Vandaag stond op het programma de bergpas van Nha trang naar Dalat. Deze bergpas wordt als geweldig en mooi omschreven, dus wij konden hem moeilijk vermijden. Na een minuut of 30 rijden kwamen we aan bij de bergpas en hoewel het mooi moest zijn zagen wij vooral 1 ding, de dreigende wolken. NIET WEER zeiden we maar steeds tegen elkaar. We reden naar de wolken toe  en na een bocht reden we er weer van weg. We hoopten dat we het zo de hele weg vol konden houden maar helaas was dat niet het geval. Het begon te regen en omdat we de bergen in gingen werd het ook kouder.  Op een gegeven moment reden we zelfs in de mist. Het mooie van de route was zo wel weg want je zag niks. Doordat we ook nog super voorzichtig moesten rijden, zag je niks van de omgeving. Na ongeveer 2 uur werd het eindelijk droog en kregen we het weer een stukje warmer. Langs de weg zijn we maar een kom warme noedelsoep gaan eten, want we werden maar niet warm. Gelukkig konden we wel weer verder rijden in de zon. Nu schoot het allemaal meer op en konden we er iets meer van genieten. Na een tijdje waren we eindelijk opgedroogd maar dit was van korte duur. De klote regen had ons weer gevonden en hup we waren weer doorweekt. Een heel stuk later dan gepland kwamen we aan in Dalat. We zijn snel een Hotel in gedoken, om meteen onder de warme douche staan om het wat warmer te krijgen. Wat hadden wij het koud… Zou je toch niet verwachten in Vietnam!

Dalat was ons niet gezind. De volgende morgen wilde we weg rijden maar de motor van Michael had er geen zin in. Tijdens het rijden haperde die steeds en zo konden we echt niet gaan rijden. GVD nog 2 ritjes te gaan en nu gaat die zeuren. Nou dan maar richting een shopje. Na 3 uur wachten en wat nieuwe onderdelen rijker deed hij het weer. Het bleek aan mijn contactslot te liggen??!! Ze hebben er een nieuw contactslot in geplaatst. Achja wat maakt het uit we konden eindelijk verder.  Van onze planning was niks meer over en zo zie je, plannen heeft tijdens onze reis geen enkele zin!!  Ons doel was om zover mogelijk te komen zodat we de laatste dag minder kilometers hoefde te rijden. De weg hielp hier niet echt aan mee. Deze was me een gaten kaas een goudse zou er jaloers op zijn. Voordat we het in de gaten hadden was het al weer tijd om een dorpshotel te gaan zoeken.

Toen kwam de laatste rit eraan nog zo’n 150 KM naar ons einddoel Ho Chi Minh City. Dit keer hadden we geen last van de regen maar van de zon! (tis ook nooit goed haha) De zon was zo verschrikkelijk scherp dat zelfs onze al te bruine huid kon verbranden. De stad Ho Chi Minh is zo immens groot en zo druk dat het nog een hele klus ging worden om het gedeelte te vinden waar we wilde zitten. We gingen de weg vragen aan een man en deze stelde gelijk voor om voor een kleine vergoeding de weg te wijzen. Dit aanbod hebben we ook gelijk aangenomen en in plaats van 2 uur zoeken en vragen waren we er nu in 10 minuten. Heerlijk! Eenmaal een hotel gevonden parkeerde we de motoren en dat betekende ook gelijk het einde van dit avontuur. Na 6 weken een vierkante kont te creëren vonden we het ook wel fijn maar toch ook weer heel jammer. Het is zo’n mooi avontuur geweest en we hebben zoveel mee gemaakt! Al met al is het TOP geweest dat we dit verschrikkelijk mooie land met zo’n vriendelijke bevolking zo bereisd hebben.

Er lag nog wel 1 uitdaging in het verschiet en dat is de motoren verkopen. We hadden een flyer gemaakt en deze door de straten en bij hostels en bars opgehangen. Ook hebben we ze op internet gezet en wat bleek? Het stroomde mailtjes. Vooral Sam (van Sabine) was in trek en deze was ook als eerste verkocht en niet veel later was ook Brain (van Michael) verkocht. We hadden ze gewoon binnen 24 uur verkocht en nog goed geld gevangen ook nog. Sam bleef in HCMC en Brain werd netjes weer terug gebracht naar Hanoi. Het was toch wel een opluchting dat we ze zo snel verkocht hadden want anders moesten we langer blijven.

Even wat feitjes:

• We hebben in totaal bijna 3000 km gereden (parijs naar Moskou) met 2 motoren van ieder 275 euro.
• Sam heeft 5 keer en Brain 6 keer bij een shopje gestaan.
• Nieuwe onderdelen:  Brain heeft een nieuw contactslot, 2 nieuwe banden, 2 nieuwe voetsteuntjes, 2 lasbeurten en nog wat kleine onderdelen. Sam heeft 3 keer de zelfde pakking kregen waarvan de laatste eindelijk de correcte was, een nieuw voorspatbord, nieuwe olie en wat laswerk.
• Sam heeft 1 keer het wegdek gekust en Brain niet.
• Naar schatting hebben we 135 liter om in totaal 6000 km te rijden.
• Het klinkt veel allemaal maar al met al hebben we echt geluk gehad en hebben weinig problemen gehad. Ze hebben ons vooral veel plezier en vrijheid gegeven.

