Knuffelen na 8 maanden en racen op de deadroad.

La Paz stond vooral in het teken van het ophalen van de mama van Sabine en de deadroad. Deze schijnt één van de gevaarlijkste wegen in de wereld te zijn waar al menig mens het ravijn als eindstation heeft gezien. Sinds 2006 hebben ze vlak bij een andere weg aangelegd zodat het verkeer op deze weg minder is geworden en dus ook veiliger. Het plan was om hem samen  met El Mundo te rijden maar in Sucre hadden ze de olielek (weer) niet goed gemaakt dus hij stond bij de garage. We gingen dus over op plan B en dat was met de mountainbike deze weg af. Sabine had de laatste tijd veel last van der knie dus we waren lang aan het twijfelen of het wel verstandig was om dit te doen. We hebben uiteindelijk een keer ons verstand gebruikt en Sabine is met de volg bus achter ons aan gegaan. De kans dat het verkeerd zou gaan met de knie vonden we toch echt te groot. Toch was het soms spannender in de grote bus dan op de fiets. De weg is namelijk erg smal met veel blinde bochten en het constante diepe ravijn langs je, maakt het nog wat enerverender. Voordat we begonnen stopte we op een punt waar we de eerste bus al in het ravijn zagen liggen. Michael heeft het wat minder meegekregen dat het zo smal aangezien hij zich helemaal heeft uitgeleefd op de fiets. Hij had zich achter de gids genesteld en hij moest en zou hem bijhouden….UITSLOVER! Het is hem gelukt maar gesloopt kwam die na 2 uur aan. Later in de bus kwam hij toch wel tot de conclusie dat hij soms letterlijk tot randje is gegaan op de DEADROAD. We zullen maar zeggen, hij had deze adrenaline kick even nodig. Beide hebben we genoten van deze smalle weg vol met stenen en gaten. Michael naar beneden knallend op de fiets en Sabine soms letterlijk hangend over het ravijn.. Beneden kregen we de beloning van een heerlijk zwembad. Paar uur daar genieten en toen konden we weer terug naar La Paz.

La Paz is gigantisch, wij houden beide niet van deze steden omdat je verzuipt in de grootte van zo’n stad. De stad zelf is een soort vissenkom. Het is gebouwd tussen en vooral op de hellingen van de bergen er omheen. Dit ziet er mooi uit als je de stad van bovenaf binnen komt rijden en met alle lampjes in de avond. We hebben in La Paz verder niet meer gedaan als wat rond gestruind over de gekleurde souvenirs marktjes. Hier hingen soms ook gedroogde lichamen van baby lama’s. Na wat navraag bleken ze deze te gebruiken bij het bouwen van een nieuw huis. Deze begraven ze er onder en dit moet geluk brengen. Toch een raar gezicht voor ons als nuchtere westerse.

EN TOEN… was het moment daar, na 8 maanden zou Sabine haar moeder weer zien. Gespannen wachtend op de luchthaven om vervolgens heerlijk in elkaars armen te vallen. Anneke had een lange en zware vlucht gehad dus we zijn snel terug naar het hotel gegaan. We hebben daar heerlijke Hollandse dingen en cadeautjes  gekregen en voordat ze het zelf wist sliep ze al. De volgende dag had ze het nog erg zwaar dit door de lange vlucht en het ineens aankomen op 3600 meter en dat hakt er meer in dan je zou verwachten. We hebben het dus vooral rustig aan gedaan in La Paz. Met Anneke zijn we nog een keer de marktjes over gelopen. Wij waren inmiddels wel een beetje klaar met dit soort dingen maar voor Anneke was het allemaal nieuw. Dan merk je gelijk dat het even anders reizen is met iemand extra. Wel was het weer als of we elkaar vorige week nog gezien hadden. Heerlijk!

El Mundo was weer gemaakt en we konden vertrekken voor de eerste kilometers met zo’n drieën in deze kleine auto. We hadden eerder op deze reis al een oplossing gevonden voor het bagage probleem. We hebben een waterdichte zak gekocht die gemaakt was voor boven op het rek van een auto. Deze hebben we letterlijk met spanbanden vastgesnoerd. De banden liepen via de deur naar binnen en zo bleef het vast liggen op het dak. Althans dat was het idee, geen idee of het ging werken maar dit was de goedkoopste en gemakkelijkste oplossing die we konden vinden. We wisten ook niet wat al die bagage en 3 man met de auto zou doen. In Chili hadden we een keer met Nacho en Sean in de auto gezeten en toen had die wat rare geluiden gemaakt. Maar bepakt en bezakt vertrokken we in de morgen. Ons idee had in ieder geval gewerkt want alles paste precies in de auto maar het rare geratel was er wel weer gelijk. We hebben het maar voor lief genomen en gehoopt dat het goed zou gaan. De eerste route ging van La Paz gelijk richting Peru. We hadden de mooie route langs het hoogst gelegen meer ter wereld in gedachte, het Titicaca lake. Anneke werd dus gelijk getrakteerd op geweldige uitzicht over de bergen en het meer. Maar het hoogtepunt voor ons allemaal kwam toen we een stukje meer moesten oversteken. Een brug hadden ze niet en ineens lagen er allemaal ponton bootjes. Deze waren van hout met een klein buitenboord motortje en waar de auto op stond lagen gewoon een zooi planken op elkaar gegooid. Dit kunnen wij bij ons niet voorstellen maar hier is het niet meer als normaal. Geweldig gewoon!

Na een paar uur genieten kwamen we aan bij de grens van Peru en hier begon het drama. Eerst aan de Boliviaanse kant wilde ze onze jerrycan met benzine afnemen. We mochten geen benzine het land uitnemen kregen we te horen. De douane had de jerrycan al in zijn hadden om mee te nemen maar Michael griste deze uit zijn handen en begon de auto er mee te vullen. Hij dacht in de auto mag het wel mee dus dan maar even vullen. Toen hij dat gedaan had was het allemaal wel goed. We reden netjes de grenspost door, haalde onze paspoortstempel aan de kant van Peru en moesten alleen nog ff de auto registreren. Dat werd alleen niet “ff”… Toen we binnenkwamen gaf een norse oude man achter een bureau aan dat we met de auto het land niet in mochten. Onze papieren waren niet echt en we hadden er vouwen in zitten dus NEE! We schrokken, gelijk schoot de gedachte door ons heen, ja hoor Chili en Peru.. het is net als de vete tussen Arnhem en Nijmegen. “Wat nu” dachten we en na een tijdje onderhandelen hadden we nog steeds NEE op ons bord. Voor Sabine werd het even te veel, ze schoot uit der slof en barste vervolgens in tranen uit. In haar gedachten moesten we voor Anneke al een nieuwe ticket naar huis boeken. Terwijl Sabine buiten was, gingen Anneke en Michael door met onderhandelen en uitleggen over het feit dat we echt Peru in moesten. Anneke vloog naar huis vanuit Lima en daarna zouden wij weer naar Chili terug keren. Een 2^de man had wat meer medelijden met ons en hij nam ons mee een kamertje in. Na uiteindelijk ruim een uur niet weten of het ging lukken hadden we eindelijk het papiertje en was onze auto geregistreerd in Peru. Nog vloekend reden we de grens over met El mundo.

We waren nog maar net de grens over en we werden al weer stil gezet door de politie voor een controle. Dit ritueel herhaalde zich 3 keer binnen 30 minuten. Welkom in Peru zullen we maar zeggen! Wat later als gepland kwamen we aan in Pino waar we slecht voor de nacht verbleven om daarna door de rijden naar Arequipa.