Nazca bleek een doodnormaal dorp te zijn met niet of nauwelijks toeristen, het was zelfs zoeken naar een bureau waar we ons ticket konden boeken voor de vlucht over de lijnen. Gelukkig dat in ons hotel een vliegticket geboekt kon worden. Zo waren er verschillende mogelijkheden, met een groot vliegtuig van een hoge perspectief (goedkope optie) of een duurdere optie waarbij je in een klein vliegtuigje zou gaan en vanaf lager perspectief. We kwamen tot de conclusie dat we waarschijnlijk zoiets maar 1 keer in ons leven zouden doen en dus gingen we voor de beste optie. In een inimini vliegtuigje (5 pers) vanuit het lagere perspectief. Of dit nu daadwerkelijk de beste optie was? Want hoe kleiner het vliegtuigje hoe meer je voelt……van iedereen kregen we te horen dat je goed ziek kon worden….Maar gelukkig waren we al aardig wat gewend met al dat gehobbel in El Mundo.

Wat zijn nu de Nazca lijnen? Tsja wie zal het zeggen. Wat weten we ieder geval wel?! Het zijn lijnen die figuren vormen in het midden van een woestijn.. Je hebt bijv. de Aap (de staart van de aap is het logo van Peru), de kolibri, handen, een vogel en ga zo maar door. Vanaf grondpositie kun je niet zien wat de figuren zijn, dat maakt het extra bizar. Hoe, door wie en waarom ze gemaakt zijn is en blijft een mysterie.

De dag dat wij onze vlucht gingen doen waren we toch enigszins gespannen vanwege de horrorverhalen over deze vlucht. Samen met nog twee andere toeristen gingen we ons vliegtuigje in, ons piloot moest het nog blijkbaar leren want de gehele vlucht kreeg hij uitleg. Houdt het spannend zullen we maar zeggen. Toen de eerste figuren zichtbaar waren, konden we ze in eerste instantie niet vinden. Wij zochten naar gigantische lijnen, deze lijnen waren er ook maar die waren geen figuren. Toen we naar vele aanwijzingen eindelijk door hadden dat de lijnen echt een stuk kleiner waren vonden we de figuren. Heel raar om al die figuren te zien midden in de woestijn. De vlucht zelf was inderdaad een rollercoaster. Om het figuur zo goed mogelijk te laten zien aan alle passagiers ging het vliegtuig steeds half op zijn kant. Dan weer links en dan weer rechts. Bedenk dat maar wat dat met je maag inhoud doet. De vlucht duurde 30 minuten maar we waren toch een beetje blij dat we met twee voeten op de grond stonden, behalve Anneke die wilde nog wel een rondje. “Helaas” zat er geen extra rondje in want we hadden een druk programma om Anneke zoveel mogelijk van Peru te laten zien. Anneke wilde heel graag een stel lijken bewonderen, en dus kreeg Anneke haar lijken. De weg er naar toe was nog niet echt een dodemansrit maar het parkeren wel. Tijdens het bewonderen van de opgegraven lijken kwam Michael erachter dat hij de sleutel van El mundo niet meer had. Enigszins in paniek liep Michael terug naar de auto op zoek naar de sleutel. Wij sluiten vanwege kleine mankementjes El mundo niet met een sleutel maar met het inhouden van een knop. Wat vele nu zullen denken, houden we toch nog even spannend. Want sommige zullen nu wel nieuwsgierig zijn naar de lijken… Deze lijken waren gemummificeerd, door de droogte van de aarde waren ze in perfecte staat. Sabine en Anneke hebben de mummies bekeken maar het tempo was vrij hoog omdat ze Michael maar niet zagen terug komen. Toen we eenmaal terug bij de parkeerplaats waren was het meteen duidelijk, de sleutel zat nog in El Mundo.  Een hele operatie was er gaande, El mundo was al gestript door Michael en een wachtende taxichauffeur om te proberen het slot te openen met een ijzerdraadje.  El Mundo vond dat gefriemel niet prettig en dat liet hij weten, het mechanisme in het slot brak af. Na nog meer gewriemel en veel gevloek ging de deur eindelijk open…  Het probleem was alleen dat we naar een mechanic moesten om het probleem van het slot op te lossen. Een van de mannen die Michael had geholpen kende wel een mannetje. En zo gingen we van Anneke haar lijken naar Michael zijn mechanic. Na een uurtje werken was het slot gemaakt en waren we zo’n 20 euro lichter. Op dit soort momenten mis je toch echt de ANWB! Hoe dom dit ook was dit zijn wel de herinneringen die ons bijblijven. Elke keer als de deur dicht werd gedaan riepen Anneke en Sabine in koor, “Michael heb je de sleutel?” Hopelijk heeft hij zijn lesje ervan geleerd!

