Na 15 dagen Galapagos was het tijd om onze weg te vervolgen door Ecuador. We waren nog niet helemaal klaar met het dieren spotten. Ons lijstje voorafgaand aan de reis was voor een groot gedeelte al in vervulling gebracht, toch was er nog 1 grote wens vooral bij Sabine. In Nieuw-Zeeland was er niet voldoende tijd voor om het zuider-eiland te zien waardoor Sabine hier haar kans al mis liep, daarna in Argentinië bleek het niet het juiste seizoen te zijn. Nu ging het er toch echt van komen. We waren in het juiste seizoen en maar een paar kilometer verwijderd waar ze met 100% garantie gezien konden worden. Één van de grootste zoogdieren van de wereld, de walvis. Vanuit Guayaquil vertrokken we richting de kust naar het plaatsje Salinas. In de LP stond het beschreven als een duur resorts vol met toeristen met voldoende mogelijkheid van het zien van de walvissen maar in werkelijkheid moesten we de toeristen zoeken en de resorts waren er in onze ogen ook niet. Daarnaast stond er nergens dat je met een tour naar de walvissen kon. Hoezo totaal het tegenovergestelde. Na enige tijd langs de boulevard gereden te hebben, vonden we een mooi boutique hostel aan het strand voor een goede prijs (na veel onderhandelen). Na dat we waren gesetteld wilde we op zoek gaan naar een tour voor de walvissen, maar dat was toch een stuk lastiger. Of het was erg duur, of het zag er erg onprofessioneel uit of het was gesloten. Na nader inzien bleek ons hostel het aan te bieden en ook nog voor een goede prijs! De volgende ochtend stond onze tour op het programma. Met een man op 10 werden we in een boot gestopt om op zoek te gaan naar de walvissen. Op een gegeven moment zag Sabine een stuk van een walvis. Na in het Spaans geroepen te hebben tegen de kapitein welke richting bleken er meerdere walvissen in de buurt te zijn. Een aantal mochten boven bij de kapitein gaan zitten en dat lieten we ons niet twee keer zeggen. Vanaf deze positie had je nog beter zicht over de gehele oceaan. We kregen meerdere keer zicht op een walvissen groep maar toen we dichterbij kwamen waren ze weg. Na meerdere pogingen kregen we een groep in het vizier en ze waren druk in de weer om indruk te maken op het vrouwtje. De mannen sloegen met hun staarten, kwamen met hun kop boven het water uit en ze maakte zelfs sprongen (helaas hebben we dit niet kunnen vastleggen op een foto). Het is erg indrukwekkend om te zien dat een walvis van meerder tonnen volledig uit het water kan komen, met een echt bommetje als gevolg! Na meerdere walvissen gespot te hebben was het tijd om terug te gaan naar land. Onderweg sprong er een walvis ongeveer naast de boot omhoog. Helaas heeft Michael dit moeten missen omdat hij aan de andere kant van de boot aan het zoeken was. Elke seconde telt op dat moment. Maar wat was het indrukwekkend om elk detail te kunnen zien van dit gigantische beest. Weer terug op land besloten we meteen dat we het zeker nog een keer wilde gaan doen, maar nu op een andere locatie. Vanuit Salinas gingen we ons weg vervolgen naar het volgende walvissen plaatsje Puerto Lopez. Na een geweldige route langs de kust kwamen we aan in Puerto Lopez en toen werd het ons meteen duidelijk dat het hier vooral draaide om de walvis! Het dorp had overal walvissen afgebeeld, het had meer dan genoeg bureaus om een tour te boeken en het had veel meer toeristen dan Salinas. Na een rondje in het dorp gereden