“illegaal” de grens over.

De laatste grensovergang van Chili naar Argentinië ligt letterlijk in de middle of nowhere . Vanaf Cochrane moesten we nog 75km rijden naar de grens maar dit was zeker geen straf. Het was ‘helaas’ weer geen goeie weg maar het uitzicht maakte alles goed, tijdens het rijden waanden wij ons een beetje in Afrika. Het was een lange uitgestrekte weide met lama’s en bij alle poeltjes stonden flamingo’s. Het was weer een totaal andere gezicht van Patagonië. Toen we ongeveer 25km van Cochrane vandaan waren viel ineens de volledige koppeling weg van de auto. We konden het pedaal indrukken maar er gebeurde niks. Daar sta je dan op een weg waar nauwelijks auto’s langs komen. Michael probeerde nog te zoeken wat het probleem kon zijn maar natuurlijk met zijn kennis van auto’s (geen!!) was dit een kansloze missie. Gelukkig voor ons kwamen er 2 auto’s met Argentijnen aan en ze stopte. En godnondejuu wat hadden wij een mazzel. Als 1^ste:sommige spraken Engels, als 2^de één van hen was een automonteur en als 3^de het probleem bleek maar klein te zijn. Alleen de koppelingskabel was losgeschoten en deze moest weer terug geplaatst worden. De weg waar we op stonden was een modderbaan geworden door de regen en iemand moest onder de auto. Wie ging dit doen? Want zoals de Argentijn  het zo mooi zei:  “there is only one problem, somebody had to go under the car and it’s not gone be me.” Daarmee was het duidelijk, Michael mocht de kabel repareren! Gelukkig hadden we nog een zeil in de auto liggen waardoor de blubber beperkt bleef en Michael onder de auto met aanwijzingen van de monteur de kabel gemaakt had in een wip ….Hoppa Michael was spontaan even een echte automonteur. Soms moet je geluk hebben met wie je tegenkomt. Zo konden we gelukkig zonder problemen verder en kwamen we aan bij de grens.

Het was wel duidelijk dat dit de laatste grensovergang was, want makkelijk te bereiken was het zeker niet. De grensport was een klein huis met een slagboom, wij vermoeden dat hier maximaal 10 auto’s per dag komen.  Nu kwam toch het echt het spannendste stuk. Wij wilde illegaal de grens over steken, want de auto stond namelijk nog niet op onze naam. We hadden alleen het eigendomsbewijs van de vorige eigenaar en een kopie van het contract bij de notaris dat wij hem gekocht hadden. Dit is alleen niet genoeg om de grens mee over te mogen. Eenmaal binnen vroeg de man van douane alle papieren en al snel merkte die op dat wij niet het correcte eigendomsbewijs hadden en hier begon hij dan ook over te zeuren. Wij wisten precies welk papier hij bedoelde en de eerste zweetdruppels begonnen zich bij ons al te vormen want wij zagen het al gebeuren dat we weer de hele weg terug moesten… Wij hadden van te voren al afgesproken dat als dit ging gebeuren dat we dom, doof en gek zouden zijn. En zo stonden we daar als 2 zoutzakken en deden alsof we hem echt niet begrepen. Na 10 minuten kregen wij onze zin. Blijkbaar was die er zo klaar mee dat die de stempel zetten en de poort voor ons open deed. Deel 1 was geslaagd want nu moesten we nog langs de Argentijnse grens. Daar begon het hele spel overnieuw en weer deden we alsof we het niet begrepen. Helaas waren ze hier iets minder coulant, na de nodige vragen moesten we plaats nemen en werd er iemand gebeld.  15 min later moesten ze weer terug bellen met de vraag mochten wij door rijden of niet? Gelukkig kwam toen het goede nieuws en kregen wij ook hier een stempel. Helemaal gelukkig reden we de grens over! Wij waren zo trots als een pauw, want veel Chilenen hadden gezegd:  “dat gaat jullie nooit lukken!!”. Fijn dat het dus wel gelukt was, want anders hadden wij ruta 7 terug moeten rijden.

