El Mundo wordt even ingeruild.

Het was in de vroege ochtend toen we ons moesten melden voor onze drie daagse tour over de zoutvlakte.  Ons vervoersmiddel was een grote Toyota land cruiser, een iets ander formaat dan onze El Mundo. We deelden de auto met 3 polen en 2 Israëliërs. We wilden net het dorpje uitrijden toen we ineens onze bevriende motorrijder Nacho voorbij zagen rijden.  We hadden hem al een maand of 2 niet meer gezien. De laatste ontmoeting was in Puerto Arena, Chili.  Helaas hadden we alleen tijd om samen een fotootje te schieten want we moesten verder met onze tour. Toch grappig dat we elkaar maar blijven tegenkomen.

Het eerste gedeelte van de tour kende we natuurlijk al want dit hadden we zelf al gedaan. Maar ons gids had nog wel wat weetjes, jammer dat hij alleen Spaans sprak.  Sabine en een pool begrepen het meeste Spaans en werden daarom de vertalers van de tour. Na de uitleg over de productie van zout gingen we eten in een zout restaurant. Dit restaurant was gemaakt van alleen maar zoutblokken. De muren, de tafels, de stoelen echt alles. Je hoeft dus niet bang te zijn dat je eten niet zout genoeg is.

Pas na 80 kilometer op de vlakte zagen we iets anders dan de witte massa. Ineens was er een fata morgana althans dat leek zo. Het bleek een eiland met gigantische cactussen van meer als 5 meter erop. Hier hebben we even rond gelopen en al snel bleek dat we het goed konden vinden met de Israëliërs. Nadat we de nodige foto’s op het eiland hadden gemaakt gingen we nog even samen met de Israëliërs leuke zoutvlakte foto’s maken. In de hoop dat we nu wel het gewenste resultaat kregen. De Israëlisch jongen had als tik om op elke bijzondere plaats waar hij kwam een foto te maken van zichzelf in een menkini (een mini badpak voor mannen). Echt te grappig voor woorden. Na deze gekkigheid hadden we nog een lange rit voor de boeg naar de rand van de zoutvlakte want daar zouden we de eerste nacht gaan slapen. De zon ging mooi onder op de vlakte en toen bereikte we ons hotel. Een primitief hotel die ook weer bestond uit alleen maar zoutblokken. In dit hotel kwamen we in gesprek met een Nederlandse familie, hun zoontje vond het heerlijk om met Michael te klooien. Die avond zijn we met zijn allen vallende sterren  gaan kijken en toen snel naar bed.  Nadat de zon onder was gegaan was de temperatuur ook meteen een aantal graden gezakt. Gelukkig kregen we de nodige dekens in ons primitieve hotelletje. De volgende ochtend kregen we te horen dat het die nacht -15 graden gevroren had. Nu snappen we ook waarom onze ballen eraf vroren toen we met ons tentje op de vlakte kampeerde.

De volgende ochtend hadden we een vol programma, we zouden wat meren gaan bezichtigen en de kans was er dat we flamingo’s konden spotten. We kwamen langs fantastisch landschappen met bergen vol sneeuw en vele meren. We hadden door het gehobbel en de omgeving een beetje Patagonië deja vu. Bij enkele meren zagen we mooie roze flamingo’s die geweldig weerkaatste in het blauwe water.  Echt WOW. Toen de zon begon te zakken reden we richting ons hotelletje. Back to the basic ging het worden! Weer alles van zout maar meer als 7 bedden per kamer, een tafel en wc was er niet. Lang zouden we er niet slapen want de volgende ochtend moesten we om 05.00 paraat staan. Ook deze dag stond weer vol met bezichtigingen. Als eerste gingen we naar een vulkanisch gebied waar verschillende geisers waren, heerlijk de geur van rotte eieren in de vroege morgen. Daarna zouden we ontbijt krijgen in de middle of knowhere om vervolgens te ontspannen in het thermaal bad. De buiten temperatuur lag tegen het vriespunt maar het water was zo warm dat je hele lijf begon te tintelde van de hitte. Na de ontspanning  werd het tijd voor actie. We gingen de hoogte van 5000 meter aantikken en dit was vooral actie voor je lichaam. Je merkt aan alles dat je lichaam zuurstof gebrek krijgt op deze hoogte. De locals hebben een “wonder” middel wat daar goed tegen werkt, Cocabladeren. Je kauwt erop en het goedje wat vrij komt zorgt dat je minder last hebt van de verschijnselen van hoogte ziekte. Het wordt al eeuwen gebruikt en ook al hadden we nergens last van, we wilde het toch even proberen. Als iemand wil weten hoe het smaakt?! Doe dan thuis een theezakje in je mond en voilà je weet het.

