Na de grens overgang kwamen we aan in het dorpje Puerto Natales, wij gingen naar dit dorpje met 2 redenen. De eerste reden was om de officiële papieren van de auto op te halen en de tweede reden was het nationaal park Torres del Paine.  Na wat navraag viel reden 2 af, de hikings in de Torres del Paine waren te zwaar voor de (nog steeds) niet sterke knie van Sabine en de simpele treks waren niet mooi vanwege een hevige brand die een hoop natuur heeft verwoest. De prijs-kwaliteit verhouding was dan ook niet realistisch vonden wij. Dus toen bleef alleen het ophalen van de auto papieren over.

S’morgens tijdens het ontbijt ontmoeten wij Leonie, een Duits meisje wat in Chili was voor missionaris werk. Zij wilde ons dolgraag helpen bij de Registro Civil, dit omdat zij Spaans sprak. In het begin vonden wij het niet noodzakelijk maar wat waren we blij met deze gift want het leek wel of ze met een reden aan onze ontbijttafel verscheen ! 😉

Toen we naar de Registro Civil (In Nederland het gemeentehuis) liepen waren we toch een beetje zenuwachtig en niet onterecht. Binnen vroegen we om onze papieren en er bleek weer wat verkeerd te zijn gegaan. Wat waren we blij op dat moment met onze reddende engel Leonie, want door haar kwamen we er snel achter dat ze een fout hadden gemaakt in Los Angeles bij de notaris (waar de auto op Sabine haar naam was gezet).  In Chili heb je een soort van sofinummer (Sabine heeft die aangevraagd in Santiago) dit is heel belangrijk voor het kopen van een auto maar ook bijvoorbeeld voor het regelen van een bus ticket. Nu bleek dat die KUT(!) in Los Angeles vergeten was een kopie te maken van dit nummer. Door deze grote fout kon de auto dus niet op Sabine haar naam worden gezet en konden de officiële papieren niet worden uitgedraaid.  De manager van de Registro Civil voelde blijkbaar met ons mee want zij wilde ons helpen ondanks dat dit niet haar werk was. Ze maakte een kopie van Sabine haar sofinummer en ging kijken of ze onze papieren in orde kon maken. Het was vrijdag en ook hier werken ambtenaren niet in het weekend dus we moesten maandag terugkomen. Onze reddende Engel Leonie ging ook weer verder reizen dus maandag stonden we er alleen voor maar het moest nu wel goedkomen.

In ons hostel kwamen we trouwens weer Nacho tegen en ook een ouder Frans stel die we al een paar keer eerder zijn tegen gekomen. We reizen allemaal anders, Het franse stel met de bus, Nacho met de motor en wij met de auto maar steeds komen we elkaar tegen. Het franse stel waarschijnlijk wel voor de laatste keer, maar je weet het maar nooit…

Om het weekend toch nog goed te benutten hadden we besloten om richting Punta Arenas te rijden.  Puenta Arenas is de laagst gelegen grote stad van Chili vanuit hier is de afstand naar Antarctica minimaal. Maar zoals eerder vermeld is dit voor deze reis helaas niet haalbaar. In Puenta Arenas kwamen we weer(!) Nacho en Sean tegen.  Samen met hun zijn we in de kleine El Mundo naar een pinguïn kolonie geweest. Helaas voor ons waren de meeste pinguïns op zwemles waardoor er niet zoveel op land waren. Maar toch was het geweldig om wat pinguïns bijna te kunnen knuffelen. Die avond hebben wij gebakken piepers voor Sean gemaakt en pasta voor de rest gekookt. Deze  avond hebben we ook SAINT PATRICKSDAY gevierd, een feestdag in Ierland en aangezien Sean Ier is moest daar even op gedronken worden. Helaas was er geen Ierse pub maar het feestje was daardoor niet minder gezellig. Na 2 dagen Punta Arenas vertrokken we terug naar Natales in de hoop dat onze papieren klaar waren.

Toen we aankwamen in Natales bij de registro Civil bleek er een computerstoring te zijn waardoor het internet en de computer niet werkte, we moesten in de middag terug komen. In de middag bleek het probleem nog steeds niet opgelost en we moesten de dag erna terug komen. Helaas was het gezeur nog niet afgelopen want het werkte toen nog steeds niet. We waren al aardig gefrustreerd door dit gedoe maar ja wat kon je er aan doen?!  Een wijze les die we in Chili hadden geleerd was TRANQUILO (geduld, rustig) en dat bleven we maar elke keer tegen elkaar zeggen. Toen we de volgende dag terugkwamen bleek het probleem van de computer opgelost maar de rompslomp van de papierwinkel nog niet… Iemand van de notaris in Los Angeles moest naar de Registro Civil in Los Angeles om daar ons contract correct te maken. Nu bleek dat het contract weer niet volledig was omdat er een stempels miste. Wat hadden ze in godsnaam lopen uitvreten in Los Angeles?! De manager was ook aardig pissig omdat zij alles nu moest regelen, ze begreep maar niet waarom ze zo’n simpele taak niet goed hadden uitgevoerd, vooral toen wij daar ook bij melden dat dit al eerder was voorgevallen bij de vorige eigenaren van deze auto.  Door de manager van de Registro Civil waren er weer poppetjes aan het werk gezet maar het koste tijd. We kregen nog meerdere keren berichten van dat er dingen niet goed waren, dat er een nieuw  sofinummer moest worden aangevraagd of dat het contract niet correct was. Op een gegeven moment was het zo ver dat ze vonden dat we anders maar naar Los Angeles moesten afreizen om daar alles te regelen. Dit is “ff” ruim 2500km rijden en ook niet mogelijk omdat we dan weer de grens over moesten en dat ging ons illegaal nooit nog een keer lukken. De moed begon in onze schoenen te zakken en daarom wilde we zelf de touwtjes in handen nemen. We namen zelf contact op met de notaris in Los Angeles en door dit telefoongesprek werd er meer duidelijk en daardoor konden de laatste plooien glad gestreken worden. Na het vele wachten en heel veel geduld hebben kregen we dan EINDELIJK na 7 dagen de papieren in onze hand. Dit was een mooi moment niet alleen voor ons maar ook voor de Registro Civil in Natales. Als bedankje voor alle hulp en vastberadenheid van de manager hadden we voor elke medewerker (3 mensen) een taartje gekocht en hadden we een bedank briefje geschreven. Wat waren wij blij, ons wachten was eindelijk beloond.

Wat wij nog niet vermelden hebben in het stuk hierboven maar wat wij toch wel erg konden waarderen. Elke keer als de manager met mensen aan de telefoon sprak over ons probleem, dan vertelde ze altijd dat wij illegaal 2x de grens waren overgaan zonder de juiste papieren. Dit was voor haar een wonder en zeker niet mogelijk! Maar het was ons wel gelukt, ze vertelde het elke keer vol ongeloof. Voor ons weer een teken dat we ontzettend geluk hebben gehad.