Toen we s’ avond aan het eten waren kwamen we in gesprek met 2 Nederlanders. En wat bleek, Maarten kwam uit Wijchen en Ilse uit Rijkevoort (naast Wanroij) en ze woonde in Nijmegen, blijkt de wereld toch ineens heel klein. Het werd alleen nog bijzonderder want er bleek nog een Nederlander naast ons te zitten en deze man had in Berg en dal gewoond. Haha zit je daar aan de andere kant van de wereld! Samen met Ilse en Maarten zijn we Michaels verjaardag gaan vieren tot in de late uurtjes. De volgende avond zijn we nog met ze gaan bowlen en schijnbaar werken katers en bowlen erg goed samen want Michael gooide een score van 178! Haha. In HCMC hebben we verder nog het oorlogsmuseum bezocht wat best indrukwekkend was! Voor Sabine moesten we een nieuwe jas zoeken want de oude was gesneuveld tijdens het wegdek kussen. Toen was het tijd om dit mooie land in te gaan ruilen voor (s)Cambodia maar dit is voor de volgende keer!

Op naar onze vakantie! Eerst hadden we nog een rit voor de boeg waar we beide naar uitkeken. We moesten nog de Ha Van Pass bedwingen en dat betekend een pass in de bergen rijden langs de kust. De pass was zoals we al hadden gehoopt super om te rijden. We moesten de motoren wat harder laten werken.  Bocht na bocht. Eerst naar boven om vervolgens ook weer af te dalen. Het uitzicht was bij de gehele weg fantastisch. Na de pass kwam het stadje Danang hier wilde we eerst een nacht blijven maar eenmaal in het stadje besloten we gelijk door te rijden naar Hoi An. Dat is het voordeel van hoe we reizen, we leven maximaal 3 dagen vooruit en als ons iets niet aanstaat dan veranderen we gelijk ons plan. Toen we in Hoi An aankwamen waren we eigenlijk een beetje geschokt. Tering wat was dit een commerciële stad en dat waren we even niet meer gewend. Overal winkels, reclame op de gevels, mensen die je wat willen verkopen, happy hour en heel veel toeristen. Naar onze mening erg zonde voor deze stad want het verpeste een beetje de mooie gebouwen maar dat even terzijde.

De bedoeling was om hier lekker een weekje vakantie te vieren en te leren duiken maar helaas liep het allemaal wat anders.. De volgende morgen werden we wakker en bleek het hard te regenen en na wat navraag bleek dit de aankomende dagen ook te gebeuren. We dachten als we onder water zitten maakt dat niks uit maar ook dit verhaal liep iets anders dan we wilden. Na navraag bij meerdere duikbureaus bleek het weer te slecht te zijn en kon er de aankomende weken niet gedoken worden. Daar ging onze week niks doen en de duikcursus… We wilde niet gelijk weer doorgaan dus tussen de buien door hebben we de stad nog gezien en zijn we naar oude ruïnes geweest van een oud tempel complex. Waar Hoi An ook bekend om staat is de honderden kleding ateliers. Hier kun je ongeveer alles op maat laten maken van maatpak tot schoenen. Sabine is en blijft natuurlijk een vrouw dus die kon het niet laten om 2 paar laarzen te laten maken. Eerst op internet uitgezocht welke ze mooi vond en in de winkel het juiste leer uitgekozen. Geloof het of niet maar de volgende dag stonden er 2 opmaat gemaakte laarzen te wachten op Sabine. Ook hebben we beide een korte broek laten maken want die konden we nog gebruiken.

Na 4 dagen Hoi An kwam de keuze, gaan we rechtstreeks over de HCMT naar Ho Chi Min City en doen we onze duikcursus in een ander land of gaan we via de Highway 1 naar Nha Trang en doen we daar onze cursus. We wilde niet weer voor niks naar een andere stad rijden dus we belde eerst naar een duikschool in Nha trang om te vragen of het wel mogelijk was. Ze gaven aan dat het nog voor 1 tot 2 weken mogelijk was. Toen besloten we om toch richting Nha Trang te gaan en  daar te gaan duiken. Dit betekende wel dat we “ff” 500 km moesten overbruggen in 2 dagen aangezien de duikcursus 4 dagen duurt. De eerste dag ging alles voor de wind. We zijn vroeg vertrokken, hebben goed doorgereden en maakte een lange dag zodat we 300km hebben kunnen halen. Toen we aankwamen in onze tussen plaats regende het hard, s’avonds een gebedje gedaan maar helaas het mocht niet baten, toen we de volgende ochtend om 07.30 opstonden regende het pijpenstelen. Uiteindelijk zijn we rond het middag uur vertrokken maar helaas niet veel later waren we al verregend.

En toen gebeurde het, iets wat we gehoopt hadden te kunnen vermijden.. Sabine gaf het Vietnamese wegdek een kusje. In een bocht stuurde een Vietnamees vlak voor Sabine (onverklaarbaar waarom) in eens naar links en toen ze uitweek gleed haar voorwiel weg en daar lag ze. Dat was even schrikken voor beide maar gelukkig ving de motor en backpack een groot gedeelte van de klap op. Uiteindelijk was de schade beperkt, schaafwonden, blauwe plekken, veel spierpijn, een kapotte jas en onze camera van 5 dagen oud beschadigd (oude was Michael ergens vergeten). De motor had wat krasjes erbij maar dat maakt niet uit. Gelukkig heeft Sabine aardig wat ballen en is ze na een kleine verzorgpauze weer op de motor gestapt. De regen bleef doorgaan en tot overmaat van ramp raakte Sabine ook nog een dik gat in de weg waardoor haar bagagerek  afbrak. Door de tas anders neer te leggen konden we gelukkig wel verder maar rond 4 uur hadden we wel genoeg regen en pech gehad en zijn we gestopt in een hotel langs de weg. Dan maar een dagje later daar. Gelukkig had dit hotel een bad en kon Sabine even bijkomen van deze dag. In de morgen was het weer het zelfde liedje regen, regen en nog eens regen. We waren er inmiddels wel klaar mee maar we moesten verder dus hup maar weer op de motoren de regen in. Vanwege dit weer schoot het ook niet op en het wegdek werd met de minuut slechter. Alleen maar grote diepen gaten die je door het water erin bijna niet meer kon zien. Het enige wat we konden doen was voorzichtig en rustig door ploeteren.