te hebben, vonden we een mooi hostel om een aantal dagen te vertoeven. We zijn er wel achtergekomen dat onderhandelen over de prijs van een hostel zeker de moeite waard kan zijn. Het kan je soms echt veel dollars schelen. Na het hostel was het weer tijd om een tour te zoeken. Na vele bureaus afgelopen te zijn bleek er overal ook een snorkeltour in te zitten. Daarnaast was er ook een mogelijkheid om een vogeltour er aan vast te koppelen a la Galapagos. De vogeltour wilde we zeker niet omdat we de Galapagos net achter de rug hadden. Daarnaast was de snorkel tour ook niet zozeer waar wij de voorkeur aan gaven maar een andere keus hadden we niet. Onze tour stond voor de volgende dag gepland, dus we konden nog even genieten van het heerlijke toeristische dorp! Wij zijn daar altijd zo gek op….niet dus! De dag daarna starten ons tour al heel anders dan de vorige. Hier hadden we een verzamel punt en vanuit daar zou je naar de haven lopen. Hier bleek dat de groep niet 10 personen was maar het dubbele. Allerlei groepen werden samen gegooid om de boot zo vol mogelijk te krijgen. Welkom in een toeristisch kutgat!. Maar gelukkig hadden wij nog een redelijk plaatsje weten te bemachtigen op de boot. Voordeel van deze tour was dat er een lunch inbegrepen was en dat je een gids kreeg, jammer dat die vent dan alleen maar Spaans spreekt. Wat wij het belangrijkste vonden was dat we een foto kregen van de springende walvis. Op een gegeven moment riep de kapitein dat er mensen weer boven mochten plaats nemen, dat lieten wij ons natuurlijk geen tweede keer vertellen. Dus hup naar boven en daar hadden wij weer een Royal seat! Op een gegeven moment hadden we al wat zwemmende walvissen gezien maar de springende was nog niet echt gesignaleerd. We waren met een andere boot druk op zoek toen er een moment was dat onze kapitein koos om een andere groep te volgen. Had hij dat maar niet gedaan. Want in de verte zagen we meerdere walvissen springen en de andere boot lag er letterlijk naast. Onze kapitein heeft nog geprobeerd om op tijd te zijn maar toen we er waren hielden ze op met springen. We hebben op een afstand een beetje mee kunnen genieten maar helaas missen we dus weer de FOTO! Na deze teleurstelling was het al weer tijd om onze snorkeltour te gaan doen. Sabine vond het een beetje te koud maar Michael was er van overtuigd dat het water warm was! Gelijk had hij, want de watertemperatuur was prima in orde, jammer dat het buiten het water dan zo koud is. Bij aankomst aan de wal, konden we maar 1 dingen zeggen: Walvis Check! Na deze bijzonder ervaring werd het al weer tijd om af te reizen naar Quito, de hoofdstad van Ecuador. Onderweg naar Quito hadden we nog 1 stop voor de boeg: het nationaal park en de vulkaan de Cotopaxi.
Category: Ecuador
Leave a Comment
Vanaf San Christobal moet je altijd 3 uur terug met de boot naar Santa Cruz, want dit is het centrale eiland. Ons eerste plan was om daar te blijven om de volgende dag een vogel tour te doen. Dit bleek niet mogelijk en daarom zijn we maar gelijk door gegaan naar het 3de eiland Isla Isabela. Voordat de volgende boot ging hadden we nog een paar uur en die hebben we benut om nog langer op Galapagos te blijven. We hebben onze vlucht verzet naar 2 dagen later dus maar liefst 15 dagen op de galapagos. We zijn er maar 1 keer in ons leven dus dan kunnen we het maar beter goed doen zullen we maar zeggen.
