Dolmakende vlucht, miljoenen vogels en alweer afscheid nemen..

Nazca bleek een doodnormaal dorp te zijn met niet of nauwelijks toeristen, het was zelfs zoeken naar een bureau waar we ons ticket konden boeken voor de vlucht over de lijnen. Gelukkig dat in ons hotel een vliegticket geboekt kon worden. Zo waren er verschillende mogelijkheden, met een groot vliegtuig van een hoge perspectief (goedkope optie) of een duurdere optie waarbij je in een klein vliegtuigje zou gaan en vanaf lager perspectief. We kwamen tot de conclusie dat we waarschijnlijk zoiets maar 1 keer in ons leven zouden doen en dus gingen we voor de beste optie. In een inimini vliegtuigje (5 pers) vanuit het lagere perspectief. Of dit nu daadwerkelijk de beste optie was? Want hoe kleiner het vliegtuigje hoe meer je voelt……van iedereen kregen we te horen dat je goed ziek kon worden….Maar gelukkig waren we al aardig wat gewend met al dat gehobbel in El Mundo.

Wat zijn nu de Nazca lijnen? Tsja wie zal het zeggen. Wat weten we ieder geval wel?! Het zijn lijnen die figuren vormen in het midden van een woestijn.. Je hebt bijv. de Aap (de staart van de aap is het logo van Peru), de kolibri, handen, een vogel en ga zo maar door. Vanaf grondpositie kun je niet zien wat de figuren zijn, dat maakt het extra bizar. Hoe, door wie en waarom ze gemaakt zijn is en blijft een mysterie.

De dag dat wij onze vlucht gingen doen waren we toch enigszins gespannen vanwege de horrorverhalen over deze vlucht. Samen met nog twee andere toeristen gingen we ons vliegtuigje in, ons piloot moest het nog blijkbaar leren want de gehele vlucht kreeg hij uitleg. Houdt het spannend zullen we maar zeggen. Toen de eerste figuren zichtbaar waren, konden we ze in eerste instantie niet vinden. Wij zochten naar gigantische lijnen, deze lijnen waren er ook maar die waren geen figuren. Toen we naar vele aanwijzingen eindelijk door hadden dat de lijnen echt een stuk kleiner waren vonden we de figuren. Heel raar om al die figuren te zien midden in de woestijn. De vlucht zelf was inderdaad een rollercoaster. Om het figuur zo goed mogelijk te laten zien aan alle passagiers ging het vliegtuig steeds half op zijn kant. Dan weer links en dan weer rechts. Bedenk dat maar wat dat met je maag inhoud doet. De vlucht duurde 30 minuten maar we waren toch een beetje blij dat we met twee voeten op de grond stonden, behalve Anneke die wilde nog wel een rondje. “Helaas” zat er geen extra rondje in want we hadden een druk programma om Anneke zoveel mogelijk van Peru te laten zien. Anneke wilde heel graag een stel lijken bewonderen, en dus kreeg Anneke haar lijken. De weg er naar toe was nog niet echt een dodemansrit maar het parkeren wel. Tijdens het bewonderen van de opgegraven lijken kwam Michael erachter dat hij de sleutel van El mundo niet meer had. Enigszins in paniek liep Michael terug naar de auto op zoek naar de sleutel. Wij sluiten vanwege kleine mankementjes El mundo niet met een sleutel maar met het inhouden van een knop. Wat vele nu zullen denken, houden we toch nog even spannend. Want sommige zullen nu wel nieuwsgierig zijn naar de lijken… Deze lijken waren gemummificeerd, door de droogte van de aarde waren ze in perfecte staat. Sabine en Anneke hebben de mummies bekeken maar het tempo was vrij hoog omdat ze Michael maar niet zagen terug komen. Toen we eenmaal terug bij de parkeerplaats waren was het meteen duidelijk, de sleutel zat nog in El Mundo.  Een hele operatie was er gaande, El mundo was al gestript door Michael en een wachtende taxichauffeur om te proberen het slot te openen met een ijzerdraadje.  El Mundo vond dat gefriemel niet prettig en dat liet hij weten, het mechanisme in het slot brak af. Na nog meer gewriemel en veel gevloek ging de deur eindelijk open…  Het probleem was alleen dat we naar een mechanic moesten om het probleem van het slot op te lossen. Een van de mannen die Michael had geholpen kende wel een mannetje. En zo gingen we van Anneke haar lijken naar Michael zijn mechanic. Na een uurtje werken was het slot gemaakt en waren we zo’n 20 euro lichter. Op dit soort momenten mis je toch echt de ANWB! Hoe dom dit ook was dit zijn wel de herinneringen die ons bijblijven. Elke keer als de deur dicht werd gedaan riepen Anneke en Sabine in koor, “Michael heb je de sleutel?” Hopelijk heeft hij zijn lesje ervan geleerd!