Maar TOEN, kwamen we aan in Nha Trang en werd het droog.  EINDELIJK na 4 dagen regen in Hoi An en 2 volle dagen in de regen rijden. Ons eerste doel wat we wilde gaan regelen was duiken en na vele duikscholen bekeken te hebben bleven er 2 over. Rainbow dive waar we het beste gevoel bij hadden en 1 die ons ook goed leek en 90 euro goedkoper was. Dit hadden we voorgelegd bij Rainbow en toen kregen we 45 euro korting. Ze waren dus nog steeds duurder maar hier voelde het gewoon het beste. Een ander voordeel was dat we een Nederlandse instructeur kregen dus  Rainbow werd het. Wel pas later want eerst gingen we lekker uitslapen en ff lekker op het strand luieren. Na deze heerlijk dag moesten we de schoolbank in. Iets wat we niet verwacht hadden op deze reis. Haha. Om je Padi Duikcursus te kunnen halen moet je eerst een Engels theorie examen halen en na 11 uur bezig geweest te zijn hadden we het gelukkig gehaald en mochten we de volgende dag het zwembad in om de basis te leren. Bij het zwembad legde onze instructeur alles uit en de toon was gelijk al gezet. Ze hadden ons al gewaarschuwd dat de Nederlandse instructeur direct was maar ze hadden ons niet verteld dat die geen geduld had en daarbij ook nog is niet met mensen om kon gaan. Na al een lange dag begon die onderwater uit te vallen in gebarentaal tegen Sabine omdat ze iets niet begreep. Hierdoor was Sabine er helemaal klaar mee en was de maat vol.. We zijn uit het water gegaan en Sabine had aangegeven dat ze niet meer verder ging, Michael heeft de sessie nog afgemaakt. In de avond hebben we het er samen over gehad en besloten om te vragen om een andere instructeur, om zo het plezier terug te krijgen en aan hun reactie te zien was dit niet de eerste keer. De volgende dag op zee kregen we Radu als instructeur en dit bleek een gouden combinatie. De eerste dag maak je 2 duiken van ongeveer 40 min per keer en bij je eerste duik moet je gewoon kijken en genieten en bij de 2^de duik moet je wat skills laten zien. Alles ging goed en we hadden ons diploma voor scuba diver binnen. Als we door wilde gaan voor open water duiker dan moest Sabine eerst nog terug het zwembad in om daar wat dingen af te ronden. Hier deden ze bij Rainbow niet moeilijk over en zo ging Sabine in de middag nog het zwembad in om de laatste skills te oefenen. Sabine vond het weer leuk en zo konden we samen de volgende dag weer de zee in. Tenminste dat was de bedoeling. Michael werd deze morgen niet gewekt door een wekker maar door een kotsende Sabine. Wat er mis gegaan is weten we niet maar we wisten wel dat dit niet fijn is als je wilt duiken. Hoe wel het misschien veel vissen zal trekken J. Dit probleem hebben we voorgelegd bij Rainbow en ze zeiden gelijk nu naar bed en kom morgen maar terug voor de twee laatste duiken. Deze dag hebben we rustig aan gedaan, aan het eind van de middag zijn we richting een hotspring met mud baden geweest.

Gelukkig werden we de volgende dag wel gewoon gewekt door de wekker en kon het duiken gewoon doorgaan. Bij de 1^ste duik moesten we wat skills laten zien en die hadden we binnen 10 minuten afgerond en de overige 34 minuten konden we lekker genieten van al het moois onder water. De 2^de duik was het zelfde eerst wat skills en dan de fun dive maar nu zaten we boven een groot koraal met honderden vissen en zeesterren. Een fel blauwe zeester en wat verschillende koraal konden we aanraken en zo veel mooie vissen konden we aanschouwen. Er was zelfs een super mooie vis die ons bleef volgen. Na een duik van 45 minuten was de duik voorbij. Het goeie nieuws was dat we geslaagd waren en we nu open water duikers zijn maar het slechte nieuws was dat het duiken er tot Bali op zit…

De bedoeling was dat we de volgende dag vroeg zouden vertrekken naar Dalat maar toen de wekker ging waren we het er samen binnen 1 seconde eens. Wij blijven liggen en vertrekken morgen wel. Het waren toch inspannende dagen geweest en hadden echt geen zin om uren op de motor te gaan zitten. We besloten om naar een waterpark/aquarium/pretpark te gaan. Dit pretpark ligt op een eiland en is alleen met boot of kabelbaan te bereiken. De kabelbaan is de langste over zee ter wereld en dat vonden wij wel een leuk idee. We vonden het wel zonde dat we nu in een kabelbaan zaten maar niet gingen skiën. Haha. Het pretpark was niet veel bijzonders op de rodelbaan na maar het waterpark en het aquarium waren erg leuk en we hebben ons tot laat goed vermaakt. De volgende dag ging die weer, de wekker! Nu zijn we toch maar opgestaan maar over de rit met alweer klote weer vertellen we de volgende keer.