Nu we de juiste papieren hadden konden we de grens eindelijk legaal over. Ook al was het al 4 uur in de middag, wij wilde gewoon weg uit Chili en daarom zijn we ook gelijk Argentinië in gegaan om de weg van ruim 3000km naar Buenos Aires in te zetten.

Dit keer waren ze van al onze spullen afgebleven en konden we in de morgen Coyhaique verlaten. We hadden besloten om niet de volledige Carretera austral naar Villa O’Higgins te rijden. De keus was gevallen op de laatste overgang die per auto te bereiken is, dit is bij de plaats Cochrane. We zouden anders 200km naar Villa O’Higgins moeten rijden om vervolgens weer 200km dezelfde weg terug te rijden en dat leek ons een beetje overbodig. Nu hadden we nog 350km ruta 7 met hobbels voor de boeg met als tussenstop Rio Tranquilo. Ondanks dat de weg soms echt vreselijk was, was het toch puur genieten! De omgeving waar wij in reden was zo fantastisch. Van meren met blauwer dan blauw water  met rijen van witte bergtoppen daar achter tot bergen met 10 verschillende soorten kleuren. Dit zorgde voor veel oehh en ahh’s tijdens het rijden, veel momenten waar geen woorden voor zijn.

Eenmaal in Rio Tranquilo gingen we op zoek naar een mooie plaats om wild te kamperen. Deze vonden wij in een zijweg pal langs het meer. Er was niemand te bekennen, heerlijk! Toen de tent stond zijn we hout gaan sprokkelen voor ons kampvuur. We hadden genoeg hout gevonden om 24 uur te kunnen stoken dus we begonnen vroeg en we wilde alles ophebben. Dit werd dus een heerlijke lange avond met een groot kampvuur. Eenmaal in de tent begon het helaas te regenen en dit heeft letterlijk ruim 24 uur geduurd zonder op te houden. Wat een verschil met de dag ervoor.. Eerst wilde we deze dag gaan gebruiken om naar de een gletsjer te gaan en de marmergrotten te bekijken. Aangezien je voor de marmergrotten ruim 2 uur in een open  bootje zit vonden wij dat geen top idee en wandelen in de regen is ook niet onze hobby. We zijn dus maar veilig droog in ons tentje blijven liggen om films te kijken. Rond een uur of 4 vonden wij dat we er toch even uit moesten en daarom zijn we naar het “dorpje” gegaan. Toen we daar aankwamen konden wij onze ogen niet geloven. Herinneren jullie nog de motor van Michael in Vietnam? De motor die iedereen uitlachten omdat die oud was en een “homo” mandje had? Nou zo’n motor stond daar dus bepakt en bezakt met een Iers kenteken. Wij kwamen in gesprek met Sean, de bestuurder van de 26 jaar oude Honda cup 90cc. Om zijn verhaal nog bijzonderder te maken, hij reed met de kleine Honda van Alaska (noord Canada) naar Ushuaia (zuidelijkste puntje van Argentinië) en dat is in totaal 43.000km! (tijdens het schrijven kunnen we trouwens melden dat hij het gehaald heeft). In een restaurantje spraken we verder met hem en daar zat hij met Nacho, een fransman die de wereld rondreed op een ‘normale’ motor.  Ze waren hun kleren aan het drogen voor het vervolg van hun tocht. Eenmaal vertrokken waren we nog echt even verbaasd. We hadden niemand zo gek geschat om deze rit op zo’n kleine motor te doen. Toen we weer droog in onze tent lagen, gingen de series en films weer aan en bleven we maar hopen dat het droog ging worden. In de morgen bleken onze gebeden gehoord te zijn. Het was eindelijk gestopt met regenen.

Nu het droog was konden wij eindelijk naar de marmergrotten. Het water van dit meer heeft door de vele jaren heen grotten gecreëerd in de rotsen. Wij hebben ons laten vertellen dat dit zeker de moeite waard was om te bezichtigen. Uiteindelijk zaten we samen met twee oude Duitse opatjes in een klein bootje en gingen we de hoge golven tegemoet. Onze kapitein bracht ons in 35 minuten bij de eerste grotten. En eerlijk is eerlijk, het was een goeie tip geweest want de boot rit op de hoge golven was super leuk en de grotten waren ook echt mooi om te zien. De tour bracht ons ook in de grotten, het leek soms net of iemand met de hand de grot had uitgebeiteld, erg indrukwekkend. Wat ons ook verbaasde was de kleur van het water, zo blauw hadden we het beide nog nooit gezien. Na een uur en vele foto’s later gingen we weer terug en toen werd het pas echt leuk. Onze kapitein had waarschijnlijk nog wat op het vuur laten staan want hij had het gas er goed op zitten. De golven waren ook veel hoger en op een gegeven moment konden we onze lach bijna niet meer houden. Voor de 2 opatjes werd het namelijk allemaal teveel en ze werden beiden door 1 golf van hun plankje gegooid en zo lagen ze met hun benen omhoog op hun rug in de boot. Helaas konden we niet hardop lachen maar het was gewoon te komisch om te zien hoe ze daar samen lagen. We hebben ze maar weer terug op hun plankie gehesen en zo kon we de terugvaart vervolgen maar helaas wel iets rustiger.

Na het gestuiter op het water moesten wij nog onze laatste 115km hobbelen op ruta 7 naar Cochrane. De natuur maakte het overigens wederom geweldig om te rijden. Toen we in Cochrane aankwamen waren we beide blij dat zowel wij als El Mundo de Carretera Austral hadden overleefd zonder al teveel kleerscheuren. Toch een hele prestatie van een auto die slechts 3500 euro heeft gekost. Maar laten we niet te vroeg juichen want hij moet nog zo’n 18.000 km meer rijden. Haha. Al met al hebben we enorm genoten van dit avontuur op de Carretera Austral. Soms werd je helemaal gek van de weg maar we hebben hem overwonnen en we hebben fantastische dingen gezien en meegemaakt!

In Cochrane zelf is niet veel te beleven maar toch vielen we even in een verbazing. Kun je je voorstellen dat je naar de supermarkt gaat en aan de vrouw achter de balie vraagt, “Doe maar een kilo kaas, 2 karbonades, 3 aardappelen en een shotgun alstublieft.” Nou hier, bijna aan het einde van de wereld is dat blijkbaar geen probleem. In de lokale supermarkt zagen wij een vitrine met verschillende jachtgeweren, 2 shotguns, meerdere revolvers en een 9mm pistool. Geen idee hoe het werkt met eventuele vergunningen maar aangezien het in een supermarkt was verwachten wij daar niet al te veel van.

Na al deze indrukken op deze geweldige route was het al weer tijd om Chili tijdelijk in te ruilen voor Argentinië. Om het onderste stuk van Chili te bereiken moet je namelijk of met de boot van Puerto Montt gaan of over de weg door Argentinië. Wij hadden voor de laatste optie gekozen alleen of het ons ging lukken wisten we niet want helaas hadden wij nog steeds niet de juiste papieren van onze auto. Hierdoor mochten we eigenlijk niet de grens over van Chili maar dat was een zorg voor de volgende dag en een mooi stuk voor ons volgende verhaal.

