Onverwachts gezellig.

Vanuit het bruisende Buenos Aires waar we een week heerlijk hebben gerelaxed vervolgde we onze reis richting de Iguazu watervallen. Een rit van a 1400 kilometer stond op het programma. We hadden besloten om via Uruguay en Brazilië naar Puerto Iguazu te gaan. Gewoon om ook even in deze 2 landen te zijn geweest. Toen we bij de afslag van Uruguay waren besloten we om het toch maar niet te doen. Het koste meer tijd, we zouden niks bijzonders zien en we moesten dan weer geld zien te krijgen. We zijn via Argentinië naar Iguazu gereden. Tijdens deze lange dagen rijden zijn we vooral van het vele kilometers maken met zo min mogelijk stops. Maar ja soms moet je toch echt een keer naar de wc. Michael vergeet ongeveer bij iedere stop onze lampen uit te doen waardoor de accu elke keer op de proef werd gesteld. Bij één van onze stops was Michael zo trots op zichzelf dat hij het een keer niet was vergeten. Bij het wegrijden vergat hij ze dit keer alleen weer om aan te zetten. Geen probleem zal je nu denken.. nou toch wel!

In Argentinië is het verplicht om met lampen aan te rijden. Nog geen 2 kilometer na het tankstation was er een politiecontrole. Daar werden we langs de kant gezet met de mededeling dat we onze lampen niet aan hadden staan. Met ”oeps ik ben ze vergeten aan te zetten bij het vorige tankstation” bereikte we niks. Onze SNOR had vooral zin om ons even goed te naaien!!  Hij was op zoek naar meerdere overtredingen: “Hadden we een gevarendriehoek?” Ja, die hadden we. “Hadden we een brandblusser?” Ja, die hadden we ook. Toen begon hij over onze nummerplaat. Maar toen hield ons beste Spaans echt op….. We kregen maar niet duidelijk wat er mis was, in onze ogen was die mooi wit, zat die goed vast en kon je hem goed lezen. Dus wat was nu het probleem?? Gelukkig had deze politiepost internet en konden we via Google translate (al vaker onze redder in nood) duidelijk gekregen wat het probleem was. Wat bleek hij vond onze trekhaak niet goed zitten omdat je in zijn ogen het nummerbord niet goed kon lezen. Wij waren het daar natuurlijk totaal niet mee eens. De boete voor het zonder licht rijden klopte maar voor de trekhaak wilde wij geen cent betalen. Hij vroeg totaal voor beide boetes een bedrag van 200 euro. Na veel geouwehoer kregen we het eindelijk voor elkaar dat we de boete voor de trekhaak niet hoefde te betalen. We hadden hem beloofd dat we de trekhaak zouden verwijderen in het volgende dorp. JEAHH RIGHT maar hij geloofde ons ik-lieg-niet-meneer-gezicht en hij ging akkoord. Helaas was de boete voor het zonder licht rijden nog 75 euro. We zullen maar zeggen ‘wie niet luisteren wil moet maar voelen’.  Michael had bedacht dat als hij nu eens minder geld op tafel zou leggen en zou zeggen dat we echt niet meer hadden,  dat het bedrag dan wel is omlaag kon gaan. Michael legde ongeveer 40 euro en wat kleingeld neer. De SNOR deed zijn petje af en begon over zijn hoofd te krabben, deze handeling deed hij enkele keren toen hij met de mededeling kwam: “Als jullie het geld niet hebben dan mag je ook naar de rechtbank” Dat zagen we toch echt niet zitten, dus met de smoes “misschien hebben we nog wat geld in de auto liggen” legde we uiteindelijk de 75 euro neer. Helaas deze strijd hadden we niet gewonnen. Wel hadden we nu een mooi blauw papiertje als souvenir…. GRRR

Na al dit gedoe gingen we helaas nooit meer ons geplande stadje halen die avond, dus we besloten om naar het volgende dorp Chajari te rijden. Vaak als je ongewild moet stoppen kom je in van die stinkende industrie steden waar je in crappie hostels moet slapen waar je het liefst je hond nog niet laat slapen. Maar goed een andere keus hadden we niet…. Eenmaal aangekomen zagen we al snel een duur ogend hotel, maar ja niet wie niet waagt wie niet wint. Toen we vroegen aan de receptionist of hij Engels sprak, begon hij te glunderen want hij sprak inderdaad Engels. De kamer was geen kamer maar een appartementje  (keuken-woonkamer-extra slaapkamer) erg fancy allemaal. En wat bleek, de prijs was prima! We waren dolgelukkig en onze receptionist ook, want in dit hotel hadden 2 jaar geleden voor het laatst blanke toeristen geslapen. Die avond raakte we in gesprek met Emanuel, de receptionist. Het was vooral een leuk gesprek omdat wij veel in het Spaans probeerde te doen en hij in het Engels.

