangezien wij voorlopig verbonden zijn met de auto vonden wij het wel zo gepast om hem een naampie te geven. Het is uiteindelijk “El Mundo” geworden wel vertaald, de wereldreis. De route die we hebben uitgestippeld voor El Mundo is in ieder geval, Chili, Argentinië, Bolivia en Peru. Echter kan het zomaar zijn dat daar landen als, Brazilië, Uruguay of Paraguay aan toegevoegd gaan worden. Dit zal natuurlijk afhangen van de eventuele mooie of helaas ook slechte dingen die we mee gaan maken tijdens de reis. Nu willen we om geld te gaan besparen en ons avontuur wat bijzonderder te maken gaan slapen in een tent. Met andere woorden er moet geshopt worden om een compleet kampeersetje bij elkaar te krijgen. Hiervoor kozen we de eerst volgende grote stad uit en dat is Temuco. In de grote steden heb je hier in Chili allemaal grote winkels die je een beetje kan vergelijken met de Gamma of de Praxis bij ons. In deze winkels kun je ook kampeerspullen kopen en zo hebben we alles in verschillende winkels bij elkaar gesprokkeld. Van gaspitjes tot borden en van stoelen tot een 2 persoonsslaapzak. Nu hadden we in eerste instantie al een tent maar deze heeft het uiteindelijke doel niet gehaald. In Nederland hadden wij een pop-up tent gekocht zodat deze in 2 seconden zou opstaan. Sjaak en Marion hebben deze vervolgens via Dubai naar Nieuw Zeeland meegenomen en wij hebben hem daarna weer meegezeuld naar Chili. Voordat we hem gingen gebruiken wilde we hem nog even snel testen en toen gebeurde het.. De tent, die over de hele wereld is gevlogen sneuvelde tijdens zijn generale repetitie. De stokken braken af omdat ze broos waren geworden van alle koffers die erop gegooid zijn tijdens al zijn vluchten. Nog voor we van hem konden genieten moesten we al rouwend afscheid van hem nemen… Met andere woorden, we hebben maar snel een andere, grotere en beter tent gekocht! Haha

Eenmaal alles bij elkaar geshopt kon het avontuur echt beginnen en zijn we richting het Lake district  gereden. Het eerste plan dat we hadden was slapen in Villarrica en toen kwamen we er gelijk achter waarom wij zo graag met een auto wilde gaan reizen. Het plaatsje trok niet echt onze aandacht vandaar dat we gelijk door zijn gereden naar het iets commerciëlere plaatsje Pucon. Dit is de vrijheid die we wilde hebben!! Pucon is een plaatsje waar de Chilenen zelf naar op vakantie gaan en is daarom van alle gemakken voorzien. Hier konden we dan ook gelijk onze nieuwe campinguitrusting proberen. Onze tent zetten we voor het eerst op en binnen 5 min stond die al. Nog even ons bedje oppompen en hoppa klaar waren we. Toen we dat gedaan hadden konden we gaan genieten van onze steak van bijna een kilo die we heerlijk op een open vuur klaarmaakte. De grap komt nu, wij dachten dat we veel vlees hadden maar ergens anders op de camping hadden ze gewoon een half schaap aan het spit geregen. Welkom in Zuid Amerika! Nu hadden we beide het gevoel na de lange 3 weken in Santiago dat we weer eindelijk aan het reizen waren. Pucon is alles behalve een authentiek Chileens plaatsje maar wel mooi om te zien. Het was er vol met (Chileense)toeristen dit mede omdat er vele mooie meren en een nog pruttelende vulkaan omheen liggen. We zijn dan ook rond gaan rijden om deze meren te bewonderen en daar was die dan! Onze eerste (in onze ogen) ruige weg van stenen! Met wat gehobbel reden we er overheen en dit was wat wij van Chili verwacht hadden, vele ruige en stoffige wegen (tijdens het schrijven van dit stukje komen we hier echter wel op terug want dat was in verhouding met wat we nog voor onze kiezen kregen gewoon een biljardlaken).  Ook hebben we nog een dag besteed om een stuk de vulkaan op te rijden. Met Sabine achter het stuur kwamen we na veel gestuiter aan de voet van de vulkaan. Hier hebben we nog even gewandeld en genoten van het geweldige uitzicht.

Na 3 dagen zijn we weer verder gegaan naar de volgende stad, Puerto Vares. Hier lag onze volgende uitdaging. Als auto bezitter in Chili moet je wel je papieren op orde hebben. Bij ons verliepen bijna 2 papieren, de Permiso de circulation (wegenbelasting) en de Certificado Serguro Obligatorio (verzekering van de auto). Nu is ons Spaans alles behalve goed dus het beloofde weer een lastige klus te worden. In traditie van alle vorige problemen met autopapieren bleek het ook nu weer lastig te gaan worden. De Permiso de ciculation moet je verlengen bij het gemeentehuis en daar hadden we al snel de juiste afdeling gevonden. Na ruim 30 minuten wachten waren we aan de beurt en toen bleek dat je eerst de verzekering moest verlengen voordat je de Permiso de circulation kon verlengen. Nou oké dan maar eerst die verlengen dachten wij. We hadden de winkel al gezien waar je dit konden doen, tenminste dat dachten wij. Daar binnen stuurde ze ons gelijk weer weg en zeiden ze dat ze dat niet konden doen.. Wat nu? Snel maar weer terug naar ons hostel en na wat tips van een werknemer kwamen we uit in een klein verzekeringskantoortje. Hier hebben met de hulp van onze redder in nood google translate onze verzekering kunnen verlengen. Wij snel terug naar het gemeentehuis maar wij zijn nog niet gewend aan de siësta dus stonden we voor een dichte deur. Later terug gekomen konden we ook ons laatste papier regelen en hadden we dit probleem ook weer overwonnen! Met handen en voeten en met de hulp van vele lieve mensen kom je toch altijd weer ver!

Tijdens het kopen van deze auto wisten we dat we nog 1 probleem gingen krijgen. De auto is vrij klein aangelegd en met alle campingspullen en onze backpacks erin zit die goed gevuld. Nou is het zo dat we in mei een extra passagier gaan krijgen incl. bagage. Anneke (de moeder van Sab) gaat gezellig met ons door Bolivia en Peru reizen. Dus wij hadden bedacht om een rek te kopen voor op het dak. Dit is iets dat je hier namelijk veel ziet. Uiteindelijk kwamen we bij een garage uit waar iemand Engels sprak en hij wist ons fijn te vertellen dat dit niet mogelijk is op deze auto….
Gelukkig hebben we nog een paar maanden om te bedenken hoe we dit gaan oplossen!

Nu we alles geregeld hebben kunnen we gaan beginnen aan de famous  ruta 7 of ook wel de Carretera Austral genaamd. Dit is een doodlopende  ”snelweg”  van 1240km die stopt in het plaatsje Villa O’higgins. Deze merendeel ongeasfalteerde snelweg brengt je langs de meest afgelegen plaatsjes en schenkt je de mooiste uitzichten. Hier zullen we de volgende keer over gaan schrijven. Patagonië we komen!!