Na Nazca zouden we omhoog rijden via de kust naar het plaatsje Paracas. Hier zouden we een aantal dagen blijven voordat Anneke terug zou vliegen naar Nederland. Hoe snel was onze tijd samen gegaan. In Paracas hadden we ook weer een vol programma. We wilde heel graag wat wildlife zien en dat kon goed in een nationaal park voor de kust van Paracas. Voor Anneke was het allemaal nieuw, maar ook wij waren dit keer verbaasd. Tijdens de tour kwamen we zeeleeuwen tegen maar vooral miljoenen vogels. Nog nooit hebben wij zoveel vogels bij elkaar gezien, ontzettend bijzonder. Het was daarom ook oppassen dat je niet onder gescheten werd. Gelukkig kwamen we zonder witte vlekken terug in Paracas. De avonden brachten we vooral door met heerlijke vis eten in een van de locale tentjes, zelfs Anneke was al volledig ingeburgerd. Paracas ligt in een woestijn en we konden het natuurlijk niet laten om El Mundo even te testen in de woestijn. De gehele auto incl. passagiers waren bezaaid met zand omdat Michael het zo leuk vond om door mul zand te rijden en vast te komen zitten. Gelukkig kwamen we weer los en kon ons ritje door de woestijn voortgezet worden. We kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat El Mundo toch niet helemaal geschikt is om de Dakar te rijden. De volgende dag kozen we daarom voor een beter vervoersmiddel. Geen kameel maar een buggy. In een ander dorp kon je met een buggy de woestijn in. Dit dorp is een oase omringd door gigantisch woestijnduinen. Met 7 mensen klommen we in een buggy en zouden we even ons wanen in de Parijs Dakar. Onze chauffeur vond het geweldig om zo hard mogelijk de duinen in te scheuren. Wij kregen er een grote glimlach van oor tot oor van. Op een gegeven moment word je afgezet bij een duin waar je met een snowboard af kunt glijden. De hoogste duin mag je alleen op je buik, maar wat een kick…. De tweede duin mag je creatief worden en mag je als je durft zelfs staan. Nu we beide enige ervaringen hebben met sneeuw zou je zeggen dat zand moet lukken. NIET DUS! Dit is totaal anders. Na vele pogingen en ontzettend veel zand eten, lukte het Michael om staand de gehele duin af te glijden, Sabine deed het vooral in etappes en zelfs Anneke heeft de kleinere duin overwonnen en is er liggend afgegaan. Dappere mama!

Vanuit Paracas waren de laatste kilometers met ons drietjes in El Mundo naar Lima aangebroken. Onderweg naar Lima kwamen we nog een ruïne tegen die de moeite waard moest zijn.  Na de machu pichu is een ruïne toch minder interessant. Wat we vooral leuk vonden was het rondwalen in de vele gangetjes en dan vooral het terug vinden van de uitgang. Na de ruïne waren het nog maar een aantal kilometers. Die hebben we wel in stijl afgesloten. Tijdens het zoeken van de juiste route (altijd een hele opgave met een kaart in een stad), reden we voor de zoveelste keer verkeerd en Michael lapte dus daarom even een regel aan zijn laars. Hij mocht niet draaien op de weg maar deed het toch. Al snel zagen we een politiemotor rijden en die liet ons stoppen. GVD toch niet op onze laatste kilometers. Michael griste de kaart van Anneke haar schoot en deed net of hij druk was met het zoeken naar de route. De agent vroeg om de papieren, Michael gaf netjes de papieren maar ondertussen zat hij nog steeds met zijn hoofd in de kaart. Op een gegeven moment vroeg Michael aan de agent of hij de weg wist naar die wijk. Dan blijkt maar weer, mannen kunnen geen twee dingen tegelijk doen, want de agent vergat letterlijk waarom hij ons stop had gezet en begon netjes de weg uit te leggen en wenste ons succes. Daar waren we toch mooi onderuit gekomen.

