Machu Picchu, Check!

De komende 2 dagen stond Machu Picchu, de Inca ruïne op het programma. Wat Anneke’s trouwens steevast Michu Pachu noemde. Iets waar we allemaal erg naar uit hadden gekeken want het blijft toch een wereldwonder. Je zou zeggen dat het dan bijzonder moet gaan worden. Toch?! Om optimaal te kunnen genieten van dit wonder dan moet je er 2 dagen vooruit trekken. Eerst een dag om naar een dorpje ervoor te reizen en dan een volle dag incl. zonsopkomst bij de Machu Picchu zelf.  Om de Machu Picchu te bereiken hebben we in Cuzco een bus gepakt die je in ongeveer een uur naar het dorp waar brengt vanwaar de trein vertrekt.  In dit dorp aangekomen bleek er net een parade te zijn en het voelde even als februari in Nederland. Het leek er wel carnaval want iedereen had er een vreemd kostuum aan met een masker op. Na hier even van genoten te hebben ging onze trein naar Aqua Calientes. De treinreis zelf was erg mooi tussen de bergen en je kreeg nog wel een beetje waar voor het dure trein kaartje. Om extra van de treinrit te kunnen genieten had de trein een panorama dak. Aangekomen in Aqua Calientes bleek dit dorp niets meer als een stinkend toeristisch kutgat! Zonder de Machu Picchu was dit dorp er nauwelijks geweest. Iedereen die hier komt is er voor de Machu Picchu en blijft hier dan ook maar 1 nacht. Dit weten ze allemaal hier en daarom proberen ze je zoveel mogelijk op te lichten en daarom kun je zelfs onderhandelen over de prijs van een drankje op het terras. Verschrikkelijk gewoon!  Zelfs er eten kan je letterlijk buikpijn bezorgen want omdat iedereen de dag erna toch weer vertrekt neemt bijna geen restaurant de hygiëne serieus. Wij hebben in een iets te duur maar wel goed restaurant gegeten in de hoop dat we de dag erna niet met de race over de Machu Picchu zouden vliegen. De volgende morgen moesten we al vroeg op. We wilde de eerste bus van 5 uur pakken die je in een half uurtje naar de poort van de Machu Picchu brengt. Eenmaal bij de bus bleken we niet als enige dit idee te hebben maar gelukkig konden we met bus 3 al mee.

Boven bij de poort ging het dan echt gebeuren. We zouden eindelijk de verborgen stad de Machu Picchu gaan zien. Wij hadden als plan om gelijk naar het hoogstgelegen punt te gaan voordat het daar overvol was met mensen. Het bovenaanzicht leek ons ook bijzonderder dan er tussen te lopen en daar wilde we rustig van kunnen genieten. Het was een klim naar boven van 1,5 uur maar het was het meer als waard. Boven waren we met alleen een ander stel en de zon kwam net achter de bergen vandaan en begon de stad te verlichten. Wat was dit bijzonder mooi om te zien. Als je daar boven staat kun je ook zien hoe onmogelijk het is geweest om daar boven op en tussen bergen een hele stad te bouwen. Hier hebben we een uur gezeten en puur genoten van het uitzicht tot er een irritante egoïstische groep Franse kwam. (Hoe kan het ook anders..) We zijn toen naar beneden gelopen om de ruïnes van dichtbij te bewonderen. Als je tussen de ruïnes loopt is het onbegrijpelijk dat het er nog zo goed uitziet. Na 573 jaar staan er nog zoveel muren overend, zet er een dak op en je kan er nog gaan wonen. Wij hadden geen gids dus hebben we af en toe wat informatie mee gepikt van andere gidsen. Zij waren vaak zo vriendelijk om ons zelfs bij hun uitleg te betrekken. De enige vaste bewoners die de stad overigens nog telt zijn de 11 Lama’s. Na een hele dag rondgelopen te hebben waren we kapot en was het tijd om de bus, trein en bus weer naar huis te pakken. Wat hebben wij genoten van deze dag en dan vooral van het bovenaanzicht. Ik denk dat de foto’s meer zullen zeggen als onze woorden.