Om op Isla Isabela te komen moesten we weer 3 uur stuiteren en na totaal 6 uur op zee en meerdere kotsende mensen om ons heen waren we blij dat we er waren. Bij ons op de boot zat een wat ouder Canadees stel die altijd redelijk wat geld uitgaf aan accomodatie. Ze waren wel benieuwd hoe wij goedkoop sliepen en waar we dan sliepen. Ze vroegen of wij ze op sleeptouw wilde nemen en zo zochten we ineens voor 2 kamers. Na redelijk wat rond gelopen te hebben vonden we 2 mooie grote kamers en als bedankje namen ze ons mee uiteten. Toch weer mooi verdiend haha. Op dit eiland hadden we een druk schema want er is veel te zien en te doen. Als eerste hebben wij een wandeling gemaakt door soort bos en meren. Ook hier zagen we weer een hoop zeeleguanen en knal maar dan ook knal roze flamengo’s. In combinatie met de zonsondergang was het een mooi gezicht allemaal. Ook hadden we besloten om 2 mountenbikes te huren om wat natuurschoon te gaan bekijken. Tijden het fietsen zagen we een grote groep Blue footed booby’s (een soort meeuw met knal blauwe voetjes) zitten op een rots. Ze waren wat ver weg maar toch! Het mooiste wat we tegen kwamen waren de wilde landschildpadden die overal langs de weg liepen. De vorige zaten allemaal “gevangen” maar deze liepen gewoon rond. Ondanks dat we ze inmiddels al vaak hadden gezien blijven het leuke beesten. Door al het mulle zand kwamen we kapot terug maar toch konden we het niet laten om nog een keer langs de Flamengo’s te gaan. Een van de andere activiteiten op Isabela was een snorkel tour, hierbij was de kans dat je Manta rays tegen zo komen. Dit zijn zeg maar de grootste roggen die er zijn. We moesten eerst ruim een uur varen maar tijden dit tripje zagen wij ineeens een mega grote zwarte vlek in het water. Het bleek om een Manta ray te gaan van ruim 7 meter!! We waren te laat om erin te duiken om hem goed te zien maar bij de volgende kregen we gelukkig wel de kans. We hadden de snorkelspullen al aan en de kapitein zei precies wanneer we moesten springen. Hij deed het zo goed dat we boven hem in het water belande. Deze was iets kleiner met zo’n 4 meter maar wat een machtig beest. Eenmaal terug in de boot kwamen we aan op de snorkelspot. Hier kwamen we weer schilpadden en wat haaien tegen. Op een geven moment hadden wij ons wat afgezonderd van de groep en toen gebeurde er echt wat gaafs. Er kwamen 2 haaien van ongeveer 1,5 meter precies onder ons zwemmen. Ze waren zo dichtbij, dat als we onze hand uitgestoken hadden dan hadden we ze kunnen aaien. Ze draaide beide een paar rondje onder ons en toen vertrokken ze weer. We vermoeden dat we nooit meer zo dichtbij haaien zullen komen. Terug in de boot konden we onszelf even opwarmen en gingen we naar de volgende spot. Hier kon je door natuurlijke tunnels snorkelen en we hadden hierbij gezelschap van zeehonden en schildpadden. Hier kon je ook aan land en eindelijk zagen wij de Blue footed booby (meeuw met blauwe voeten) van dichtbij. Het waren er niet veel maar ze trekken toch de aandacht met die belachelijk blauwe voeten van ze.
Na onze snorkeltour waren we nog niet klaar met snorkelen. Naast de haven was een snorkelspot waar vooral veel zeeleeuwen komen jagen op vissen. Helaas hadden we geen wetsuit aan dus om het water weer in te komen was een hele strubbeling. Toch had je niet veel keus want je werd het water ingeduwd door de zeeleeuwen op de kade. Hun waren vooral in voor een spelletje. Sabine lag in het water haar snorkel goed aan het doen toen een zeeleeuw haar ongeveer een kusje kwam brengen, Sabine schrok zich een ongeluk. Tijdens het snorkelen kwamen de zeeleeuwen steeds van onverwachte hoeken, soms onder, soms boven maar vooral pijlsnel. Wie ook pijnsnel voorbij kwam zwemmen was een pinguïn. Leuk om die ook is onderwater te zien. Daarnaast hebben we veel vissen gezien en weer een rog. Wat kunnen we toch genieten van al dat moois.
Na deze enerverende dagen op Isla Isabela gingen we weer terug naar Santa Cruz. Ook de 2de keer op dit eiland hadden we genoeg te doen. Op onze vorige duik hadden we best veel gezien maar konden er niet helemaal top van genieten. Dit was een goede reden om nogmaals te gaan duiken. Voor de vorige duik hadden wij 6 maanden niet meer gedoken en die laatste duik had ons vertrouwen zeker niet opgekrikt. Lag het dan toch aan ons of was het echt de instructeur geweest?! Na 5 minuten in het water wisten we al dat het niet aan ons had gelegen. Alles ging heerlijk en soepel alleen was er bij de eerste duik niet heel veel te zien. Het mooiste is een school met duizende barracudas om ons heen. Tijdens de 2de duik zagen we wat meer zoals haaien en schildpadden. Al met al zijn deze duiken goed voor het vertrouwen geweest, we hebben mooie dieren gezien maar helaas niet zo mooi als bij de vorige duiken op Galapagos.