Vanuit Chaiten vervolgde we onze weg over de carretera austral naar de hoofdstad van de provincie, Coyhaique (de stad met 50.000 inwoners). Onderweg zijn we nog bij een nationaal park gestopt om een wandeling te maken naar een uitzichtpunt met een gletsjer, deze was in vergelijking met wat we nog te zien gaan krijgen een mini gletsjer. Op de kaart staat altijd aangegeven of de weg asfalt of gravel is. We waren dan ook blij verrast toen er op de kaart honderden kilometers asfalt stond aangeven. Toen we eenmaal op dat punt aankwamen bleek het asfalt ver te zoeken. We hebben in 2 dagen meer dan 500km met kuilen, stenen en de ‘killers’: het wasbordje gereden. De stenen en kuilen zijn op zich nog aardig te doen maar de wasbordjes zoals wij ze noemen zijn echte mens en auto killers. Hoeveel mannen dromen niet van een strak wasbordje? Voor ons zal het vanaf heden altijd een tweede betekenis hebben. We zullen even uitleggen was we precies bedoelen. Een wasbord wegdek is een weg met om de 20cm een bult met een kuil en soms met een onverwachte grote kuil of bult. Zie het een beetje als volgt mmMmmmmMmmmMmmm en dan kilometers lang. Het waren erg vermoeide dagen omdat je steeds super geconcentreerd moest zijn maar het was geweldig om te doen. Of onze El Mundo dat ook vond? Hij is een prima auto alleen op de wasbordjes van de carretera austral voelt het soms of de auto letterlijk uit elkaar gaat vallen, hij rammelt en kraakt waardoor we op een gegeven moment bang waren dat er geen schroef meer vast zou zitten. De snelheid beperkte zich dan soms ook als een slakkentempo. Je moet dan ook indenken dat we meerdere keren ingehaald zijn door de grote jongens van de streek, de grote Ford 150 of in onze ogen het monster op de weg de DODGE RAM! Maar na 500 kilometer gehobbel, gekraak kwamen we dan eindelijk in Coyhaique aan. Tijdens de rit was de schroef van ons dashboard kastje losgetrild. Dit was een schroef die we wisten, hoeveel  schroeven waren we al wel niet verloren waarvan we het niet weten. In deze stad wilde we dan ook El Mundo een beurt geven om te kijken hoe groot de schade onder de auto was.

Het zoeken naar een geschikte garage is soms best lastig omdat ze er soms van houden om het dubbele te rekenen omdat je blank bent (dan voelt het even of je weer in Azië bent).  We hadden besloten om niet alleen El mundo te verwennen maar ook gunde we ons zelf een goed bed. We belanden in een mooi hostel gerund door een Duits koppel. Ook de stad verwende ons want er was eindelijk weer een normale supermarkt. Nadat onze El Mundo zijn beurt had gehad en alles bleek gelukkig in orde, wilde we nog wat zien van de omgeving. Zoals vele weten is Sabine een echt paardenmeisje en we hadden vernomen van andere toeristen dat het hostel een geweldig tour aanbod te paard. Eigenlijk wilde we die dag vertrekken maar hiervoor hadden we besloten om langer te blijven. De volgende middag stond het paardrijden op het programma. Michael had niet zo’n goede ervaring met paardrijden maar hij wilde het een kans geven als hij een “automatisch” paard kreeg. Als een echte cowboy (of gaucho hier in Chile) bereed hij zijn auto-paard en nee om jullie een stap voor te zijn, Michael zat gewoon op het paard hoor! Tijdens de rit hebben we bergen beklommen over smalle richels gelopen en door mooie natuurgebieden gereden, constant met een geweldig uitzicht. Tijdens de rit hebben we even de snelheid van onze paarden mogen testen, en Michael de gaucho heeft de grond wonder boven wonder niet gekust.

Na deze mooie ervaring zijn we niet te laat gaan slapen omdat we vroeg wilde vertrekken. Na ons ontbijt kwamen we er achter dat er ingebroken was in onze auto. In Chili blijkt het echter niet genoeg te zijn om 1 ruit in te slaan Ze hadden namelijk zowel de achter als de zijraam ingeslagen… Nadat we waren bijgekomen van de schrik stond aangifte doen bij de politie op het programma. De politie kwam langs om een rapport te schrijven. Gelukkig dat de eigenaar van het hostel vertaler wilde zijn, want dit was een moeilijk opgave geweest met ons handen en voeten Spaans. Wij dachten dat het klaar was na het schrijven van het rapport maar dat bleek niet zo te zijn. Eén van de agenten bleef bij ons en na een minuut of 30 begon er letterlijk een show. Er kwamen 2 politie auto’s aan met in totaal 6 agenten. Voor dat we het goed en wel in de gaten hadden leek het of er in onze auto een moord was gepleegd. Van de meest onzinnige dingen op en rond de auto werden tientallen foto’s gemaakt. Twee andere agenten begonnen zelfs met een kwastje vingerafdrukken op onze auto te zoeken. Ze deden dit voornamelijk op plaatsen waar de dieven niet waren geweest en op spullen waar ze nooit aan hebben gezeten. Je zou zeggen dat je begint met de steen waar ze de ruiten mee ingegooid hadden alleen daar hebben ze nooit naar gekeken?! Er was 1 agent die een beetje Engels kon en blijkbaar had die wat spraakwater op. Hij begon ons dood leuk te vertellen dit één grote show was en dat zijn officier teveel naar CSI had gekeken. Ze zouden er niks mee doen maar ze wilden ons laten zien dat ze er echt alles aan deden. Hij wilde nog even met Michael op de foto en toen was de show afgelopen. Hoe briljant?! Hoe klote we de inbraak ook vonden dit maakte toch een hoop goed.

Toen begon deel 2 van de ellende. Kijk, dat er spullen weg zijn is balen maar het gedoe wat je er mee hebt… Nadat we de auto grondig glasvrij hadden gemaakt moesten we ramen gaan zoeken voor onze auto. We kregen wat tips waar we konden gaan kijken en zo reden we langs vele zaakjes. Er was echter 1 nadeel, we waren bijna aan het einde van de wereld en daar hadden ze alleen een zijraam voor ons maar geen achteruit. Deze konden ze wel bestellen maar dat koste “slechts” 3 maanden. De eigenaar van ons hostel wilde ons wederom helpen en zo kwamen we bij een glassnijbedrijf uit. Hij babbelde even met een medewerker en al snel had die voor ons geregeld dat ze uit veiligheidsglas een achter en zijraam zouden maken. Nu moesten ze alleen nog gemonteerd worden maar ook dat was geen probleem want deze konden ze wel vastkitten bij dit bedrijf. Dit alles kon wel pas de volgende dag. Dat maakte ons niks uit want wij waren allang blij dat we 2 nieuwe ramen hadden al waren we wel benieuwd hoe dit eruit ging zien.

