De harde feiten over history van Vietnam..

De rit naar Dong ha leidde ons weer over de mooie HCMT, langs rijstvelden, mooi vergezichten en uiteindelijk de stad Dong ha. Dong Ha is een stad waar je vooral blijft om het oude oorlog gebied te gaan verkennen waaronder de DMZ zone. Dit was in de Vietnam oorlog een 5 km lange strip langs de Benhai rivier. Deze zone was een buffer tussen noord en zuid in 1954 tot 1975. De grootse veldslagen zijn rond deze zone gestreden.  De dag begon eerst met een bezoek van het mijnen museum, de medewerkers van dit museum proberen op een informatieve wijze duidelijk te maken wat de oorlog nog steeds voor gevolgen heeft voor de inwoners van Vietnam. Op de dag van vandaag overlijden er nog steeds mensen en kinderen aan de gevolgen van mijnen en bommen die niet zijn afgegaan. Een van de grootse gevaren voor kinderen is,  dat de kinderen denken dat een bom speelgoed is (bijv. een bal).  Deze organisatie gaat naar scholen toe om kinderen duidelijk te maken van de gevaren.  Het belangrijkste wat deze organisatie doet is het onschadelijk maken van mijnen en bommen.

Feiten:

• 20% van Vietnam is nog niet schoon. Er liggen nog 3.500.000 mijnen en 350.000 tot 800.000 ton of niet geëxplodeerd materiaal (UXO)
• Tussen 1975 – 2007 leidde dit tot 105,000 ongelukken en 45,000 doden.
•  Iedere jaar overlijden ongeveer 1000 mensen en 1700 mensen raken gewond.

Deze feiten maken het besef van deze oorlog des te groter want deze cijfers liegen er niet om.  Mocht je deze organisatie willen steunen dan kan dit ga naar de website: www.landmines.org en doneer.

Vanuit dit indrukwekkende museum zijn we op de motors gestapt om richting de DMZ zone te rijden. Er is niet veel meer van deze zone over maar de oude brug over de Benhai rivier is nog intact daarnaast is er een klein museum.  Nadat je eerst alle feiten in het museum te horen hebt gekregen en daarna op de zone staat waar veel zware gevechten hebben plaatsgevonden maakt het besef het des te groter. Als je op zo’n moment je ogen sluit en je indenkt wat er zich  daar allemaal heeft afgespeeld dan lopen  de rillingen over je rug. Vanuit de DMZ zone zijn we richting de Vinh Moc tunnels gereden. In 1966 bevond het dorp Vinh Moc zich in het meest gebombeerde stuk van de gehele wereld. Omdat hun kleine bunkers niet stand hielden zijn de inwoners met kleine gereedschappen gaan graven. Uiteindelijk ontstond er een gigantisch groot complex met slaapvertrekken op drie levels van 12 – 23 meter onder de grond. Daarnaast waren er vergaderruimtes en er was zelfs een verkoeverkamer (17 baby’s zijn onder de grond geboren). De langste tijd dat deze gezinnen onder de grond zaten was 10 dagen en 10 nachten. De gezinnen zaten samen met het Viet Cong leger en later met Noord Vietnamese soldaten.  Toen de Amerikanen dit doorkregen hebben ze meerdere keren geprobeerd de Vinh Moc tunnels te bombarderen (de kraters zijn nog steeds zichtbaar) maar het is ze nooit gelukt.  De tunnels kun je vandaag nog steeds bezichtigen, we zijn tot de 23 meter gegaan, nu is alles verhoogd vanwege de toeristen maar vroeger moesten de inwoners op hun knieën door de tunnels en was er geen elektriciteit. Hoe beangstigend is dit geweest als je onder de grond zit en je constant boven je de bommen hoort vallen.

We hebben deze dag meerdere oorlogsmuseums bezocht maar wat bizar feit is dat wij de Amerikanen zien als helden omdat ze ons bevrijd hebben. Maar hier worden de Amerikanen afgeschilderd als slechteriken en vijanden. Ze doen hier ook zeer zeker hun best om dat zo te laten lijken. Bij sommige foto’s staat letterlijk, “vermoorde Amerikaan door het bevrijdingsleger”.  Je zult nergens foto’s zien van Amerikanen die een tank hebben bemachtigd, het is allemaal andersom het bevrijdingsleger zijn de engeltjes en de Amerikanen en het Noord Vietnamese leger zijn duidelijk de duivels. Op een zeker hoogte hebben ze natuurlijk wel gelijk maar hoe zwart wit ze het hier zijn vinden wij toch ook  moeilijk om te begrijpen.