El mundo had wat last van remmen die niet altijd goed functioneerde. Aangezien we een heerlijke kamer hadden besloten we in dit dorpje er even naar te laten kijken. Om de hoek van ons hotel zat een echte remmenman. Emanuel wilde ons dolgraag helpen dat hij zelfs op zijn vrije dag met ons mee ging naar de garage om alles te vertalen.(later kwamen we erachter dat dit zelfs zijn verjaardag was).  Onze remmen werden gemaakt maar helaas bleek er meer aan de hand te zijn met onze El Mundo. Vergelijk het met naar de dokter gaan, je gaat voor je grote teen en het blijkt opeens je oor te zijn. Onze El Mundo had last van zijn lagers. Het bleek dat deze volledig naar de klote was en dat het levensgevaarlijk was om hier mee door te rijden.  El Mundo moest dus echt gerepareerd worden. Helaas was het zaterdag en was het dus te kort dag omdat zondag alles dicht was. Na vele telefoontjes vonden we eindelijk iemand die onze El Mundo kon repareren. Wij daar snel heen maar het enige wat we konden doen was hem daar achterlaten. Hij ging namelijk dicht en maandag middag konden we hem weer ophalen. Gelukkig was er in dit dorpje een heerlijk hotspring en konden we daar de gehele zondag in vertoeven.

Buiten dat we nu niet in een toeristisch oord waren waardoor de prijs weer is schappelijk was viel er over deze hotspring nog wat bijzonders te melden. Althans niet zo zeer over de hotspring maar meer over de vrouwen die er kwamen. Nou oké, niet zo zeer over de vrouwen maar meer over de kleine bikini’s die ze droegen. Het is algemeen bekend dat de vrouwen in Zuid Amerika aardig wat ronde vormen hebben en dat ze met carnaval alleen een heel klein stringetje dragen. Wij zien dan voornamelijk de foto’s van mooie vrouwen en mooie vormen. Deze trend heeft zich voortgezet in de bikini keuze van de dames bij het zwemmen. Alleen is er 1 groot verschil met de dames op de foto’s en de dames in deze hotspring. ALLE dames droegen hier een string! Of je nu 17 of 65 bent of je nu maatje 38 of 52 hebt dat maakte dus gewoon niet uit! Laat nu wel ongeveer 95% van de dames ouder als 45 zijn geweest en ze hadden niet bepaald de billen die wij kennen van de foto’s. Laat je verbeelding dan maar zelf spreken en je weet hoe verbaasd wij steeds hebben rond gekeken. Maar goed dat de mensen om ons heen geen Nederlands spraken!

In de avonden dat we in ons appartementje waren kookte we heerlijk voor onszelf. We vonden een soort van Aldi waar we goedkoop eten konden kopen en iedere avond was het zelfde kostje. “gebakken aardappelen met sla en heerlijke biefstukken.” We wilde wel wat anders koken maar de biefstuk was zo heerlijk dat we het niet over ons hart konden verkrijgen om bijvoorbeeld spaghetti te maken. Verder hebben we veel lol gehad met Emanuel. We hebben hem zelfs geleerd hoe hij kapsalon kon maken met het vlees van Argentinië hahahaha. Hij wil dit nu gaan maken voor zijn vriendin. Zijn mama had ook iets voor ons gemaakt waardoor we de Argentijnse cultuur even konden proeven. Hoezo even culturen wisselen! Emanuel heeft ons ook al een berichtje gestuurd dat als we ooit terug komen dat er een grote asado (barbecue) op ons staat te wachten….jammie!

Toen we maandag aan de wandel waren naar de garage om onze El Mundo op te halen kwam de eigenaar van ons hotel voorbij gereden. Hij vroeg of we op weg waren naar de garage. Op dat moment stonden we er niet bij stil waarom hij met ons mee ging. Maar later viel het kwartje. Hij deed dit zodat we niet de hoofdprijs zouden betalen voor El Mundo. Een super lief gebaar. Toen we de volgende dag wilde vertrekken kregen we vanuit het hotel een leuk cadeau. Een zak sinaasappels voor ongeveer een heel weeshuis, snoepjes, koekjes en magneetjes voor op de koelkast. Wat vervelend begon bleek een verhaal te worden om niet meer te vergeten door alle vriendelijkheid die we daar hebben gekregen..