Wat ook wel even te vermelden waard is, is dat we echt super zijn opgevangen door de hostel eigenaren. Het hostel was eigenlijk vol maar een personeelslid verliet haar kamer in hun privé gedeelte en hier hebben we voor meerdere nachten mogen verblijven. Tijdens ons verblijf daar was er ook een Amerikaan in het hostel die een eigen bedrijf had in Chili. Op een gegeven moment zag Michael hem lopen met een stroopwafel… Michaels mond viel open van verbazing, Hoe kom jij daar in hemelsnaam aan?? Wat bleek hij had een compagnon uit Nederland en die had ze mee gebracht. Zo zaten wij ’s avonds lekker in Chili aan een stroopwafel gekregen van een Amerikaan. Dat verzin je niet van te voren!

We hebben de auto vervolgens ‘s morgens gebracht en in de avond konden we hem weer ophalen. Bij het ophalen werden we enorm verrast! De ruiten zaten er in en het zag er ook nog is netjes uit. Als je snel kijkt heb je het niet eens in de gaten maar als je beter kijkt kun je wel zien dat ze niet origineel zijn. Je kan het vooral aan 3 dingen zien. 1. De achterruit heeft geen streepjes van de raamverwarming meer eroverheen lopen, 2. De originele zijraam is iets bol en het nieuwe raam is plat en 3. Je ziet dat de ramen erin gekit zijn. Dit alles kon ons niks schelen want wij hebben weer ramen, het ziet er goed uit en deze ellende konden wij achter ons laten. Wel hadden we besloten om vanaf nu onze 2 zijramen en achterraam te gaan bedekken zodat ze niet kunnen zien wat er in onze auto ligt. We hebben uit wat normaal een zilver zonnescherm is voor je voorruit de vorm van de andere ruiten geknipt. We wilde alleen wel dat we ze er makkelijk op en af kunnen doen omdat de mama van Sabine met ons mee gaat rijden en we haar wel wat van de omgeving willen gunnen i.p.v. alleen zilverfolie. Daarom hebben we het gemonteerd met plakklittenband, zodat het makkelijk er op en af kan, al laten wij dit tot Bolivia lekker permanent zitten. Hopelijk zal het helpen voor de rest van de rit…

Daar gaan we dan, het echte onbekende tegemoet. Via de Ruta 7 (Carretera Austral) gaan we het echte Patagonië in. Hoe wild en uitgestrekt zal Patagonië wel niet zijn? Wij hadden echt geen idee!  Maar zoals al eerder geschreven is Ruta 7 een grotendeels onverharde doodlopende “snelweg”  van 1240km die gemaakt is om de steden in Patagonië iets toegankelijker te maken. Hij loopt vanaf Puerto Montt  door bergen, bossen en langs meren tot Villa O’Higgins. Er waren 10.000 soldaten voor nodig en het duurde 12 jaar voordat hij goed en wel in 1988 in gebruik kon worden genomen. Om je een beetje een idee te geven hoe uitgestrekt het allemaal hier is. Deze weg biedt toegang tot 100.000 mensen waarvan er al ruim 50.000 in één stad wonen.

Maar voordat we dit allemaal konden gaan ontdekken moesten we eerst even ferryticket kopen.  Om de gehele snelweg te rijden moet je op bepaalde momenten een ferry pakken. In Puerto Montt zijn we naar het ferry bedrijf gegaan om daar een ticket te kopen. Helaas bleek dat er geen vrije plaatsen waren op de boot pas over 4 dagen, dit was balen want we wilde eigenlijk de volgende dag al mee. Maar ja de boot was vol dus we hadden geen keuze. We wilde niet al te lang in Puerto Montt blijven mede omdat deze stad niet zoveel te bieden had en vandaar dat we besloten om richting Hornopirén te rijden. Dit is de stad van waaruit de ferry zou vertrekken. Zo begonnen we aan onze eerste kilometers op Ruta 7. Na een km of 30 kwamen we ze dan tegen, de befaamde, geliefde maar ook de zo gehate stenen en kuilen van de Carretera Austral. We hadden ons voorgenomen om er rustig overheen te gaan want we hadden de tijd en wilde de auto zo min mogelijk belasten. We deden dan ook best lang over de eerste 80km stenen en kuilen. Eenmaal aangekomen in Hornopirén bleek dat we in een andere wereld waren aangekomen. Op de kaart leek het op een stad maar toen we aankwamen bleek het niet veel te zijn dan een dorp. Er was 1 tankstation een straat of 15 en alleen maar kleine aan huis supermarktjes. Dit was wel even verbazingwekkend want hoe “groot” gaan de andere dorpjes dan wel niet zijn. Deze zijn toch echt een stuk kleiner op de kaart. Nadat we even rondgereden waren zijn we terecht gekomen in een hotelletje. Dit hotel bleek te worden gerund door een lief oud omaatje. Normaal mag je niet koken in een hotel maar wij hadden met handen en voeten voor elkaar gekregen dat we mochten koken in haar privé keuken. Volgens mij vond ze het zelf ook wel grappig en het scheelde ons weer kosten omdat we nu niet hoefde te gaan uiteten. We zouden er toch een dag of 4 blijven. De volgende dag hebben we het lekker rustig aangedaan, het enige wat we op de planning hadden was het verversen van de olie van El Mundo. Veel keus hadden we niet in deze grote “stad” er was letterlijk maar één kleine garage.

Tijdens het wachten zagen we een VW kombi staan bij het tankstation en verrek, het bleken DE Duitsers te zijn, zij hadden de kombi van Janna en Erwin gekocht. Beide waren we vol komen verbaasd, zij waren toch echt 2 weken eerder vertrokken dan ons. Wij verbaasde ons vooral over waarom ze deze weg kozen met deze oude kombi. Uiteindelijk bleek dat ze al weer op de terugweg waren naar boven omdat deze weg toch iets te heftig was voor ze.  Na nog even wat bij gekletst te hebben zijn ze weer vertrokken. Eigenlijk wilde we helemaal niet langer wachten in dit dorpje want dit koste alleen maar nutteloze dagen. Daarom hadden we bedacht om de volgende dag vroeg naar de ferry te gaan en te gaan vragen of er plaats over was voor onze hele grote kleine auto, onze El Mundo. Ons geduld werd even op de proef gesteld, want ze wisten nog niet of er wel plaats over was op de boot. Tijdens het wachten hadden wij met ons timmermansoog alle auto’s in gedachten al een plaatsje geven en natuurlijk paste onze auto dan gemakkelijk op de boot en gelukkig bleek ons timmermansoog niet te liegen. Nadat er een auto of 25 op de ferry stond werden we geroepen dat wij mee konden. Ze hadden halverwege het laden van de boot al een klein plaatsje vrij waar onze kleine auto precies inpaste. Hadden wij toch even geluk want nu wonnen we gewoon 2 dagen. De ferry zou 5 uur duren maar na een uur of 3,5 waren we er al, tenminste dat dachten we. We moesten van de ferry af en na 15 km rijden kwamen we ineens weer een ferry tegen en deze bracht naar onze bestemming Caleta Gonzalo, 1,5 varen. Vanaf hier was het nog een kleine 25km naar de camping die bij ons op de kaart stond. Daar aangekomen bleken er langs het meer een stuk of 6 kleine open houten hutjes te staan verscholen tussen de bomen. Hieronder kon je dan je tent opbouwen en zo stonden wij dus helemaal alleen aan de rand van een mooi meer met bergen op de achtergrond. Hoe mooi kon het zijn?! Er was iets verderop een klein wc gebouw en de volgende morgen kwam de boswachter vroeg langs je tent om de centjes te collecteren voor de nacht. Na de eerste dagen bleek wel hoe onvoorspelbaar onze trip met de auto door Patagonië zou gaan worden.