Na Nazca zouden we omhoog rijden via de kust naar het plaatsje Paracas. Hier zouden we een aantal dagen blijven voordat Anneke terug zou vliegen naar Nederland. Hoe snel was onze tijd samen gegaan. In Paracas hadden we ook weer een vol programma. We wilde heel graag wat wildlife zien en dat kon goed in een nationaal park voor de kust van Paracas. Voor Anneke was het allemaal nieuw, maar ook wij waren dit keer verbaasd. Tijdens de tour kwamen we zeeleeuwen tegen maar vooral miljoenen vogels. Nog nooit hebben wij zoveel vogels bij elkaar gezien, ontzettend bijzonder. Het was daarom ook oppassen dat je niet onder gescheten werd. Gelukkig kwamen we zonder witte vlekken terug in Paracas. De avonden brachten we vooral door met heerlijke vis eten in een van de locale tentjes, zelfs Anneke was al volledig ingeburgerd. Paracas ligt in een woestijn en we konden het natuurlijk niet laten om El Mundo even te testen in de woestijn. De gehele auto incl. passagiers waren bezaaid met zand omdat Michael het zo leuk vond om door mul zand te rijden en vast te komen zitten. Gelukkig kwamen we weer los en kon ons ritje door de woestijn voortgezet worden. We kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat El Mundo toch niet helemaal geschikt is om de Dakar te rijden. De volgende dag kozen we daarom voor een beter vervoersmiddel. Geen kameel maar een buggy. In een ander dorp kon je met een buggy de woestijn in. Dit dorp is een oase omringd door gigantisch woestijnduinen. Met 7 mensen klommen we in een buggy en zouden we even ons wanen in de Parijs Dakar. Onze chauffeur vond het geweldig om zo hard mogelijk de duinen in te scheuren. Wij kregen er een grote glimlach van oor tot oor van. Op een gegeven moment word je afgezet bij een duin waar je met een snowboard af kunt glijden. De hoogste duin mag je alleen op je buik, maar wat een kick…. De tweede duin mag je creatief worden en mag je als je durft zelfs staan. Nu we beide enige ervaringen hebben met sneeuw zou je zeggen dat zand moet lukken. NIET DUS! Dit is totaal anders. Na vele pogingen en ontzettend veel zand eten, lukte het Michael om staand de gehele duin af te glijden, Sabine deed het vooral in etappes en zelfs Anneke heeft de kleinere duin overwonnen en is er liggend afgegaan. Dappere mama!

Vanuit Paracas waren de laatste kilometers met ons drietjes in El Mundo naar Lima aangebroken. Onderweg naar Lima kwamen we nog een ruïne tegen die de moeite waard moest zijn.  Na de machu pichu is een ruïne toch minder interessant. Wat we vooral leuk vonden was het rondwalen in de vele gangetjes en dan vooral het terug vinden van de uitgang. Na de ruïne waren het nog maar een aantal kilometers. Die hebben we wel in stijl afgesloten. Tijdens het zoeken van de juiste route (altijd een hele opgave met een kaart in een stad), reden we voor de zoveelste keer verkeerd en Michael lapte dus daarom even een regel aan zijn laars. Hij mocht niet draaien op de weg maar deed het toch. Al snel zagen we een politiemotor rijden en die liet ons stoppen. GVD toch niet op onze laatste kilometers. Michael griste de kaart van Anneke haar schoot en deed net of hij druk was met het zoeken naar de route. De agent vroeg om de papieren, Michael gaf netjes de papieren maar ondertussen zat hij nog steeds met zijn hoofd in de kaart. Op een gegeven moment vroeg Michael aan de agent of hij de weg wist naar die wijk. Dan blijkt maar weer, mannen kunnen geen twee dingen tegelijk doen, want de agent vergat letterlijk waarom hij ons stop had gezet en begon netjes de weg uit te leggen en wenste ons succes. Daar waren we toch mooi onderuit gekomen.

In Lima hebben we niet meer zoveel gedaan, veel rondgewandeld en genoten van de laatste momenten samen voordat onze wegen weer zouden scheiden. Toen het moment daar was, waren de nodige traantjes aanwezig en was het afscheid nemen moeilijk. Gelukkig wisten we dat de tijd na Anneke erg snel zou gaan en dat we dus vooral moeten genieten.