De rit naar Dong ha leidde ons weer over de mooie HCMT, langs rijstvelden, mooi vergezichten en uiteindelijk de stad Dong ha. Dong Ha is een stad waar je vooral blijft om het oude oorlog gebied te gaan verkennen waaronder de DMZ zone. Dit was in de Vietnam oorlog een 5 km lange strip langs de Benhai rivier. Deze zone was een buffer tussen noord en zuid in 1954 tot 1975. De grootse veldslagen zijn rond deze zone gestreden.  De dag begon eerst met een bezoek van het mijnen museum, de medewerkers van dit museum proberen op een informatieve wijze duidelijk te maken wat de oorlog nog steeds voor gevolgen heeft voor de inwoners van Vietnam. Op de dag van vandaag overlijden er nog steeds mensen en kinderen aan de gevolgen van mijnen en bommen die niet zijn afgegaan. Een van de grootse gevaren voor kinderen is,  dat de kinderen denken dat een bom speelgoed is (bijv. een bal).  Deze organisatie gaat naar scholen toe om kinderen duidelijk te maken van de gevaren.  Het belangrijkste wat deze organisatie doet is het onschadelijk maken van mijnen en bommen.

Feiten:

• 20% van Vietnam is nog niet schoon. Er liggen nog 3.500.000 mijnen en 350.000 tot 800.000 ton of niet geëxplodeerd materiaal (UXO)
• Tussen 1975 – 2007 leidde dit tot 105,000 ongelukken en 45,000 doden.
•  Iedere jaar overlijden ongeveer 1000 mensen en 1700 mensen raken gewond.

Deze feiten maken het besef van deze oorlog des te groter want deze cijfers liegen er niet om.  Mocht je deze organisatie willen steunen dan kan dit ga naar de website: www.landmines.org en doneer.

Vanuit dit indrukwekkende museum zijn we op de motors gestapt om richting de DMZ zone te rijden. Er is niet veel meer van deze zone over maar de oude brug over de Benhai rivier is nog intact daarnaast is er een klein museum.  Nadat je eerst alle feiten in het museum te horen hebt gekregen en daarna op de zone staat waar veel zware gevechten hebben plaatsgevonden maakt het besef het des te groter. Als je op zo’n moment je ogen sluit en je indenkt wat er zich  daar allemaal heeft afgespeeld dan lopen  de rillingen over je rug. Vanuit de DMZ zone zijn we richting de Vinh Moc tunnels gereden. In 1966 bevond het dorp Vinh Moc zich in het meest gebombeerde stuk van de gehele wereld. Omdat hun kleine bunkers niet stand hielden zijn de inwoners met kleine gereedschappen gaan graven. Uiteindelijk ontstond er een gigantisch groot complex met slaapvertrekken op drie levels van 12 – 23 meter onder de grond. Daarnaast waren er vergaderruimtes en er was zelfs een verkoeverkamer (17 baby’s zijn onder de grond geboren). De langste tijd dat deze gezinnen onder de grond zaten was 10 dagen en 10 nachten. De gezinnen zaten samen met het Viet Cong leger en later met Noord Vietnamese soldaten.  Toen de Amerikanen dit doorkregen hebben ze meerdere keren geprobeerd de Vinh Moc tunnels te bombarderen (de kraters zijn nog steeds zichtbaar) maar het is ze nooit gelukt.  De tunnels kun je vandaag nog steeds bezichtigen, we zijn tot de 23 meter gegaan, nu is alles verhoogd vanwege de toeristen maar vroeger moesten de inwoners op hun knieën door de tunnels en was er geen elektriciteit. Hoe beangstigend is dit geweest als je onder de grond zit en je constant boven je de bommen hoort vallen.

We hebben deze dag meerdere oorlogsmuseums bezocht maar wat bizar feit is dat wij de Amerikanen zien als helden omdat ze ons bevrijd hebben. Maar hier worden de Amerikanen afgeschilderd als slechteriken en vijanden. Ze doen hier ook zeer zeker hun best om dat zo te laten lijken. Bij sommige foto’s staat letterlijk, “vermoorde Amerikaan door het bevrijdingsleger”.  Je zult nergens foto’s zien van Amerikanen die een tank hebben bemachtigd, het is allemaal andersom het bevrijdingsleger zijn de engeltjes en de Amerikanen en het Noord Vietnamese leger zijn duidelijk de duivels. Op een zeker hoogte hebben ze natuurlijk wel gelijk maar hoe zwart wit ze het hier zijn vinden wij toch ook  moeilijk om te begrijpen.

Het weer zat ons helaas niet helemaal mee waardoor we hebben besloten om niet de gehele HCMT af te rijden en vandaag op de motor te stappen om nog wat oorlog bezichtigen te zien en daarna de Highway 1 te pakken richting Hue. Vandaag stond op het programma de (vlieg) basis Khe Sanh. De route van Dong ha naar de vliegbasis was adembenemend. Er was niks meer intact van het oude Khe Sanh, maar een klein museum gaf een goed overzicht van hoe het was geweest. Daarnaast hadden ze de oude bunkers en loopgraven nagebouwd en stonden er meerdere Amerikaanse inbeslaggenomen voertuigen waaronder tanks, een chinook en een gigantische bommenwerper, een Heracles C130.  Wat ook echt bizar was is dat we 40 jaar later daar zijn en nog in het gras een halve legerschoen vonden van een Amerikaanse soldaat. Na rondgelopen te hebben zijn we weer op de motors gestapt richting Dong Ha. Helaas hielden we het niet droog op de terug weg wat de pret niet deed drukken. Aangekomen in Dong ha snel de spullen op de motors en gas op de lolly naar Hue. De highway 1 heeft alles behalve charmes, vrachtwagens, bussen, slecht wegdek en heel veel stof. Beide haten we deze weg maar op dit moment was het de snelste optie naar Hue. Dus niet nadenken maar gaan met die banaan. Na wat bijna ongelukken, Sabine werd van de weg geduwd door een bus en Michael werd bijna opgevreten door een vrachtwagen zijn we veilig en wel aangekomen in Hue.