Tot nu toe hebben we erg genoten van de Galapagos eilanden. Al moet wel gezegd worden dat dit vooral van het onderwater leven is geweest. Het dierenpalet op land is ons wat tegen gevallen. We hadden verwacht/gehoopt dat je ook hier zou struikelen over van alles en nog wat. Je komt best veel tegen maar het is altijd hetzelfde of het is te ver weg. Wij wilde heel graag de opblaas vogel (Frigatebird ), wilde landiguanen en meerdere Blue footed booby’s zien maar dit was tot op heden niet gelukt. Om dit alles hebben we toch een tour geboekt die we zo lang mogelijk hebben uitgesteld omdat we hem erg duur vonden. Met deze tour gingen we met de boot naar een ander eiland. Wij hadden een klein lullig bootje verwacht maar het was gewoon een grote nette jacht. Dat was een meevallertje. Eenmaal bij het eiland aangekomen begon de wandeling en daar zagen we gelijk de opblaas vogel. Even uitleg over deze vogel; De vrouwtjes zijn relatief normaal zwart met wit maar de mannetjes maken het speciaal. Om lekker te zijn voor de vrouwtjes kunnen de mannen een soort rode ballon onder hun hoofd opblazen. Dit ziet er bizar maar vooral mooi uit want je ziet zelfs de aders lopen in de opgeblazen ballon. Blijkbaar vallen de vrouwtjes er ook nog voor want er liepen vele schattige kleine pluizenbolletjes rond. Niet alleen de Frigatebird heeft een paringsritueel maar ook de Blue Footed booby heeft dit. Als het mannetje zin heeft in het vrouwtje dan gaat die een soort dans opvoeren. Wij hadden het geluk dat we dit ook mochten aanschouwen. Het mannetje stak zijn vleugels de lucht in en begon van de ene op de andere voet te springen. Een dansende vogel kende we vooral vanuit tekenfilms Haha. We kwamen ook een paar van de gewenste Land leguanen tegen dus ons lijst is compleet! We hebben ongeveer alles gezien wat we wilde zien voordat we vertrokken.
Als afsluiter hadden we nog een dagje strand op de planning staan. Vanuit het dorp was het een stukje lopen maar voor we vertrokken wisten we niet dat het zo ver was. Sabine had haar brace niet om gedaan maar dit keer was zij niet de grootste zeurpiet maar was het Michael. Hij had zo weinig zin dat die de hele weg heeft lopen mekkeren. Eenmaal bij het strand bleek wel weer dat we echt veel geluk hebben deze reis. We hadden nog geen 2 stappen op het strand gezet toen we in de verte iets zagen springen uit het water. Toen we nog is goed keken zagen we een zeldzaam fenomeen. Het was een Ray (rog) die meerdere malen uit het water sprong/vloog. Mooi begin van ons laatste strand dagje. Het water was mooi rustig in deze baai en dat is niet alleen fijn voor ons. We waren lekker door het water aan het wandelen toen er ineens 5 wat kleinere en 1 grote haai van ruim 1.20 om ons heen zwommen. Toch een raar gezicht als dat gebeurd.
En toen was het zover om de Galapagos eilanden achter ons te laten. Na 15 dagen hadden we veel gedaan en gezien en wat waren we blij dat de boot niet door gegaan was. We hebben op een geweldig budget geleefd en hebben alles gedaan wat we wilde doen. De Galapagos eilanden zijn echt heel bijzonder. Op het land vonden we het echter iets tegenvallen maar het onderwater leven is on-voor-stel-baar!