In Cuzco hebben we alleen die nacht nog geslapen en vervolgens was ons plan om naar Nazca te rijden. Maar alles liep iets anders dan gehoopt. Het ging allemaal redelijk lekker tot ineens de weg was afgesloten. Dit is niks nieuws in Zuid Amerika en na 5 minuten kun je dan meestal weer verder. Dit keer was het toch iets anders. Het was net iets over 10 en ze gingen de weg afsluiten tot 12.30. Dit hadden we even niet ingecalculeerd maar meer als rustig wachten in de zon kun je dan gewoon niet doen. Toen we na 2,5 uur wachten weer weg konden begon El Mundo moeilijk te doen want in de hogere bergen kreeg die weer een bekend probleem, veel stotteren en soms zelfs stoppen met rijden. Bij een “weg restaurant” zijn we gestopt om hem af te koelen met water. Hier hebben we wat gegeten en ook even gebabbeld met 2 agenten die daar ook aan het eten waren. Toen we weer vertrokken hoopte we dat die het weer ging doen en dat deed die gelukkig ook… maar liefst 2 bochten. Daar stonden we dan met een auto die het niet deed en nog ruim 30 Kilometer met klimwerk voor de boeg. Na van alles geprobeerd te hebben kwamen ineens de 2 agenten van het restaurant aanrijden en zij parkeerde achter ons. Ze hadden ons zien staan en hadden vast gedacht die moeten we even helpen. Ze belde met een bevriende monteur en die vertelde waar de agent naar moest kijken. Dit bleek allemaal niet te werken en toen besloten ze ons om de weg naar boven te slepen. Daar hingen we dan midden in Peru met onze auto achter een politiewagen. Af en toe zette ze de sirene en lampen aan en ze genoten opzichtig dat ze ons konden helpen. Ook al deed onze auto het niet, stiekem was dit toch ook wel een mooi verhaal. Boven op de berg koppelde ze ons los en zeiden ze dat we 30 kilometer naar het dorp konden rollen omdat alles naar beneden liep. We bedankte de heren vriendelijk en toen reden ze weer terug. Onze auto deed voor het slepen alleen met horden en stoten en had nauwelijks vermogen. We begonnen aan onze tocht naar beneden en verrek, El Mundo had er gewoon weer zin in! Hij deed het zonder problemen en we kwamen met gemak aan in het dorp. Het was inmiddels al laat en wilde toch even naar El Mundo laten kijken. Verschillende “garages” konden niks doen omdat ze nog nooit een Suzuki Jimny hadden gezien. Bij de laatste garage begonnen die gelijk aan de bougies te klungelen en 1 bleek er verzopen te zijn in de olie. Volgens hem was dit het probleem en dat loste die wel even op. Helemaal gelukkig zochten we een hotel om de volgende dag de rit te vervolgen.

Tijdens deze rit bleek het probleem nog steeds niet opgelost want hij had het op hoogte weer. We vermoeden nu dat deze problemen met het vermogen toch door de hoogte en gebrek aan zuurstof is gekomen. Dit keer konden we wel blijven rijden en na weer een lange dag kwamen we in de avond aan in Nazca. Toen we de auto gingen parkeren bleken we ook onze eerste lekke band van de trip te hebben. Het rare maar ook het gelukkige was echter wel dat het ging om onze reserveband die aan de achterdeur hing. Deze is naar onze verwachting gewoon gesneuveld door de hoogtedrukverschil in de bergen. Nu maar hopen dat er geen andere band gaat sneuvelen binnenkort want dan hebben we een probleem.

In Nazca zouden we de Nazca lijnen in een stuiterend vliegtuigje gaan bekijken en naar wat graftombes gaan maar door Michaels ezelgedrag ging het laatste toch iets anders dan verwacht.