De volgende morgen kregen we een stukje luxe, Asfalt! We gingen namelijk naar het plaatsje Chaiten en rond dit stadje lag een kilometer of 50 asfalt. In dit plaatsje zelf is in 2008 een tragedie gebeurd. De vulkaan langs de stad was voor het eerst in 9000(!) jaar gaan uitbarsten en de stroom met lava en as is een maand lang dwars door de stad de zee in gegaan. Dit alles is op de dag van vandaag nog goed te zien in de stad. Een groot gedeelte van de huizen zijn onbewoonbaar geworden. Deze huizen zijn letterlijk tot het dak gevuld met as. Wij zijn stiekem een huis binnen gegaan en het leek er echt of een groep rebellen langs was gekomen. Alles ligt er nog zoals toen, je ziet dat ze hals overkop zijn vertrokken. Van kleren tot playstationcontrollers en van meubels tot keukengerei echt alles ligt bezaaid door het huis op de grond. Erg indrukwekkend om te zien. Sommige bewoners proberen het leven weer op te pakken en bouwen op dezelfde plaats een nieuw huis. Waar de een alles heeft achtergelaten probeert de ander een nieuwe toekomst te bouwen. Hierdoor krijg je soms een mooi nieuw huis tussen 6 huizen waar het as nog tot het dak staat.  Zo zie je maar weer hoe sterk de natuur kan zijn.

Wij hebben nood gedwongen hier wat langer moeten blijven. Sabine had al een tijdje last van haar oor en dit was het enige stadje in dagen die een dokter had. Ze waren maar 2 uur per dag geopend  en die 2 uur hadden wij natuurlijk gemist en daarom zijn we een dag gebleven. Om deze dag in te vullen heeft Michael (voor het eerst in zijn leven) een werphengel gekocht en deze zijn we gelijk gaan uitproberen. En toen gebeurde er 2 dingen, 1 was te verwachten maar het andere niet. Michael had alles opgetuigd en daar ging die, de eerste worp in het water, hij draaide het molentje 1 keer en toen voor de 2^de keer en voordat die daar mee klaar was hing er al een vis aan! Hij had dus gewoon bij zijn eerste worp een vis gevangen. We hadden dus nooit verwacht dat hij wat ging vangen. Deze vis hebben wij samen dan ook vakkundig gefileerd. Die avond hebben we heerlijk genoten van dit heerlijk stukje vis. Na het vangen van deze vis gebeurde dus wat we wel verwacht hadden en dat was dat er niks meer gevangen werd en dat het haakje vast kwam te zitten waardoor we de lijn moesten doorsnijden. De avond hebben we trouwens wederom op een bijzondere plaats geslapen. Was het de avond ervoor langs een meer nu sliepen we op een groot grasveld met uitzicht op besneeuwde bergen met een grote gletsjer. Het enige nadeel wat wij van kamperen in Patagonië vinden is dat het ‘s nachts echt zo verschrikkelijk koud is… Wij slapen in een slaapzak met een wollen deken erover en met wat kleren aan en nog kun je soms wakker worden van de kou.

Nadat de tent weer in de auto zat zijn we langs de dokter gegaan. Toen we ons aanmelden sprak de assistent geen Engels en gelijk stond een man op die kwam helpen. Hij stelde alle vragen die een dokter ook kon stellen en schreef het allemaal netjes op zodat wij dit weer aan de dokter konden geven. Wederom zie je maar weer hoeveel aardige mensen er zijn! Eenmaal bij de dokter bleek het allemaal overbodig te zijn geweest want hij sprak zowel vloeiend Duits als Engels. Hij gaf Sabine een kuurtje mee waarvoor we wonderbaarlijk niet hoefde te betalen en zo konden wij onze weg naar het zuiden weer vervolgen.

Eindelijk zijn we op weg en kunnen we de vrijheid tegemoet in onze eigen Suzuki Jimny. Aangezien wij voorlopig verbonden zijn met de auto vonden wij het wel zo gepast om hem een naampie te geven. Het is uiteindelijk “El Mundo” geworden wel vertaald, de wereldreis. De route die we hebben uitgestippeld voor El Mundo is in ieder geval, Chili, Argentinië, Bolivia en Peru. Echter kan het zomaar zijn dat daar landen als, Brazilië, Uruguay of Paraguay aan toegevoegd gaan worden. Dit zal natuurlijk afhangen van de eventuele mooie of helaas ook slechte dingen die we mee gaan maken tijdens de reis. Nu willen we om geld te gaan besparen en ons avontuur wat bijzonderder te maken gaan slapen in een tent. Met andere woorden er moet geshopt worden om een compleet kampeersetje bij elkaar te krijgen. Hiervoor kozen we de eerst volgende grote stad uit en dat is Temuco. In de grote steden heb je hier in Chili allemaal grote winkels die je een beetje kan vergelijken met de Gamma of de Praxis bij ons. In deze winkels kun je ook kampeerspullen kopen en zo hebben we alles in verschillende winkels bij elkaar gesprokkeld. Van gaspitjes tot borden en van stoelen tot een 2 persoonsslaapzak. Nu hadden we in eerste instantie al een tent maar deze heeft het uiteindelijke doel niet gehaald. In Nederland hadden wij een pop-up tent gekocht zodat deze in 2 seconden zou opstaan. Sjaak en Marion hebben deze vervolgens via Dubai naar Nieuw Zeeland meegenomen en wij hebben hem daarna weer meegezeuld naar Chili. Voordat we hem gingen gebruiken wilde we hem nog even snel testen en toen gebeurde het.. De tent, die over de hele wereld is gevlogen sneuvelde tijdens zijn generale repetitie. De stokken braken af omdat ze broos waren geworden van alle koffers die erop gegooid zijn tijdens al zijn vluchten. Nog voor we van hem konden genieten moesten we al rouwend afscheid van hem nemen… Met andere woorden, we hebben maar snel een andere, grotere en beter tent gekocht! Haha

