Nadat we in El Chaiten waren geweest zijn we nog de zelfde dag naar El Calafate gereden. Gelukkig was het allemaal geasfalteerd want we waren toch echt klaar met dat gestuiter. Na velen dagen rijden hadden we besloten om de volgende dag rustig aan te doen. We gingen alleen naar het ijs/gletsjer museum en verder niks. In dit museum krijg je inzicht over hoe ijs en gletsjers ontstaan en dit was een stuk interessanter dan verwacht. Speciaal voor ons starten ze steeds alle filmpjes op in het Engels en zo kwamen we op een gaaf idee. Eerst wilde we de machtige Perito Moreno gletsjer alleen vanaf het uitzicht punt zien. Nu hadden we besloten om een hiking te doen op de gletsjer om zo nog beter te zien hoe mooi het is. En zo gezegd zo gedaan.
In de morgen reden we vroeg naar de gletsjer zodat we hem eerst konden bezichtigen vanaf het uitzichtpunt. Tijdens het rijden over de kronkel weg zag je hem steeds al liggen. Hier krijg je dus gewoon een grote lach van op je gezicht! Zelfs vanaf een afstand kun je zien hoe groot en bijzonder het is. Bij het uitzichtpunt aangekomen kun je de gletsjer vanaf verschillende kanten bekijken. Hier hadden we niet alle tijd voor omdat we op tijd bij de boot moesten zijn voor de hiking. Gelukkig hadden we wel genoeg tijd om te zien hoe imposant het was. Toen we daar stonden waren we beide gewoon even stil want zo mooi is het. De stilte werd af en toe verbroken door flinke knallen die klinken alsof er dynamiet wordt afgestoken. De knallen werden veroorzaakt door het afbreken van het ijs aan de voorkant van de Gletsjer. De grote brokken ijs vallen dan met een noodvaart in het water wat al met al een spectaculair tafereel is. Normaal zou het slecht zijn als er ijs afbreekt bij gletsjers. De global warming verpest namelijk een hoop natuurschoon maar gelukkig heeft het geen vat op deze gletsjer. Het ijs breekt af omdat de Perito Moreno gletsjer elke dag groeit met 2 meter. Foto’s hier van maken was een sport op zich. Tegen de tijd dat de eerste knal geweest is liggen de eerste blokken al in het water maar met wat geduld is het toch een beetje gelukt. Eigenlijk waren we nog lang niet klaar met bewonderen maar we moesten toch echt gaan want de boot naar het ijs zal op ons heus niet gaan wachten.
We kwamen uiteindelijk (zoals gewoonlijk) als laatste aan op de boot en gelijk vertrokken we naar de gletsjer. Omdat we op de boot zaten kregen we ook de kans om de voorkant van de gletsjer van dichtbij te bekijken. We moeten toegeven dat ijs dat 70 meter boven het water uitsteekt (en 110 meter onder het water) toch wat anders is dan een bevroren poeltje zoals wij die kennen in Nederland. Na het korte maar mooie tochtje kwamen we aan langs het ijs. Wat deze gletsjer zo raar maakt om te zien is dat om de gletsjer heen gewoon alles bruin en groen is en helemaal niet wit. Het word ook nooit kouder als 7 graden rond het grote deel van de gletsjer. We kregen nog wat uitleg over het reilen en zeilen van de gletsjer en toen mochten de ijspriemen ondergebonden worden. En daar sta je dan ineens op een blok ijs van meer dan 400 jaar oud en 180 meter dik. Sommige stukken van het ijs zijn kraak blauw en je hebt allemaal ijspieken. Vergelijk het met allemaal besneeuwde bergtoppen. We moesten allemaal lopen als een soort pinguïn om ervoor te zorgen dat je er niet onderuit ging. Je moet ook het vaste spoor volgen en daar niet vanaf wijken omdat je dan kans hebt om in een krater van zo’n 25 meter diep te vallen. Nadat we zo’n 2 uur op het ijs waren geweest stond er een beloning voor ons klaar. We kregen een heerlijk Ierse whisky met ijs van de gletsjer er in. Nadat we geproost hadden om dit mooie avontuur was het alweer voorbij en moesten we terug op de boot. Op de boot kwamen we tot de conclusie dat we toch nog niet genoeg hadden gezien van de Perito Moreno gletsjer. Daarom besloten we toch weer terug te gaan naar het uitkijkpunt en daar zijn we een lange tijd gebleven om puur te genieten van één van de wonderen van de natuur. Toen was het toch echt tijd om afscheid te nemen en om ons voor te bereiden op onze terug tocht naar Chili. We wilden eigenlijk naar Ushuaia gaan de zuidelijkste stad van de wereld. Dit zou tijd technisch echter lastig worden aangezien we 10 mei in Bolivia moeten zijn om de mama van Sabine op te pikken. Daarom gaan we nu naar Puerto Natales in Chili om daar onze papieren op te halen. Als het goed is hoeven we daar alleen maar naar een kantoor het officiële papier op te halen. Als dit gebeurd is kunnen we gelijk terug Argentinië in om aan onze weg naar boven te beginnen. We vertrokken wel pas de volgende dag want het was toch even 400km die we moesten rijden met wederom niks te zien. De grensovergangen verliepen nu soepeler omdat we terug gingen naar het land waar de auto vandaan kwam. De volgende morgen zouden we de papieren gaan ophalen. Zullen we nu een keer geen problemen krijgen met de papieren?
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.