In Lima hebben we niet meer zoveel gedaan, veel rondgewandeld en genoten van de laatste momenten samen voordat onze wegen weer zouden scheiden. Toen het moment daar was, waren de nodige traantjes aanwezig en was het afscheid nemen moeilijk. Gelukkig wisten we dat de tijd na Anneke erg snel zou gaan en dat we dus vooral moeten genieten.

De komende 2 dagen stond Machu Picchu, de Inca ruïne op het programma. Wat Anneke’s trouwens steevast Michu Pachu noemde. Iets waar we allemaal erg naar uit hadden gekeken want het blijft toch een wereldwonder. Je zou zeggen dat het dan bijzonder moet gaan worden. Toch?! Om optimaal te kunnen genieten van dit wonder dan moet je er 2 dagen vooruit trekken. Eerst een dag om naar een dorpje ervoor te reizen en dan een volle dag incl. zonsopkomst bij de Machu Picchu zelf.  Om de Machu Picchu te bereiken hebben we in Cuzco een bus gepakt die je in ongeveer een uur naar het dorp waar brengt vanwaar de trein vertrekt.  In dit dorp aangekomen bleek er net een parade te zijn en het voelde even als februari in Nederland. Het leek er wel carnaval want iedereen had er een vreemd kostuum aan met een masker op. Na hier even van genoten te hebben ging onze trein naar Aqua Calientes. De treinreis zelf was erg mooi tussen de bergen en je kreeg nog wel een beetje waar voor het dure trein kaartje. Om extra van de treinrit te kunnen genieten had de trein een panorama dak. Aangekomen in Aqua Calientes bleek dit dorp niets meer als een stinkend toeristisch kutgat! Zonder de Machu Picchu was dit dorp er nauwelijks geweest. Iedereen die hier komt is er voor de Machu Picchu en blijft hier dan ook maar 1 nacht. Dit weten ze allemaal hier en daarom proberen ze je zoveel mogelijk op te lichten en daarom kun je zelfs onderhandelen over de prijs van een drankje op het terras. Verschrikkelijk gewoon!  Zelfs er eten kan je letterlijk buikpijn bezorgen want omdat iedereen de dag erna toch weer vertrekt neemt bijna geen restaurant de hygiëne serieus. Wij hebben in een iets te duur maar wel goed restaurant gegeten in de hoop dat we de dag erna niet met de race over de Machu Picchu zouden vliegen. De volgende morgen moesten we al vroeg op. We wilde de eerste bus van 5 uur pakken die je in een half uurtje naar de poort van de Machu Picchu brengt. Eenmaal bij de bus bleken we niet als enige dit idee te hebben maar gelukkig konden we met bus 3 al mee.