In Argentinië moesten we nog 300KM rijden naar het eerste plaatsje en ze hadden ons al gewaarschuwd dat dit deel van Argentinië erg saai was. De eerste 100 KM ging nog wel maar daarna was het alleen nog maar een uitgestrekte weide met echt HELEMAAL niks!! De weg werd ook met de minuut slechter en uiteindelijk reden we 200km lang op het slechtste wegdek die we waarschijnlijk tijdens deze hele reis zouden krijgen. 200 km hebben we ook niemand gezien, helemaal NIEMAND! Godzijdank dat de auto er niet meer op hield. Moet je bedenken dat het 200km lang alleen maar wasbordjes waren vol met gaten en hoge heuvels… GEK werden we er van. Ging dit nou heel Argentinië worden..?? Om het nog wat erger te maken, op een gegeven moment zagen we eindelijk geasfalteerde weg. Helaas mochten wij naar deze perfect ogende weg alleen maar kijken. Schijnbaar was die nog niet af waardoor wij er netjes langs mochten rijden. Hoe gemeen is dat!! Vlak voor het ”plaatsje” Bajo Caracoles (8 huizen) waar we wilden slapen kwamen we ineens DE Duitsers weer tegen in hun kombi. Ook zij gingen naar dit plaatsje om de nacht door te brengen. Die avond hebben we samen gekookt en ff bij gekletst. Wel grappig dat we totaal verschillende routes hebben genomen maar toch weer elkaar tegen kwamen. Ook kwamen Sean (honda cup) en Nacho tegen en zo zaten we tussen een hoop bekende in de middle of nowhere.

Na een gezellige avond was het weer vroeg dag. Dit gedeelte van de route is namelijk veel rijden en weinig zien. Wij hadden verwacht om nog wel wat moois of leuks te zien onder weg maar er was gewoon echt niks. Na een paar uur rijden kwamen op een weg die bedekt  was met zo’n 30 cm grind. Dit reed erg lastig en daarbij stond er ook nog eens een ongelofelijk harde wind omdat het alleen maar open vlaktes zijn. Na een tijdje zagen wij op de weg een grote zwarte vlek met een paar mensen eromheen. Eenmaal dichterbij bleek het de onderkant van een auto te zijn. Een ouder echtpaar uit Zwitserland hadden een pick-up met een campertop erop gehuurd en zij waren door de harde wind en het grind op hun zijkant gegaan. Gelukkig hadden zij niks maar hun auto moest wel weer op 4 pootjes komen. Gelukkig hadden wij een dik touw in de auto en samen met een andere auto is het dan ook gelukt. Wie had dat verwacht, onze kleine El Mundo, de held van de dag! Haha. De volgende slaapplaats was Tres Lagos en ook dit was weer niet veel. Die avond kwamen we Nacho en Sean tegen, zij bleven hier ook slapen. Wij hebben gekookt voor iedereen zodat iedereen met een ronde buik naar bed kon gaan.

Al deze kilometers  en uren rijden doen we omdat we naar El Calafate willen. Hier is de Perito Moreno gletsjer en dit is 100% iets wat je moet zien als je hier bent. Toen we in de morgen vertrokken vanaf tres Lagos twijfelde we erg wat we zouden gaan doen. Tussen Tres Lagos en El Calafate ligt El Chaiten en langs dit plaatsje ligt de Frits Roy. De Frits Roy is een gebergte ideaal voor wandelen en klimmen. Nu zijn we niet zo sportief maar we waren toch benieuwd want hij scheen ook mooi te zijn om gewoon te bekijken. Tijdens het rijden zouden we bepalen of we hem ook echt zouden gaan zien. El Chaiten lag langs de weg maar je moest er wel 95km heen om daarna weer 95 km terug te rijden. Nu hadden we afgesproken om bij de kruising te beslissen. Als de hemel mooi blauw was en er geen wolken dreigde dan gingen we er langs. Toen we op de kruising waren aangekomen bleek de lucht blauw genoeg te zijn om dit ommetje te maken. Tijdens de rit van 95km kwamen we wel iets bijzonders tegen. We hebben erg veel fietsers gezien die lange tochten deden maar dit was gekkenwerk! We kwamen gewoon een vrouw op een 1wieler tegen.. zij reed van het zuiden naar Santiago. Wat een gek zeg en dat met al die wind! Je moet het maar willen, durven en kunnen.

Na dit bijzondere voorval kwamen we steeds dichter bij de Frits Roy en toen hij in ons vizier kwam waren we blij dat we ‘ff’ waren omgereden. Er waren wat meer wolken gekomen maar nog steeds was het een schitterend plaatje! Wat kunnen besneeuwde bergtoppen toch fascinerend zijn. Daarbij was het plaatsje El Chaiten ook nog is heerlijk. De sfeer en de ambiance was een beetje hetzelfde als bij een ski dorp in Frankrijk. We kregen gelijk zin om te skiën maar helaas voor ons lag er hier geen sneeuw. Na hier een tijdje rond gehangen te hebben moesten we toch echt verder want we wilden nu toch echt die bijzondere en veel besproken Perito Moreno gletsjer gaan zien….