In Hue zouden ons wegen gaan scheiden met Ian. Maar om toch nog even de laatste dagen goed af te sluiten hebben we de kamer nog gedeeld, iets minder voor ons sexy time maar beter voor onze portemonnee.  Over sexy time gesproken als je hier een massage wilt hebben moet je goed opletten dat je niet ergens ja op zegt, want voor je het weet betaal je voor de BOOM BOOM. Michael heeft al een nieuw motto als hij gemasseerd wil worden. No sucky sucky , no fucky fucky.

De dag na onze aankomst hebben wij de citadel bekeken van Hue. Een stad in een stad waar vroeger de koninklijke familie in woonde. Super groot, je kon letterlijk de gehele dag er in verdwalen. Na de nodige tijd rondgelopen en vooral rond gezweet te hebben zijn we op de motor vertrokken om heerlijk te eten in een van de vele restaurants. De volgende dag hebben we een tour gedaan door de stad en vooral het buitengebied. Uiteindelijk heerlijk op het strand beland voor een wandeling om daarna weer terug te keren richting Hue. Michael had ook wat geregeld voor ons buikjes. Tegenover ons hotel zat een 5 sterrenhotel en Michael wilde weten welke weg we moesten hebben voor de Hai van Pass. In ons hotel konden ze ons niet echt helpen maar aan de overkant wel, Michael kwam in gesprek met de manager. Hij vond het zo mooi wat we deden met de motor dat die ons uitnodigde om een ontbijt te nuttigen op zijn kosten. Dat was lang geleden dat we veel keuze en onbeperkt (goed) ontbijt hadden. We zijn nog een paar keer op visite geweest in het hotel en dan vooral in de panorama bar. Een bar op de 16^de verdieping uitkijkend over Hue.  SUPER!

Na het ontbijt was het afscheid nemen van Ian en gingen wij richting onze “vakantie” bestemming toe Hoi An. Nu denken jullie waarom vakantie? Dat hebben jullie toch al 2 maanden? Nou fulltime reizen is soms zwaarder als werken (echt waar!!) en wij waren gewoon ff toe aan een weekje niks doen. Maar over de vakantie schrijven we de volgende keer wel weer.

We gingen Cat Ba eiland verlaten, samen met onze motors hebben we de ferry gepakt naar het vaste land. Deze ferry gaat maar een paar keer per dag en wij hadden hem bijna moeten missen.  Ons bed was zo lekker warm dat we iets te laat vertrokken. Wij dus in ‘ volle vaart ‘ richting de ferry, met de gedachte dat we hem toch niet zouden halen.  Wonder boven wonder lag hij er nog en konden we mee.  Onderweg naar Nimh Bimh zagen we veel schade van de tyfoon, bomen die omgewaaid waren, daken tot hele gebouwen die weg waren, grote metalen reclame borden waarvan niks meer over was en ga zo maar door. Op zo´n moment ben je toch ff blij dat alles goed is afgelopen en heb je medelijden met al die mensen die getroffen zijn! In Vietnam is een verzekering toch een ander begrip als bij ons. Aangezien het onze 2^de dag lange afstand rijden was in Vietnam hebben we nog niet volop kunnen genieten van al het moois. Het is toch net wat anders rijden dan bij ons. Na een lange dag kwamen we goed en wel aan in Nimh Bimh. Toen wij zaten te eten kwam er nog een blanke op een motor aanrijden genaamd Ian van 39 jaar. We raakte er mee aan de praat en de afspraak was al snel gemaakt om de volgende dag samen naar het nationaal park te gaan. De rit ernaar toe bleek een erg mooie te zijn door kleine dorpjes en rijstvelden. We hadden ons alleen vergist in de afstand en dan vooral de kilometers die je aflegt per uur (MAX 50 km p.u), waardoor we in het donker aankwamen. Niet iets wat je hier wilt doen op deze wegen, hobbel de bobbel.  Ian had blijkbaar ons gezelschap gewaardeerd en vroeg of hij ons mocht vergezellen op de Ho Chi Min trail. Hij kende namelijk deze route niet en wij vonden dat geen bezwaar. De Ho Chi Min trail is vooral bekend in de oorlog, omdat het een smokkelroute was van het noorden naar het zuiden. De Amerikanen hadden dit ook door en hebben deze weg gebombeerd totdat er volgens ons geen bom meer was. (elke dag zo’n 500 x). Deze weg is letterlijk hemels omdat er bijna geen vrachtverkeer rijdt en alle toeristenbussen deze weg ook vermijden (deze rijden allemaal over de highway 1).