Eenmaal alles bij elkaar geshopt kon het avontuur echt beginnen en zijn we richting het Lake district  gereden. Het eerste plan dat we hadden was slapen in Villarrica en toen kwamen we er gelijk achter waarom wij zo graag met een auto wilde gaan reizen. Het plaatsje trok niet echt onze aandacht vandaar dat we gelijk door zijn gereden naar het iets commerciëlere plaatsje Pucon. Dit is de vrijheid die we wilde hebben!! Pucon is een plaatsje waar de Chilenen zelf naar op vakantie gaan en is daarom van alle gemakken voorzien. Hier konden we dan ook gelijk onze nieuwe campinguitrusting proberen. Onze tent zetten we voor het eerst op en binnen 5 min stond die al. Nog even ons bedje oppompen en hoppa klaar waren we. Toen we dat gedaan hadden konden we gaan genieten van onze steak van bijna een kilo die we heerlijk op een open vuur klaarmaakte. De grap komt nu, wij dachten dat we veel vlees hadden maar ergens anders op de camping hadden ze gewoon een half schaap aan het spit geregen. Welkom in Zuid Amerika! Nu hadden we beide het gevoel na de lange 3 weken in Santiago dat we weer eindelijk aan het reizen waren. Pucon is alles behalve een authentiek Chileens plaatsje maar wel mooi om te zien. Het was er vol met (Chileense)toeristen dit mede omdat er vele mooie meren en een nog pruttelende vulkaan omheen liggen. We zijn dan ook rond gaan rijden om deze meren te bewonderen en daar was die dan! Onze eerste (in onze ogen) ruige weg van stenen! Met wat gehobbel reden we er overheen en dit was wat wij van Chili verwacht hadden, vele ruige en stoffige wegen (tijdens het schrijven van dit stukje komen we hier echter wel op terug want dat was in verhouding met wat we nog voor onze kiezen kregen gewoon een biljardlaken).  Ook hebben we nog een dag besteed om een stuk de vulkaan op te rijden. Met Sabine achter het stuur kwamen we na veel gestuiter aan de voet van de vulkaan. Hier hebben we nog even gewandeld en genoten van het geweldige uitzicht.

Na 3 dagen zijn we weer verder gegaan naar de volgende stad, Puerto Vares. Hier lag onze volgende uitdaging. Als auto bezitter in Chili moet je wel je papieren op orde hebben. Bij ons verliepen bijna 2 papieren, de Permiso de circulation (wegenbelasting) en de Certificado Serguro Obligatorio (verzekering van de auto). Nu is ons Spaans alles behalve goed dus het beloofde weer een lastige klus te worden. In traditie van alle vorige problemen met autopapieren bleek het ook nu weer lastig te gaan worden. De Permiso de ciculation moet je verlengen bij het gemeentehuis en daar hadden we al snel de juiste afdeling gevonden. Na ruim 30 minuten wachten waren we aan de beurt en toen bleek dat je eerst de verzekering moest verlengen voordat je de Permiso de circulation kon verlengen. Nou oké dan maar eerst die verlengen dachten wij. We hadden de winkel al gezien waar je dit konden doen, tenminste dat dachten wij. Daar binnen stuurde ze ons gelijk weer weg en zeiden ze dat ze dat niet konden doen.. Wat nu? Snel maar weer terug naar ons hostel en na wat tips van een werknemer kwamen we uit in een klein verzekeringskantoortje. Hier hebben met de hulp van onze redder in nood google translate onze verzekering kunnen verlengen. Wij snel terug naar het gemeentehuis maar wij zijn nog niet gewend aan de siësta dus stonden we voor een dichte deur. Later terug gekomen konden we ook ons laatste papier regelen en hadden we dit probleem ook weer overwonnen! Met handen en voeten en met de hulp van vele lieve mensen kom je toch altijd weer ver!

Tijdens het kopen van deze auto wisten we dat we nog 1 probleem gingen krijgen. De auto is vrij klein aangelegd en met alle campingspullen en onze backpacks erin zit die goed gevuld. Nou is het zo dat we in mei een extra passagier gaan krijgen incl. bagage. Anneke (de moeder van Sab) gaat gezellig met ons door Bolivia en Peru reizen. Dus wij hadden bedacht om een rek te kopen voor op het dak. Dit is iets dat je hier namelijk veel ziet. Uiteindelijk kwamen we bij een garage uit waar iemand Engels sprak en hij wist ons fijn te vertellen dat dit niet mogelijk is op deze auto….
Gelukkig hebben we nog een paar maanden om te bedenken hoe we dit gaan oplossen!

Nu we alles geregeld hebben kunnen we gaan beginnen aan de famous  ruta 7 of ook wel de Carretera Austral genaamd. Dit is een doodlopende  ”snelweg”  van 1240km die stopt in het plaatsje Villa O’higgins. Deze merendeel ongeasfalteerde snelweg brengt je langs de meest afgelegen plaatsjes en schenkt je de mooiste uitzichten. Hier zullen we de volgende keer over gaan schrijven. Patagonië we komen!!

Na onze flinke kater in ons nieuwe hostel bleek ons geluk nog niet terug gekeerd. Janna en Erwin gingen richting huis dus we moesten nu voortaan de Spaanse varkentje alleen wassen. Na de vele kombi’s in deel 1 waren we nog niet klaar met bezichtigingen. We hebben nog een hele oude jongen gezien, een witte maar die was ver boven ons budget dus dat was een NEE. Toen kwam het zonnetje aan de hemel want we kwamen in contact met een rode kombi, volledige ingericht als camper. Hij was boven ons budget maar we vonden hem de moeite waard. De bezichtiging viel ons alleen iets tegen, hij bleek schade te hebben en er was een probleem met de motor (dit hadden ze niet vermeld). Maar toch was ons gevoel nog goed, als de prijs maar ging zakken. Dus na veel onderhandelen kwamen we op een akkoord. We kregen de auto voor nog steeds veel geld maar voor ons iets schappelijker prijs als wij zelf het motorprobleem regelde. Nu kwam het duveltje weer om de hoek. Na een akkoord en het prikken voor een data voor de notaris (alles wordt hier geregeld bij de notaris) kwam het financiële gedeelte. De eigenaresse dacht dat wij alles wel contant in 1 dag geregeld konden hebben. Als wij de auto in peso wilde betalen moesten wij meerdere dagen naar de bank om van ieder bankpasje het eindlimiet op te nemen, dit is dus nooit mogelijk in 1 dag! Toen wij dit uitlegden aan haar zei ze oh maar je kan ook in dollar betalen. Wat denkt zij nou……dat wij duizenden dollars op zak dragen…toen kwam de aap uit de mouw. Het moest nu geregeld worden of niet want ze ging morgen voor 3 weken naar Colombia. Waarom ze dit nooit eerder heeft vermeld is voor ons niet duidelijk, weer dagen verspild en weer een NEE. De dagen waren lang en we deden letterlijk niks. We sliepen overdag zo lang mogelijk uit en we leefden s ’nachts met films zoals Lord of the Rings en Harry Potter. Op een gegeven moment kwamen we op een breekpunt. De beslissing moest genomen worden,  of we wachten nog langer of we gaan met de bus. De deadline werd gelegd op na het weekend, het was toen maandag. Als we niks zouden vinden, was de enige oplossing de bus. Voor ons een verschrikkelijke beslissing, maar nog meer dagen te verspillen in Santiago schiet ook niet op. We hebben toen letterlijk met iedereen contact opgenomen die een auto te koop hadden staan, van 4×4 tot aan kombi’s.  Ineens kregen we uit het niets een sms’je van de blauwe kombi (de man die hem niet wilde verkopen) dat hij hem voor meer aan ons wilde verkopen.  Ja, veel keus hadden we niet dus we gingen akkoord met zijn bedrag. Toen kwam weer het heikel punt, een data voor de notaris werd geprikt maar we wilde eerste een proefrit maken. Blijkbaar had deze man een nieuw hobby gevonden, toeristen aan het lijntje houden. Want na weer gewacht was de eindconclusie dat wij hem lieten weten dat hij of de volgende morgen met de kombi voor de deur stond voor een proefrit, als alles ok was door te gaan naar de notaris. Maar de volgende dag zaten wij te hopen dat hij kwam, maar hij is nooit gekomen. Waarom, geen idee! Wat we nu wel weten, een JA betekent niks in Chili, het betekent net zoveel als met 5 cent naar een Ferrari dealer te gaan. (kleine compilatie van de kombi’s is te zien bij de foto’s)