Boven bij de poort ging het dan echt gebeuren. We zouden eindelijk de verborgen stad de Machu Picchu gaan zien. Wij hadden als plan om gelijk naar het hoogstgelegen punt te gaan voordat het daar overvol was met mensen. Het bovenaanzicht leek ons ook bijzonderder dan er tussen te lopen en daar wilde we rustig van kunnen genieten. Het was een klim naar boven van 1,5 uur maar het was het meer als waard. Boven waren we met alleen een ander stel en de zon kwam net achter de bergen vandaan en begon de stad te verlichten. Wat was dit bijzonder mooi om te zien. Als je daar boven staat kun je ook zien hoe onmogelijk het is geweest om daar boven op en tussen bergen een hele stad te bouwen. Hier hebben we een uur gezeten en puur genoten van het uitzicht tot er een irritante egoïstische groep Franse kwam. (Hoe kan het ook anders..) We zijn toen naar beneden gelopen om de ruïnes van dichtbij te bewonderen. Als je tussen de ruïnes loopt is het onbegrijpelijk dat het er nog zo goed uitziet. Na 573 jaar staan er nog zoveel muren overend, zet er een dak op en je kan er nog gaan wonen. Wij hadden geen gids dus hebben we af en toe wat informatie mee gepikt van andere gidsen. Zij waren vaak zo vriendelijk om ons zelfs bij hun uitleg te betrekken. De enige vaste bewoners die de stad overigens nog telt zijn de 11 Lama’s. Na een hele dag rondgelopen te hebben waren we kapot en was het tijd om de bus, trein en bus weer naar huis te pakken. Wat hebben wij genoten van deze dag en dan vooral van het bovenaanzicht. Ik denk dat de foto’s meer zullen zeggen als onze woorden.

In Cuzco hebben we alleen die nacht nog geslapen en vervolgens was ons plan om naar Nazca te rijden. Maar alles liep iets anders dan gehoopt. Het ging allemaal redelijk lekker tot ineens de weg was afgesloten. Dit is niks nieuws in Zuid Amerika en na 5 minuten kun je dan meestal weer verder. Dit keer was het toch iets anders. Het was net iets over 10 en ze gingen de weg afsluiten tot 12.30. Dit hadden we even niet ingecalculeerd maar meer als rustig wachten in de zon kun je dan gewoon niet doen. Toen we na 2,5 uur wachten weer weg konden begon El Mundo moeilijk te doen want in de hogere bergen kreeg die weer een bekend probleem, veel stotteren en soms zelfs stoppen met rijden. Bij een “weg restaurant” zijn we gestopt om hem af te koelen met water. Hier hebben we wat gegeten en ook even gebabbeld met 2 agenten die daar ook aan het eten waren. Toen we weer vertrokken hoopte we dat die het weer ging doen en dat deed die gelukkig ook… maar liefst 2 bochten. Daar stonden we dan met een auto die het niet deed en nog ruim 30 Kilometer met klimwerk voor de boeg. Na van alles geprobeerd te hebben kwamen ineens de 2 agenten van het restaurant aanrijden en zij parkeerde achter ons. Ze hadden ons zien staan en hadden vast gedacht die moeten we even helpen. Ze belde met een bevriende monteur en die vertelde waar de agent naar moest kijken. Dit bleek allemaal niet te werken en toen besloten ze ons om de weg naar boven te slepen. Daar hingen we dan midden in Peru met onze auto achter een politiewagen. Af en toe zette ze de sirene en lampen aan en ze genoten opzichtig dat ze ons konden helpen. Ook al deed onze auto het niet, stiekem was dit toch ook wel een mooi verhaal. Boven op de berg koppelde ze ons los en zeiden ze dat we 30 kilometer naar het dorp konden rollen omdat alles naar beneden liep. We bedankte de heren vriendelijk en toen reden ze weer terug. Onze auto deed voor het slepen alleen met horden en stoten en had nauwelijks vermogen. We begonnen aan onze tocht naar beneden en verrek, El Mundo had er gewoon weer zin in! Hij deed het zonder problemen en we kwamen met gemak aan in het dorp. Het was inmiddels al laat en wilde toch even naar El Mundo laten kijken. Verschillende “garages” konden niks doen omdat ze nog nooit een Suzuki Jimny hadden gezien. Bij de laatste garage begonnen die gelijk aan de bougies te klungelen en 1 bleek er verzopen te zijn in de olie. Volgens hem was dit het probleem en dat loste die wel even op. Helemaal gelukkig zochten we een hotel om de volgende dag de rit te vervolgen.