Na de hoogte was het tijd om de route terug in te zetten. Onderweg bleek er een probleem te zijn want ze waren weer eens aan het staken. Ze hadden de doorgang geblokkeerd naar Uyuni. Hadden we eindelijk weer asfalt onder de wielen werden we gedwongen om samen met drie andere auto’s weer offroad  te gaan. Helaas had deze route wel wat obstakels, we kwamen namelijk een rivier tegen. Na een erg lang Boliviaans overleg, werd besloten om zonder passagiers de rivier te doorkruizen. Deze oplossing hadden wij al na 5 minuten voorgesteld maar toen moesten we zwijgen van ze. Gelukkig verliep het soepel en konden we onze weg voortzetten. Onze gidsen waren niet bekend met deze route en dat bleek want na rivier 1 kwam ook nog rivier 2 en 3. Toen we eindelijk al deze waters over waren zagen we in de verte een aantal auto’s staan. Wat was daar nu weer aan de hand? Toen we dichterbij kwamen werd ons al snel duidelijk dat ze hier niet voor de lol stonden. Met geschreeuw en gedreig met stokken werd ons duidelijk gemaakt dat we er niet door mochten. Deze “weg” hadden ze dus ook geblokkeerd. Onze gidsen gingen weer in overleg en dit keer kwamen ze tot de conclusie dat omkopen de enige oplossing was. Er werd uit iedere auto wat voorraad geplunderd,  flessen wijn, water en cocabladeren waren voldoende om ons door te laten. Wat kan het leven soms toch oh zo simpel zijn. Een stuk later als gepland kwamen we eindelijk aan in Uyuni.

De volgende ochtend stond voor ons weer een lange rit op het programma met als bestemming: La Paz. We hadden al de nodige verhalen gehoord over deze weg. Iedereen vertelde dat ze ongeveer uit hun stoel werden gegooid door het gehobbel. We hadden toch al wat slechte wegen gehad maar deze was extreem. De weg was geen weg meer te noemen, het was de ergste wasbord weg tot nu toe. Naast de originele weg lag een pad vol met mul zand en ook al was het mul zand onze keus was al snel gemaakt. El mundo moest flink ploegen door het mulle zand maar na enige uren kwam de verlichting van asfalt. Wat kan dat dan lekker zijn. Die avond hebben we geslapen in een tussenplaats om de volgende dag vroeg La Paz binnen te rijden. Dat vroeg kun je wederom wel weg laten want we kwamen laat aan door alweer blokkades. Bij de eerste moesten we door een half weiland rijden maar dat ging nog wel maar toen we La Paz binnen kwamen rijden was het pas echt drama. Ze hadden de grote weg geblokkeerd en niemand kon ons echt vertellen hoe we La Paz binnen zouden komen. Niet echt handig met het vooruitzicht dat de mama van Sabine zou komen. Na veel vragen bleek er ergens een route te zijn die ons La Paz binnen zou moeten leiden. Alleen het probleem was dat niemand echt goed wist waar die weg was. Maar na veel gezoek en heel veel gevraag (altijd fijn als je dan niet vloeiend Spaans spreekt) kwamen we aan in La Paz. We hadden het weer is overwonnen, nu maar hopen dat de mama van Sabine La Paz ook kan bereiken.