De muren kwamen inmiddels letterlijk op ons af dus wat nu…op naar plan B. We hadden contact opgenomen met vele auto’s, gelukkig kregen we reacties terug.  Sommige positiever dan andere, uiteindelijk bleef er 1 auto over. Een Suzuki Jimny, een kleine 4×4. Deze was van toeristen, twee Noren die een maand in deze auto hadden rondgereden. De prijs was zoals gewoonlijk aan de hoge kant, maar we hadden het voordeel dat ze naar huis gingen, dus met spoed de auto wilde verkopen. Na een bezichtiging van de auto, waren we niet dol gelukkig maar het was een optie! De motor was prima alleen de auto had veel deuk schade aan de buitenkant. Na de opties op een rij te leggen was de beslissing snel genomen. De bus of deze auto. Het werd deze auto, na weer flink onderhandelen viel het dubbeltje onze kant op. We hadden een deal. Hopelijk betekent dit meer dan bij al die Chilenen. Het geld werd overgemaakt en de sleutel was in ons bezit inclusief de auto, de laatste drempel was het overzetten van eigenaar bij de notaris. Dus wij naar de notaris en daar was hij weer de duvel! Wat bleek, de autopapieren waren niet correct en de auto stond niet op de naam van de Noren maar nog op de vorige eigenaar. Naar wat heen en weer gebel met de vorige notaris in Los Angeles ( a 500 km onder Santiago) bleek het probleem te zijn dat de papieren nog niet waren behandeld en dat de man die hier voor verantwoordelijk was op vakantie was. We moesten dus een aantal weken wachten. Ja echt niet dus, we hadden genoeg gewacht. Gelukkig waren de noren het er ook over eens dat zij niet wilde wachten en dus een bezoek wilde brengen aan de notaris in Los Angeles. Dus wij met de auto en één van de noren op weg naar het zuiden. Aangekomen in Los Angeles eerst naar de autodealer (waar hun de auto hadden gekocht), hij sprak Engels en wilde met ons mee naar de notaris. Bij de notaris aangekomen was het op zoek naar de papieren, tussen alle niet verwerkte papieren kwam ook ons papier tevoorschijn. Nu nog de vorige eigenaar laten komen en alles overzetten naar Sabine.  Het vorige papier werd vernietigd en Sabine kon eindelijk haar handtekening gaan zetten. De auto stond op Sabine haar naam. Het enige probleem was, de officiële papieren kunnen pas opgehaald worden rond 20 maart in iedere registro Civil (gemeentehuis) in Chili. Dat is dus letterlijk nog een maand rondrijden in Chili en die tijd hadden we niet meer… We hebben besloten om richting het zuiden te rijden  en onderweg ergens het papier op te halen. Het belangrijkste was we konden eindelijk op weg……

Onze reis naar een nieuw continent begon alles behalve voorspoedig.  We hadden in Nieuw-zeeland het slechte nieuws te horen gekregen dat ons avontuur met de auto misschien niet door kon gaan. De Nederlandse auto (die wij  van te voren al hadden gekocht) was in beslag genomen door de Argentijnse douane en de eigenaar van de auto (Toon), een volgeling van de Dakar, kon onze auto niet ophalen omdat hij was gestrand met zijn motor in Chili. Als we wilde konden we zelf de auto bij de douane ophalen, de vraag was dan wel in welke staat was de auto en kregen wij hem wel mee. Dit waren teveel onzekerheden en daarom hebben we de deal afgeblazen. Met lood in onze schoenen zijn we op de valreep gaan zoeken naar auto’s en vonden we twee mogelijkheden. Twee Volkswagen kombi’s , één van een Nederlands stel (Erwin & Janna) en één van een Nieuw-Zeelandsstel.  De NL-Kombi was evt. al verkocht maar onze voorkeur lag toch bij de NZ-kombi, dus na wat ge-email hadden wij een bod gedaan. We kregen te horen dat ze op weg waren naar Buenos Aires. We moesten dus evt. onze vlucht omzetten of een busreis van 20 uur nemen maar dat hadden we er voor over. Wij vlogen namelijk op Santiago. We hadden nog geen directe JA te horen gekregen maar ze zouden ons mailen om hun locatie in BA door te geven om daar alles te regelen. Dus wij vernamen dat het toch wel een zekerheid was dat ons bod geaccepteerd was. De avond voor ons vertrek naar Santiago kregen we e-mail van de NZ-kombi dat ze de auto hadden verkocht, omdat ze hem twee dagen eerder konden verkopen. WHAT THE FUCK@!@#!# waar zijn de manieren van tegenwoordig. Met dus een blok in onze maag gingen we op weg naar onze nieuw continent.  Toen we aankwamen op de luchthaven in Auckland kregen we ook nog is te maken met een vertraging van 8 uur! We krijgen toch niet weer te maken met het ongeluk van Cambodja?!?!

Terug naar het centrum van Auckland had geen zin, dus het wachten kon beginnen, dit werd enigszins verlicht door wat kortingsbonnen die we kregen van de luchtvaartmaatschappij en gelukkig dat we wat film materiaal hadden meegenomen (Lord of Rings trilogie). Alleen hadden we een klein probleempje, we konden de laptop niet opladen omdat we niet de juiste stekker hadden voor het stopcontact. Dus met tegenzin een stekker gekocht die gekoppeld kon worden aan ons Europese stekker. Wat is nu het mooiste van dit verhaal. Toen we de 8 uur hadden overbrugt heeft mike het contact weer netjes terug gebracht naar de winkel met het bonnetje om zijn geld terug te vragen omdat hij “NIET GOED” was. Ze wisten natuurlijk dondersgoed hoe de vork in de steel zat maar ze konden het alleen maar retour nemen. Hahahah.