Tijdens deze rit bleek het probleem nog steeds niet opgelost want hij had het op hoogte weer. We vermoeden nu dat deze problemen met het vermogen toch door de hoogte en gebrek aan zuurstof is gekomen. Dit keer konden we wel blijven rijden en na weer een lange dag kwamen we in de avond aan in Nazca. Toen we de auto gingen parkeren bleken we ook onze eerste lekke band van de trip te hebben. Het rare maar ook het gelukkige was echter wel dat het ging om onze reserveband die aan de achterdeur hing. Deze is naar onze verwachting gewoon gesneuveld door de hoogtedrukverschil in de bergen. Nu maar hopen dat er geen andere band gaat sneuvelen binnenkort want dan hebben we een probleem.

In Nazca zouden we de Nazca lijnen in een stuiterend vliegtuigje gaan bekijken en naar wat graftombes gaan maar door Michaels ezelgedrag ging het laatste toch iets anders dan verwacht.

Vanuit Pino zijn we naar Arequipa gereden, om de rit nog even te doorbreken zijn we onderweg gestopt bij ruïnes. Deze zouden erg mooi moeten zijn maar eerlijk gezegd vonden we het alle drie tegen vallen. Daarbij liep Sab kotsend over het park heen omdat ze zich niet lekker voelde. Door dit alles waren we zo vertrokken. De weg van Pino naar Arequipa bleek achteraf een hele uitdaging. De weg zat vol met hoge bergen en teveel bochten. Michael werd he-le-maal gek van het stuurwerk! Ontzettend veel bochten en geen stuurbekrachtiging is op dat soort momenten niet de beste combinatie. Voordat we vertrokken wisten we het nog niet en misschien gelukkig maar want het bleek dat we naar bijna 5000(!) meter moesten. Met alle spullen en 3 man in de auto was het geen gemakkelijke opgave voor El Mundo maar hij heeft het gehaald. Wel hebben we op deze weg vele ongelukken gezien. Allemaal auto’s, bussen en vrachtwagens die de berm in geknald waren omdat ze de controle over het stuur waren verloren.  Na uren van op en af en van links naar recht kwamen we in Arequipa aan. Arequipa stond vooral bekend om zijn kathedralen en om zijn witte stadcentrum, maar daarnaast ook om een ontdekking. Normaal zijn we niet zo van het museum bezoeken en daarom hebben we dit ook zelden gedaan deze reis. Dit museum konden we echter niet overslaan.  Het museum was naar onze mening niet zo interessant maar we waren er ook voor één ding gekomen.  De ontdekking….. Ongeveer 500 geleden was het de normaalste zaak van de wereld om een onschuldig kind te offeren aan de goden. Dit om de goden “te vriend” te houden. Ze kozen hier altijd gezonde kinderen voor in de leeftijd van 10-15 jaar voor. Het kind werd gewikkeld in de mooiste kleden en kreeg goud met haar mee zodat ze dit aan de goden kon geven.  Het mooie van dit verhaal is dat ze dus in de buurt van Arequipa een kind hebben gevonden die geofferd was. Zij was volledig intact, dit kwam omdat ze ingevroren zat op de berg. De haren, kleding, huid en zelfs ingewanden waren intact gebleven. Toen ze haar vonden konden ze zelf zien wat ze gegeten had voordat ze geofferd was.  Best ziek na 500 jaar. Dit meisje kun je nu dus aanschouwen in het museum. Indrukwekkend om een kind te bekijken dat 500 jaar geleden heeft geleefd.

Rond Arequipa ligt de Colca Canyon en hier wilde we graag met de auto heen om vervolgens naar Cuzco te rijden. We hoorde alleen van iedereen dat de weg van daar naar Cuzco erg slecht was en dat durfde we niet aan met onze overbeladen ratelende El Mundo. Dit was de eerste weg tijdens onze trip die we vermeden… We moesten er dus met een dag tour heen en ondanks dat we echt vroeg op moesten was het zeker geen straf. De vallei waar we langs reden is één van de diepste ter wereld waardoor de uitzichten schitterend waren. De condors die daarbij vlak boven je heenvlogen waren de kers op de taart. Laat maar voldaan waren we weer terug om volgens de volgende dag de lange trip naar Cuzco te maken.