Category: Galapagos Eilanden
One Comment
Vanaf het begin dat we vertrokken wisten we dat we èèn ding echt wilde gaan doen, naar de Galapagos eilanden. Hoe dichter we in de buurt van Equador kwamen hoe onzekerder het werd of we er wel heen konden. Tijdens een reis als dit bepaald geld ook vaak wat je wel of niet kan doen en dat was bij ons niet anders. Galapagos is over het algemeen erg duur om heen te gaan en na wat berekeningen kon het net wel of net niet binnen ons budget. We wilde er zo graag heen dat we besloten hadden om te bewijzen dat je de Galapagos eilanden ook op budget kan doen. De meeste mensen gaan er een dag of 9 heen maar wij wilde het goed doen dus besloten we 13 dagen te blijven. We hadden voor we vertrokken veel informatie verzameld over budget reizen op de Galapagos. Er zijn helaas een paar hoge kosten die we niet omlaag kunnen krijgen. Hieronder valt de vliegticket want die kost standard 400 euro pp. Wij vonden uiteindelijk wonderbaarlijk een ticket voor 250 euro pp. Helemaal gelukkig als we waren want het eerste geld hadden we al bespaard. Eenmaal op de luchthaven bleek er toch een addertje onder het spreekwoordelijke gras te zitten. We hadden onze ticket via een Nederlands bedrijf gekocht en het bleek dat ze ons een ticket voor alleen Ecuadorianen hadden verkocht. Bij de balie vroegen ze of we even 125 euro pp bij wilde betalen en als boete ook nog even 25,-. Ze waren wel zo lief om ons ook de optie van annuleren te geven maar geld terug krijgen kon niet. Haha wat een optie is dat?! Wij dus maar bijbetaald en ons voordeeltje was ook gelijk weg. Wel zijn we gelijk de strijd aangegaan met het bedrijf uit Nederland en tot op de dag van vandaag is de strijd nog steeds niet gewonnen.
Na dit (geld en frustratie) achter ons gelaten te hebben stapten we in het vliegtuig en kon het beginnen. Even wat uitleg waarom de Galapagos eilanden zo bijzonder zijn. Deze eilanden liggen 1000 KM uit de kust van Ecuador en hier leven vele zeer bijzondere dieren zowel op land als onder water. Galapagos betekend in het spaans reuzenschildpad en die zijn er ook in overvloed. Deze vindt je zowel in het water als op het land maar dit zijn niet de enige dieren. Een klein voorbeeldje; Een soort meeuw met blauwe voetjes, een opblaas vogel, manta rays van 7 meter lang, hamerhaaien, zeeleewen en ga zo maar door…
Aangekomen zijn we eerst ruim een uur op zoek geweest naar een hostel. Het heeft wel zijn vruchten afgeworpen want voor een normale prijs hadden wij èèn van de beste hostels van de hele reis. Nu dit geregeld is hadden we de volgende uitdaging. Het is op de Galapagos normaal dat je tussen de eilanden een bootcruise van 5 tot 8 dagen neemt. Naar onze mening moet je minimaal de 8 dagen boeken want anders zie je niet veel. Dit kost als je vooraf boekt minimal 1100 Dollar pp en dat vinden wij dus gewoon veeeeeelste veel geld. We hebben 2 dagen geprobeerd om bij de kantoortjes een lastminute te krijgen voor rond de 600 maar dit bleek nu niet mogelijk. We hadden er al rekening mee gehouden en plan B stelde we gelijk in werking. We besloten alles zelf te regelen; We gaan naar de 3 belangrijkste eilanden en boeken daar dagtours.
Op het hoofdeiland Santa Cruz waar we ook geland zijn kwamen we voor het eerst in aanmerking met de vele dieren die er zijn. We hadden gelezen dat er een bijzondere snorkelspot was. Je moest eerst een stukje met de boot taxi om vervolgens een stuk te wandelen. Tijdens het wandelen zagen we vele kleine vogels maar het mooiste waren de zeeleguanen. Op sommige plaatsen lagen ze gewoon opgestapeld, van kleintjes tot grote jongens van ruim een halve meter. De snorkelspot was bijzonder omdat deze in een kloof lag met kraak helder maar ijskoud water. De vissen die we er zagen vielen wat tegen maar de hele setting was wel echt mooi. Galapagos staat ook bekend om zijn grote en zeer oude schildpadden. In het Darwin center leefde tot juni 2012 Lonsome George. Een reuze reuze reuze schildpad die 100 jaar oud is geworden en de laatste in zijn soort was. Voor hem waren we dus een jaartje te laat maar gelukkig hebben ze hier meerdere grote (land) schildpadden. In dit centrum kwamen we ook de eerste land leguanen tegen die op de kleur (geel) na erg mooi om te zien zijn. Sabine had over een klein gratis extraatje gelezen. Als je in de avond naar de pier ging dan komen er haaien en soms rays (roggen) naartoe. Dit omdat het licht vliegjes aantrekt en vliegjes weer vissen en zo dus ook grote jagers zoals dus haaien. Wij zijn hier elke avond naar toe gegaan omdat het gewoon mooi is om te zien. Wij hadden het geluk dat we steeds vele haaien, soms een ray en zeeleeuwen zagen. De eerste dagen hadden we mooi budget kunnen doen op naar het volgende eiland.