We zijn niet te vroeg begonnen want het beloofd een paar lange dagen te worden. Op de HCMT (Ho Chi Min trail) zijn geen echt grote steden en je neemt deze weg echt puur omdat het mooi rijden is en je het echte Vietnam wilt zien. Deze dag moesten we eerst een stuk Hw1 nemen en deze is soms echt gekke werk! Het is DE snelweg van Vietnam en dit is ook gelijk de slechtste weg. Met gaten, kuilen, troep en veel verkeer. Van alle kanten vliegen ze langs je op maar de grote bussen blijven soms gewoon eng! Als ze de kans krijgen drukken ze je gewoon van de weg… Na deze vermoeiende weg kwamen we eindelijk aan op een rustige voor weg van de HCMT en dit was al echt genieten. Voor dat het donker was wilde we al een hotel hebben dus  zijn we vlak voor het begin van de HCMT trail gestopt in een klein dorpje waar ze volgens ons nog nooit buitenlanders hadden gezien. Iedereen zwaaide en er kwam zelfs een vrouw naar buiten met een kindje op haar arm en die MOESTEN we even over het bolleke aaien. Niemand sprak Engels en hotels waren er ook niet te vinden. Na lang zoeken en veel vragen hadden we er eentje gevonden. Wat het zoeken lastig maakte was dat ze hotel alleen in het Vietnamees neerzetten, ene kant natuurlijk logisch er komen nooit toeristen. Nu kwam uitdaging 2, eten zien te vinden. Na weer wat rond gereden te hebben dachten we er eentje gevonden te hebben.  Deze kon ons alleen slang als vlees aanbieden en als je zag hoe dat eruitzag begreep je meteen dat we dit aanbod hadden afgeslagen. Een eindje verder op vonden we wel iets en met handen, voeten en geluiden hebben we noodle-soep met kip kunnen bestellen. Ook hier bleek weer hoe lief mensen in Vietnam zijn want ze kwam steeds met andere dingen aan die we moesten proeven. Ons gezelschap was ook voor hen een hele ervaring. Na het eten wilden we lekker een filmpje kijken en dan gaan slapen maar dit liep toch even wat anders… Opeens stond er naast ons hotel midden op straat een groot gekleurde tent met harde muziek en voordat we het door hadden stonden we met wodka in onze handen midden op de dansvloer tussen de Vietnamezen. Het bleek nog een feest te zijn voor een bruidspaar dat op 19 september getrouwd was (als we het goed begrepen) en het was toch echt al eind oktober. Nadat ongeveer iedereen wel een keer aan ons had gezeten of voor ons had gedanst vonden wij het de hoogste tijd worden om weer te gaan want het feest begon meer een feest voor/om ons te lijken. Met de piep nog in onze oren gingen we maar snel slapen.

De morgen was al snel en nu ging het dan toch echt beginnen de HCMT! Vanaf de eerste meters zag je gelijk dat het anders was dan we tot nu toe gereden hadden. Het was rustig en de omgeving was adembenemend!! Alleen maar rijstvelden met bergen op de achtergrond of grote meren. Het was gewoon een genot om op te mogen rijden. (Bekijk straks maar de foto’s) Je kon ook goed merken op de weg dat ze nooit toeristen zagen want we hebben vermoed ik meer gezwaaid naar mensen dan de koningin met Koninginnedag. Je zou der bijna een lamme arm van krijgen. Haha. De uren vlogen voorbij en om 4 uur was het al weer tijd om een hotel te gaan zoeken. Gelukkig wisten we nu de Vietnamese betekenis want ook nu stond er nergens HOTEL.  Op precies 5 meter afstand van ons hotel kreeg Michael een klapband. Gelukkig was het dus midden in een dorpje en kost een nieuwe band maar liefst 9 hele eurotjes. In dit dorp was het ook weer met handen en voeten eten bestellen en dit keer hadden we het voor elkaar gekregen om rijst met kip te bestellen wat overigens erg lekker was. Na het eten moesten we helaas weer wat anders doen dan uitbuiken. We konden op muggen jacht.. Wij schatten dat we toch zeker 45 muggen hebben vermoord met zo’n drieën en we denken dat het er ook zeer komisch heeft uitgezien hoe wij door die kamer heen vlogen. Alles bleek gelukkig niet voor niks geweest te zijn want geen van ons drie is die nacht geprikt.

In de morgen hadden we wel alle 3 moeite met opstarten. Het was al de 5^de dag achter elkaar dat we lang aan het rijden waren maar ook vandaag verzachte de route alles. Deze dag moesten we meer door bergen rijden en dat maakte het rijden nog mooier. Ian heeft wel 100x gezegd dat die blij was dat die ons was tegen gekomen want dit had hij voor geen goud willen missen. We hadden het zo uitgekiend dat we aan het einde van de dag uit zouden komen bij een iets grotere plaats (Dong Hoi) met strand, zodat we daar 1 dag konden gaan bijtanken aan het strand. Het was geen Toeristen plaats maar er was 1 restaurant waar ze westers eten verkochten en na 3 dagen rijst en noodlesoep konden we dat wel gebruiken! We hebben deze avond welverstaan 4 pizza, 4 hamburgers, een stuk kip en spring rolls op! Best schandalig maar wat was dat lekker zeg.