We keken erg uit naar Cuzco omdat we daar naar het wereldwonder Machu Picchu zouden gaan. Als eerste moesten we de hele weg die we heen gereden waren naar Arequipa weer terug en dan nog helemaal door naar boven. Het originele plan was om halverwege ergens te slapen. Toen we eenmaal zover waren besloten we om één keer door te rijden. Laat en in het donker kwamen we aan en het bleek er een warboel met straatjes te zijn. Aangezien we nog steeds met kaart rijden is dat soms erg lastig. De hostels die we vonden waren duur, we waren moe en wij (Sab en Mike) besloten maar is lekker op elkaar te gaan knooien. Dit maakte het zoeken niet gemakkelijk maar na ruim een uur zoeken vonden we dan eindelijk een hostel. De volgende dag stond het plannen van onze trip naar Machu Picchu op het programma. Cuzco is de uitval basis voor de meeste mensen om daar heen te gaan en veel mensen nemen een georganiseerde tour. Wij verrekken het om achter een gids met een vlag aan te lopen en dit is vaak nog duur ook. Daarom besloten we om het zelf te regelen en boekte we een veel te dure treinticket (95 euro pp) en de entree ticket zelf. Dit is echter pas het begin van alles want er komt nog veel meer bij kijken maar dat komt later. Die avond gingen Sabine en Anneke een verzorg avondje houden met massages en nageltjes. Dit omdat Michael geheel onverwachts bezoek had gekregen. Sjef een vriend van Michael was toevallig op het zelfde moment in Cuzco. Samen hadden ze afgesproken in een restaurantje en vele biertjes, verhalen en nieuwtjes verder was het al weer tijd om doeg te zeggen want Sjef ging de volgende morgen al weer verder. Wel erg leuk om even bij te hebben kunnen kletsen met iemand van de vriendengroep. Hoe klein kan de wereld zijn?!

Wij hadden besloten om pas na het weekend naar Machu Picchu te gaan om de drukte te vermijden. We hadden dus nog een dag over en die we hebben dit gebruikt om langs een mooie route te gaan rijden in de omgeving van Cuzco. In een klein plaatsje met een markt zijn we gestopt om daar even overheen te lopen, jammer alleen dat het gigantisch hard regende. Maar hier laten wij Nederlanders ons niet door kisten. Op deze markt  kwamen we ook een ren met vele lieve cavia’s tegen. Sommige leken op de cavia’s die wij vroeger hadden. Nu is dat opzich niet zo’n interessante informatie maar wel als ik je vertel dat het volgende dorp waar we door heen reden een bourgondisch specialiteit had. En zoals je nu wel vermoed dat waren gebakken cavia aan een stok op een open vuur. Eerst waren ze zo schattig en nu hingen ze daar gebraden. We hadden al eerder besloten dat we deze delicatesse uit Peru moesten gaan proberen. We besloten spontaan om dat maar in dit dorp te doen. Wij op een krakkige tafel tussen wat locals met een cavia of 4 aan het spit naast ons. Wat ongemakkelijk bestelde we er 1 en een grote fles cola om het eventueel weg te spoelen. De vrouw haalde naast ons de cavia van het spit legde hem op de snijplank en vol gekraak van botten hakte ze hem in 4 stukken en samen met wat anders raars kregen we het geserveerd. Nu die al in stukken was leek die gelukkig al iets minder op knabbel van vroeger maar hierdoor konden we wel zien wat zijn laatste maaltijd was geweest, ter info, iets groens. Heel voorzichtig pakte we een stuk en worstelde we allemaal op onze eigen manier stukje voor stukje naar binnen. Er zit niet veel vlees op zo’n beesie maar we moeten eerlijk zeggen dat het zeker niet vies was.  Weer een ervaring rijker zullen we maar zeggen. Morgen is het zover dat we weer een wereldwonder mogen aanschouwen.