Om op het andere eiland te komen moesten we eerst 3 uur stuiteren in een kleine speedboot over de wilde zee. Op San Christobal wilde we gaan duiken en naar een andere groep met reuze land schildpadden gaan. Voordat we dit deden gingen wilden we eerst naar een snorkelplek die goed stond aangeschreven. De plek was een afgebakend stuk zee. Toen we aan kwamen lopen zagen we ineens een zeeschildpad op het strand liggen zonnen naast een paar zeeleeuwen. Hoe dichtbij wil je wilde dieren hebben?! Het water was echt super koud dus de wil om er gelijk in te springen was er niet. Toen we op het strand ons mentaal aan het voorbereiden waren zagen we steeds een hoofd van een schildpad boven water komen. Op het moment dat we besloten hadden om er in te gaan keken we eerst waar die was om er zo heen te zwemmen. Eenmaal onderwater zoekend bleek het er echter niet 1 te zijn maar een stuk of 15. Hoe gaaf kan het zijn, soms zwommen er gewoon 5 reuze schildpadden (van meer dan een meter bij een meter) om ons heen. Zo dichtbij dat je met ze mee kon zwemmen en zelfs hun schild kon aanraken. Echt,wat fantastische en onvergetelijk om dit mee te kunnen maken!!
In de avond kon je ook in contact komen met wilde dieren. Want de pier en de daarbij behorende bankjes werden in beslag genomen door een kolonie zeeleeuwen. Op een avond zaten we rustig op een bankje te genieten van de zonsondergang toen we in de verte een zeeleeuw aan zagen komen. Niks bijzonders zul je denken. Nou bijzonder werd het zeker, want dat beest begon op een gegeven moment een geluid te produceren en begon onze kant op te schuifelen. Boos was hij zeker! Waarom? Omdat we op zijn bankje zaten. We waren dus letterlijk weggestuurd door een zeeleeuw. Het moet niet gekker worden.
In het binnenland van dit eiland is nog een park waar ze land schildpadden hebben rondlopen. Als je dit met een tour doet kost het 30,- pp maar wij hebben zelf een taxi geregeld en dan kost het samen 30 dollar. Hoe makkelijk kun je besparen! We hadden echt geluk want op het moment dat wij er waren, waren ze net aan het eten en dat ziet er bij deze prehistorische wezens erg grappig uit. De volgende dag gingen we duiken met kans op scholen met rays, schildpadden, haaien en hamerhaaien. Bij deze duiktoer zat ook een stukje snorkelen bij in. Op deze spot komen de zeeleeuwen letterlijk met je spelen. Ze komen naar je toe gezwommen, blazen wat bellen in je gezicht en gaan er weer vandoor. Geniaal gewoon! Na dit (koude) speelkwartiertje gingen we dan echt duiken op de Galapagos eilanden. Met een dik wetsuit gingen we erin en voordat we goed en wel op de juiste diepte waren ging onze gids samen met de andere vrouw uit onze groep als een speer omhoog. Verbaasd keken wij elkaar aan en hadden geen idee wat er gaande was. Wij besloten dus om ook omhoog te gaan en daar bleek dat de vrouw een paniekaanval had gehad. Toen ze zichzelf weer bij elkaar had geraapt probeerde we het overnieuw en dit keer ging het wel goed. Tijdens deze 2 duiken zijn we de meest bijzondere dieren tegen gekomen. Haaien, groepen met rays, reuze schildpadden en Michael heeft zelfs een hamerhaai gezien. Toch hebben we niet echt kunnen genieten van deze duiken. Onze gids zwom samen met de vrouw zo hard dat het leek alsof ze een trein moesten halen. Hierdoor waren wij alleen bezig met bijhouden en dan gebruik je erg veel lucht. Ze bleven ook nooit op de zelfde diepte en lette totaal niet op ons. Op het einde had Michael nog wel genoeg lucht in zijn fles maar onze gids reageerde ineens heel paniekerig en pakte zelfs zijn reserve regulator (reserve luchtslang). Allemaal heel wazig en zo zie je dat een duikshop je duik kan maken of breken want aan wat we gezien hebben lag het zeker niet.