Uitslapen stond als eerst op het programma voor vandaag. Nadat we dit gedaan hadden zijn we eerst weg geweest met Sabine haar motor. Deze lekte nog steeds olie en dit zorgde voor minder vermogen wat erg lastig was in de bergen. We hebben dit probleem al vaker laten nakijken bij kleine “shopjes” langs de weg maar dit hielp steeds maar een aantal uur. Nu deden we het anders en brachten we hem naar een officiële Yamaha dealer in de hoop dat zij het wel konden oplossen. Michael wilde er perse bij zijn om te zien dat we niet werden opgelicht en zo kon hij zien wat het probleem was en Sabine en Ian zijn lekker naar het strand gegaan. Helaas was de zon er niet maar was het vooral lekker om gewoon even te relaxen.  Na 1,5 uur klungelen aan de motor bleek het om een het zelfde ringetje te gaan dat ergens anders op dag 1 al hadden vervangen maar het bleek niet het juiste maat te zijn… Gelukkig hadden ze hier wel het juiste ringetje en was het probleem nu wel voor goed opgelost! Het hele grapje kosten uiteindelijk inclusief een nieuw voorspatbord, en verse olie 12 euro. Nu vragen jullie je af nieuw voorspatbord?? Nou die was ze op onverklaarbare wijze ook nog kwijt geraakt onderweg! (vrouwen achter het stuur?!)  Vrouwen achter de stuur en dan vooral blonde vrouwen zien ze niet vaak dat blijkt wel aan de vele kopjes die constant omdraaien.Na dit alles is Michael ook nog ff naar het strand gegaan maar zwemmen kon hier niet. De stroming was hier zo sterk dat ze dit ons afraden om te gaan doen.  In de avond hebben we nog in een lokale kroeg voetbal zitten kijken en toen was het weer tijd om te gaan slapen want een lange rit over de HCMT stond weer op ons te wachten. We gaan nu richting Dong Ha rijden en dit stond centraal in de oorlog maar hier hebben we het de volgende keer wel over want anders worden de verhalen wel erg lang..

De verhalen duren soms iets langer. Dit omdat we niet altijd de puff hebben om te type. Fulltime reizen is toch zwaarder van je verwacht! 🙂

De tijd gaat zo snel dat we Laos weer gaan verruilen voor Vietnam. Voordat het zover was moesten we nog wel “ff” met de bus 23 uur van Vientiane naar Hanoi. Het was een bus met allemaal stoelen die platlagen waardoor je dus de hele rit kon liggen. Sam en Brain die al enige tijd onze reismaatjes waren pakte dezelfde bus. We vertrokken om 17.00 bij ons guesthouse en we waren om 02.00 bij de grens van Laos maar deze bleek pas open te gaan om 07.00. Daar sta je dan met je bussie…We konden zonder wakker getoeterd te worden nog even slapen om uiteindelijk om 07.00 door de douane te gaan. Na de grens van Laos moest je ongeveer 1,5 km lopen door niemandsland om bij de grens van Vietnam aan te komen. Zonder problemen kwamen we hier door heen en konden we de tocht weer voortzetten. Uiteindelijk heeft de hele reis van guesthouse tot hotel 27 uur geduurd maar gelukkig voelde het door het vele slapen zeker niet zo lang.

Eenmaal in Hanoi aangekomen was het tijd om ons meesterplan uit te werken! Wij willen namelijk graag met 2 motoren door Vietnam reizen dus onze eerste prioritijd was 2 motors kopen. Toen we aankwamen hebben we gelijk wat navraag gedaan bij wat lokale mensen waar je het beste 2^de hands motoren kunt kopen. Na wat Tips zijn we ‘s morgens gelijk op pad gegaan. We hebben ongeveer het hele oude gedeelte van Hanoi afgelopen maar we konden maar tot frustratie toe niets vinden. (er rijden toch 4 miljoen motors/scooters in Hanoi) Eenmaal toen het donker was geworden hadden we 3 verschillende gevonden maar 2 daarvan zouden het einde van Hanoi niet eens halen. Dus wij weer terug naar ons hotel om verder te zoeken op internet. Daar vond Sab een dealer die Engels sprak iets buiten het centrum. Wij dus de volgende morgen daar heen. Na lang wikken en wegen hebben we 2 motoren gevonden. Een Yamaha Nouvo (115 CC automaat) voor Sabine en een Honda Dream (100CC semi-automaat) voor Michael. De motoren hebben we ook een naam gegeven en ze zijn vernoemd naar onze reismaatjes, Sam en Brain. Totaal hebben we met de (betere)helmen, sloten, (terplekke gelaste) rekjes en alles 550 euro voor betaald dus of het goede keuzes is geweest moet nog blijken Haha. Toen we ze gekocht hadden kwam gelijk de vuurdoop voor Sabine want vergeet niet, ze heeft op 1 keer na in Laos nog NOOIT op een scooter of motor gereden en dan gelijk door de straten van Hanoi… (4 miljoen mede tweewielers) Maar gelukkig blijkt ze een natuurtalent en kwamen we zonder 1 probleem aan bij ons hotel. De volgende dag hadden we afgesproken om samen met Sam en Brian naar een waterpark te gaan maar helaas bleek deze bij aankomt gesloten te zijn wat overigens al voor de 2^de keer is gebeurt deze trip. Na wat twijfel over wat we gingen doen hadden wij besloten om iets totaal anders te gaan doen.. Naar het ziekenhuis voor Michael. De eerste antibiotica kuur had zijn werk  niet gedaan en Michael was al bijna 2 weken aan de schijt wat niet heel gezond is. Het bezoekje leverde Michael weer een nieuwe antibiotica kuur op en wat ander rotzooi maar alles is weer helemaal top nu!