Het weer zat ons helaas niet helemaal mee waardoor we hebben besloten om niet de gehele HCMT af te rijden en vandaag op de motor te stappen om nog wat oorlog bezichtigen te zien en daarna de Highway 1 te pakken richting Hue. Vandaag stond op het programma de (vlieg) basis Khe Sanh. De route van Dong ha naar de vliegbasis was adembenemend. Er was niks meer intact van het oude Khe Sanh, maar een klein museum gaf een goed overzicht van hoe het was geweest. Daarnaast hadden ze de oude bunkers en loopgraven nagebouwd en stonden er meerdere Amerikaanse inbeslaggenomen voertuigen waaronder tanks, een chinook en een gigantische bommenwerper, een Heracles C130.  Wat ook echt bizar was is dat we 40 jaar later daar zijn en nog in het gras een halve legerschoen vonden van een Amerikaanse soldaat. Na rondgelopen te hebben zijn we weer op de motors gestapt richting Dong Ha. Helaas hielden we het niet droog op de terug weg wat de pret niet deed drukken. Aangekomen in Dong ha snel de spullen op de motors en gas op de lolly naar Hue. De highway 1 heeft alles behalve charmes, vrachtwagens, bussen, slecht wegdek en heel veel stof. Beide haten we deze weg maar op dit moment was het de snelste optie naar Hue. Dus niet nadenken maar gaan met die banaan. Na wat bijna ongelukken, Sabine werd van de weg geduwd door een bus en Michael werd bijna opgevreten door een vrachtwagen zijn we veilig en wel aangekomen in Hue.

In Hue zouden ons wegen gaan scheiden met Ian. Maar om toch nog even de laatste dagen goed af te sluiten hebben we de kamer nog gedeeld, iets minder voor ons sexy time maar beter voor onze portemonnee.  Over sexy time gesproken als je hier een massage wilt hebben moet je goed opletten dat je niet ergens ja op zegt, want voor je het weet betaal je voor de BOOM BOOM. Michael heeft al een nieuw motto als hij gemasseerd wil worden. No sucky sucky , no fucky fucky.

De dag na onze aankomst hebben wij de citadel bekeken van Hue. Een stad in een stad waar vroeger de koninklijke familie in woonde. Super groot, je kon letterlijk de gehele dag er in verdwalen. Na de nodige tijd rondgelopen en vooral rond gezweet te hebben zijn we op de motor vertrokken om heerlijk te eten in een van de vele restaurants. De volgende dag hebben we een tour gedaan door de stad en vooral het buitengebied. Uiteindelijk heerlijk op het strand beland voor een wandeling om daarna weer terug te keren richting Hue. Michael had ook wat geregeld voor ons buikjes. Tegenover ons hotel zat een 5 sterrenhotel en Michael wilde weten welke weg we moesten hebben voor de Hai van Pass. In ons hotel konden ze ons niet echt helpen maar aan de overkant wel, Michael kwam in gesprek met de manager. Hij vond het zo mooi wat we deden met de motor dat die ons uitnodigde om een ontbijt te nuttigen op zijn kosten. Dat was lang geleden dat we veel keuze en onbeperkt (goed) ontbijt hadden. We zijn nog een paar keer op visite geweest in het hotel en dan vooral in de panorama bar. Een bar op de 16^de verdieping uitkijkend over Hue.  SUPER!

Na het ontbijt was het afscheid nemen van Ian en gingen wij richting onze “vakantie” bestemming toe Hoi An. Nu denken jullie waarom vakantie? Dat hebben jullie toch al 2 maanden? Nou fulltime reizen is soms zwaarder als werken (echt waar!!) en wij waren gewoon ff toe aan een weekje niks doen. Maar over de vakantie schrijven we de volgende keer wel weer.