Onze vlucht zou een speciale worden, want wat veel mensen willen maar niet kunnen hebben wij deze vlucht gedaan. Terug in de tijd reizen… Vanwege het tijdverschil van 16 uur kwamen wij eerder aan dan we vertrokken. We vlogen om 23.45 en kwamen na een vlucht van 12 uur aan om 20.00 op  dezelfde dag.  Een bijzonder ervaring met helaas als gevolg een gigantische jetlag.

Aangekomen in Santiago ervaren we al meteen een obstakel, de taal.  Sabine had dan wel 2 maanden in Blanes gezeten en soms wat Spaans gehoord en gesproken maar dit was andere koek. Dit gaat in een tempo waar je u tegen zegt en Engels blijken ze nauwelijks in Chili te kunnen. Dus gewapend met een HELP IK SPREEK GEEN SPAANS boek gingen we de strijd aan om onze bestemming in Santiago te bereiken.  Na heel veel uur kwamen we gebroken aan in het hostel waar ook de NL-kombi te koop stond. Wat bleek, was hij vol. Dus tas weer op de rug en lopen naar een ander hostel. Daar aangekomen werden we meteen geconfronteerd met het feit dat we niet meer in Azië waren, de prijs voor een kamer in een hostel werd opeens wel zes keer verdubbeld en dan slaap je echt niet opeens in een suite, maar gewoon in een klein kamertje met een stapelbedje.

De volgende dag hebben we Erwin en Janna ontmoet, de eigenaren van de NL-Kombi. Helaas bleek hij al verkocht aan (de) Duitsers. Maar ze wilden ons graag helpen met het zoeken naar een Kombi en wilde dolgraag informatie delen over hoe hun, hun droom kombi hadden gevonden.  Het kopen van een auto in chili begint met het aanvragen van een RUT nummer, dit is een sofinummer. Diegene die het RUT nummer aanvraagt is ook diegene die de auto op zijn naam krijgt. Omdat in Chili veel douane ambtenaren machomannen zijn, leek het ons beter om een beetje gebruik te maken van Sabine haar vrouwelijkheid en blondheid. Dus Sabine werd een Chileense bewoner.  Tijdens het aanvragen van de RUT waren we al zo blij met Erwin en Janna, want zij hadden dit varkentje al eerder gewassen en Janna sprak ook nog is vloeiend Spaans. De volgende dagen stond in het teken van het zoeken naar een kombi.  Het geluk stond aan onze zijde want we vonden een mooie blauwe. Janna was ons vertaler en regelde een afspraak voor bezichtiging. Tijdens de bezichtiging was het geluk nog niet verdwenen, want de auto was in goede staat en de eigenaar sprak ook nog is Engels. We hadden al snel besloten, deze willen we. De volgende dag wilde we de auto nogmaals zien om een proefrit te maken en om dan evt. de deal rond te maken.  De afspraak stond gepland, maar daar kwam het duveltje om de hoek kijken.  De eigenaar smsde een paar uur later met de mededeling: Sorry GUYS I CAN SELL IT TO YOU!  De volgende morgen wilde we toch graag uitleg en hebben we de eigenaar opgebeld, hij vertelde dat hij niet genoeg geld had om een nieuwe auto te kopen en vandaar de kombi niet wilde verkopen.  We hebben nog een hoger tegenbod gedaan maar hier hebben we niks over vernomen. Raar maar waar. Onze zoektocht ging dus verder…. Hierna hebben we nog vele kombi’s voorbij zien komen. Maar voordat wij een opsomming gaan geven van alle kombi’s willen wij jullie nog even meenemen naar ons probleem: De taalbarrière.

Bedenk je even: Je bent in Turkije op vakantie en je wilt bij de bakker een broodje gezond bestellen, alleen het probleem is je lust geen tomaat en je wilt er geen saus op. De bakker spreekt geen Engels en spreekt alleen Turks. Hoe krijg jij je broodje zoals jij hem wilt zonder tomaat en saus. Inderdaad moeizaam! Mocht je geluk hebben, dat je een broodje hebt zonder tomaat en saus dan is het is gelukt door middel van handen en voeten of  een woordenboek. Zo is het dus bij ons gegaan maar dan ging het niet om een broodje maar om het kopen van een auto!

Na de blauwe kombi hebben we de volgende kombi’s gezien:
Alle kleuren kombi:  Deze kombi was vooral het zoeken naar de staplaats een ramp. We hebben een uur rondgelopen door een wijk. Maar ja, hier komt de taalbariere, je belt niet zomaar de eigenaar op om te vragen waar hij staat. Want jij spreekt geen Spaans en hij verstaat geen Engels. Uiteindelijk vonden hem maar oh my god wat was hij lelijk gespoten. Ze hadden hem net gespoten maar in alle kleuren van de regenboog door elkaar, dit mede om de schade die vooral aan de binnenkant was te verdoezelen. Dit was dus een duidelijke NEE.
Geel-Blauw: Deze kombi had natuurlijk al een kleine achterstand vanwege de kleur, maar het kreeg toch een kans voor een bezichtiging. Hier kregen we een heus welkomstcomité, de eigenaar (een jonge knul) had zijn hele familie opgetrommeld, zijn moeder sprak wat woorden Engels en Sabine begon al steeds meer woorden Spaans te spreken. Dus wonder boven wonder konden we duidelijk maken wat we wel en niet goed vonden. Helaas ondanks dat we het deze mensen gunde,  hadden we het gevoel dat deze auto ons niet door heel Zuid-America zou brengen. Dus helaas weer een NEE.
Grijze: Wederom vriendelijke mensen die ook een beetje Engels spraken maar helaas hadden we er geen vertrouwen in dat hij ons 30.000 km zou rijden, dus weer een NEE.

Zoals je wel kunt indenken werkt dit vrij frustrerend en kwamen de muren van ons hostel kamer aardig op ons af.  Nu zul je denken is er nog iets positiefs aan Santiago. Ja zeker, we hebben de stad (centrum) meerdere keren bezocht waaronder een keer met een free tour samen met Erwin en Janna.  We zijn ook naar een zwembadcomplex geweest, het enige nadeel was dat dit zich bevond op een berg.  Ons werd verteld dat het 20 min lopen was, bleek later 2 uur lopen… Totaal bezweet was het water een heerlijke verkoeling en het uitzicht maakte de wandeling naar boven goed. Stappen kun je ook goed in Santiago en dat hebben we wel geweten.  Als bedankje voor alle hulp die Janna en Erwin ons geboden hebben, wilde we samen met ze gaan eten om daarna een bioscoopje te pakken. Dit verliep iets anders, na de nodige drankjes aan tafel belanden we die avond in een club. Totaal bezopen kwamen we thuis. De volgende ochtend moesten we in alle vroegte uitchecken om naar ons nieuwe hostel te gaan. Dronken je tas nog moeten pakken is alles behalve een lolletje…  Het nieuwe hostel bracht ons helaas nog geen geluk, maar dit komt in deel 2.