Het was inmiddels weer woensdag en we besloten dat het tijd was geworden om de eerste rit richting ons einddoel Ho Chi Minh City (Saigon) te gaan maken. Dus tassen opladen en 160 KM naar Halong City rijden. Onthou wel dat hier 160 Km rijden heel wat langer duurt als 160 km bij ons in Nederland. De rit begon gelijk goed, we waren nog geen 10 minuten onderweg en het begon al hard te regenen. We hebben ongeveer een uur geschuild onder de bomen waarna we de rit konden vervolgen. Het is even wennen om hier te rijden want alles en iedereen komt van alle kanten langs je of ze komen spontaan de weg op. Er is eigenlijk maar 1 regel hier in Vietnam en dat is hoe groter je bent hoe meer rechten je hebt en wij zijn na de fietsers de kleinste gebruikers. Zonde! Gelukkig gaat het rijden ons goed af en voelen we ons geen seconde angstig op de weg. Ging de rit dan verder probleemloos? Euh nee… Beide motoren hebben stil gestaan met een olie lek probleem. Maar aangezien hier in Vietnam ongeveer iedereen op een motor rijd heb je gelukkig overal wel mensen die het kunnen maken. Na uiteindelijk 7 uur onderweg geweest te zijn kwamen we eindelijk aan in Halong City. Hier zijn we snel even de zee ingedoken en toen was het al weer donker. Vanuit Halong City was het de bedoeling om met een ferry naar Cat Ba eiland te gaan maar daar dachten ze in Halong heel anders over. Bij elk toeristen bureau waar we vroegen hoe dat zat met de ferry werd ons verteld dat deze al een jaar geleden was opgedoekt. Achteraf bleken ze dit te zeggen zodat wij een toeristen boot zouden nemen en zij geld zouden verdienen. Gelukkig zijn wij eigenwijs en hebben we verder gekeken dan ons neus lang is. Wij zijn gewoon verschillende restaurant binnen gegaan met de vraag of er een boot gaat naar Cat Ba en eindelijk kregen we eerlijk antwoord en dat was JA!! Zij waren wel eerlijk want zij wilde ons niks verkopen. Het probleem was wel dat ze ons niet konden vertellen op welk tijdstip die ging en hoe vaak. Wij dus maar s’ morgens om 9 uur weg en eenmaal daar bleek de boot te gaan om 11.30 dus Yes dachten wij maar er zat een addertje onder het gras, alleen als er minimaal 20 man waren en wat bleek om 11.30?? er waren er om precies te zijn 3… De boot ging dus niet weg maar hij verzekerde ons dat de ferry zeker ging om 3 uur. Wij dus maar opzoek naar een stand en toen vonden we een heel strand voor ons alleen dus het wachten was zeker geen straf! Om 3 uur bleek de ferry idd te gaan en konden we eindelijk over. De boottocht was adembenemend met al die rotsen die uit het water reizen! Op Cat Ba aangekomen snel een hotel gepakt en toen kwam de volgende uitdaging een boot tour boeken maar we hadden al vaker gelezen dat je echt geluk moet hebben met de juiste boot i.v.m. Eten, crew en hygiëne. Wij hebben in totaal 3 uur rondgelopen omdat we niemand vertrouwde tot dat er een man ons en 2 Canadese meisje aanbood om zijn boot de volgende dag te komen bekijken en dat gaf ons eindelijk het juiste gevoel. Volgende dag eerst heerlijk rondgereden op het eiland wat werkelijk super was, dit omdat de zee ging. In de middag de boot gezien en goedgekeurd. Wat een opluchting. De tour die we hebben gedaan was 2 dagen en 1 nacht op de boot.

De volgende morgen gingen we om 8.30 de boot op maar helaas scheen de zon niet echt maar dit bleek later een reden te hebben. Ondanks het gebrek aan zon was het erg mooi om daar rond te varen, te kanoën en te zwemmen. S’avonds zouden we in een baai gaan slapen maar omdat de zee onrustig was zijn we samen vier andere boten aan een drijvend huis blijven liggen. De avond hebben we gezellig met de meiden op het dak doorgebracht met wat bier en wijn. In de ochtend hadden wij verwacht om weer te vetrekken om weer lekker te zwemmen en snorkelen maar dat werd toch wat anders. De kapitein vond het niet verstandig om te vertrekken en we zouden de hele dag op deze plaats blijven liggen en later bleek zelfs dat we er een nacht extra zouden blijven. Na een tijdje werd ons duidelijk waarom, er was een tyfoon recht op ons af aan het komen. Daar zit je dan midden op zee met een klein bootje dat nou niet uit het oog springt van degelijkheid. Later op de dag merkte we wel dat het menens was want wel zeker 100 vissersboten kwamen ook bij ons in de baai liggen en als zelfs de vissers zich terug trekken dan is het menens! Toen de avond viel werd de wind ook echt heftig en had je soms echt het gevoel dat de ramen eruit zouden klappen. De baai hield een hoop wind tegen maar dan nog ging het er goed op. Het kwam met bakken uit de hemel. De nacht hebben we beide onrustig ervaren maar wel veilig. Toen we waker waren en we buiten keken zagen we dat gelijk dat het ernstig was geweest. Veel drijvende huizen hadden schade of ze waren stukken van hun drijvers kwijt. Wij dachten dat we eindelijk naar huis mochten maar nog steeds was het niet veilig dus weer wachten en eindelijk om 1 uur konden we gaan. Toen we op Cat Ba aankwamen was ook wel gelijk duidelijk waarom ze zo voorzichtig waren geweest. Hele drijvende huizen wazen gezonken, een boot was op de klif geklapt en zelfs 4 restaurants waren gezonken naar de bodem. Er bleken ook nog 29 mensen te zijn omgekomen. Al met al was het dus maar goed dat we in de baai lagen… Waarom was het nu zo goed mis gegaan? Nou omdat de tyfoon eigenlijk heel ergens anders  aan land zou komen maar hij op het laatste moment is gedraaid. Ff waren we nog bang voor onze motoren maar gelukkig had de hotel eigenaar de motoren binnen neer gezet. Zo waren we onverwachts langer op zee gebleven en zijn we weer een hele ervaring rijker.