Nadat we alle hoogtepunten van San Cristobal hadden bewonderd was het tijd om naar het volgende eiland te gaan.
Category: Galapagos Eilanden
One Comment
Na het afscheid met Anneke zouden we nog enkele dagen in Lima blijven om te bepalen waar we naar toe zouden rijden en vooral hoe. We hadden namelijk besloten om niet terug te rijden naar Chili om El Mundu daar te verkopen, dit vanwege verschillende redenen. Het kosten ons ontzettend veel tijd en we zouden precies dezelfde dingen zien die we al eerder hadden gezien. Daarnaast was de kans op een koper nog onzeker en bij een Chileen zouden we waarschijnlijk alleen een fooitje krijgen. Daarnaast het idee om met de bus verder te moeten trok ons ook niet echt dus de keus was snel gemaakt. De vraag was nu alleen waar gingen we El Mundo verkopen of dumpen? Ons plan werd om naar Colombia te rijden om de auto daar te verkopen.
Voordat we naar een Ecuador zouden gaan hadden we nog twee bestemmingen op het programma staan. Ondanks dat we al veel Inca kneut hadden gezien, konden we het niet laten om ons zelf nog 1x te trakteren met een ‘uniek’ bouwwerk. Dit bouwwerk stond in de stad trujillo, de stad zelf is geen reet aan maar ja, je moet er iets voor over hebben om een ‘uniek’ bouwwerk te bewonderen. Het bouwwerk is niks meer dan een ruïne, zoals alle anderen. Wat maakt dit bouwwerk nou zo bijzonder, tsjaaa?! Wat kunnen we er over vertellen… In onze ogen was het weer het zoveelste inca kneut en het viel ons daardoor tegen. Zoals wij dat kunnen liepen we er binnen 30 minuten doorheen. Tuurlijk het had zo zijn bijzonderheden; het was gebouwd aan de zee, het was ooit bedolven onder het zand en het had mooie reliëfs. Helaas kon het ons niet meer bekoren. Na toch echt de laatste Inca bezichtiging besloten we om naar een klein vissersdorpje te gaan om vis te gaan eten en vooral te genieten van de zee. Het dorp was pittoresk en het strand was toegankelijk voor onze buggy El Mundo. Op het strand kwamen we nog twee mensen met eigen vervoer tegen. Een gigantisch grote Amerikaanse camper, natuurlijk weer een frans gezin en een 4×4 met campertop. Toen we de 4×4 aan het bekijken waren kwam de eigenaar van de auto even met ons babbelen. Hij bleek een Belg te zijn die al twee jaar met zijn auto de wereld aan het overrijden was. Totaal was hij van plan om 9 jaar weg te blijven!! Hij kwam vanuit Colombia en daardoor konden we mooi wegenkaarten en de nodige tips uit wisselen. Uiteindelijk zijn we samen nog gaan uiteten om nog wat langer wereld verhalen te delen met elkaar. Omdat we in trujillo toch niks te doen hadden behalve dan de ruïne te bekijken hadden we tijd genoeg om één van onze mini dromen waar te maken. Namelijk opzoek te gaan naar een ticket voor de GALAPAGOS EILANDEN! Wonder boven wonder vonden we een ticket die erg goedkoop was. Normaal betaal je a 400 voor een ticket en wij hadden de ticket weten te bemachtigen voor 200. Helemaal gelukkig! WIJ GAAN NAAR DE GALAPAGOS EILANDEN!!!
De volgende morgen zouden we naar het surfers mecca van Peru gaan, Mancora. Toen we daar de volgende dag aankwamen was het vooral een zweeftevenbende, iedereen liep zonder shirt, de vrouwen zonder beha en de kledingstijl was vooral erg ‘HIPpisch’. Gelukkig vonden we een erg leuk surfershostel met ons eigen bamboe hutje, met het strand op loopafstand. De dagen dat we hier waren hebben we vooral genoten van even NIKS doen. Heerlijk mensen kijken en ze vooral in onze eigen taal flink afkraken. Nadat we geen stress meer hadden ( Ja, reizen kan soms net zo zwaar zijn als werken) stond de overgang tussen Peru en Ecuador op het programma.
Grens overgangen kosten altijd tijd maar dit keer koste het veel tijd omdat er van ons verwacht werd dat we van elk papiertje een kopie zouden maken. Dus moesten we opzoek naar een kopieermachine. Nu bleek er gewoon een houten kioskje om de hoek te zitten met alleen een kopieermachine erin. Blijkbaar toch gouden handel. Na alles ingeleverd te hebben werd El Mundo nog even gecheckt en kon het gezoek echt beginnen. Want bij veel grensovergangen kun je een verzekering kopen maar bij deze helaas niet. Ze vertelde ons dat we dit in het volgende dorp konden regelen. Maar ja waar koop je die? Na wat vraag werk kreeg we vooral te horen dat ze ons niet begrepen. Uiteindelijk kwam de politie ons helpen en kregen we een verwijzing naar een bank. Bij de bank aangekomen kregen we te horen dat er geen mogelijkheid was voor het verzekeren voor een maand maar een jaar was geen probleem. Dit was op zich niet zo’n probleem maar van de prijs vielen we van onze stoel. Ze vroegen 390 dollar voor een jaar en dat waren we dus echt niet van plan. Dus de keus was snel gevallen dan maar rijden zonder verzekering tot de volgende grote stad Guayaquil. Deze stad heeft niet veel te bieden, iedereen is hier alleen om een vlucht te pakken naar de Galapagos eilanden. We waren 2 dagen eerder in deze stad als gepland dus hadden tijd zat om voor El Mundo een verzekering te vinden. Na de hele stad wel drie keer doorgelopen te zijn en honderd keer NEE, kwamen we eindelijk aan het eind van de stad een klein kantoor tegen wat ons wilde helpen. Hier konden we ons laten verzekeren voor wel 5,45 dollar voor een maand. Hoezo een koopje! Na de verzekering moesten we ook nog regelen dat El Mundo een stalling kreeg voor het aantal dagen dat wij op Galapagos waren. Na wat onderhandelingspogingen kregen we het niet voor elkaar om tot een deal te komen. Uiteindelijk kregen we wat hulp van ons hoteleigenaar en kon El Mundo gestald worden voor 15 dagen voor 70 euro. Alles was geregeld en de dag van de vlucht was aangekomen. In de vroege uurtjes moesten we ons melden voor ons budget avontuur op de galapagos eilanden. We hebben er zin in!!!!!
Category: Ecuador, Peru
3 Comments
Nazca bleek een doodnormaal dorp te zijn met niet of nauwelijks toeristen, het was zelfs zoeken naar een bureau waar we ons ticket konden boeken voor de vlucht over de lijnen. Gelukkig dat in ons hotel een vliegticket geboekt kon worden. Zo waren er verschillende mogelijkheden, met een groot vliegtuig van een hoge perspectief (goedkope optie) of een duurdere optie waarbij je in een klein vliegtuigje zou gaan en vanaf lager perspectief. We kwamen tot de conclusie dat we waarschijnlijk zoiets maar 1 keer in ons leven zouden doen en dus gingen we voor de beste optie. In een inimini vliegtuigje (5 pers) vanuit het lagere perspectief. Of dit nu daadwerkelijk de beste optie was? Want hoe kleiner het vliegtuigje hoe meer je voelt……van iedereen kregen we te horen dat je goed ziek kon worden….Maar gelukkig waren we al aardig wat gewend met al dat gehobbel in El Mundo.
Wat zijn nu de Nazca lijnen? Tsja wie zal het zeggen. Wat weten we ieder geval wel?! Het zijn lijnen die figuren vormen in het midden van een woestijn.. Je hebt bijv. de Aap (de staart van de aap is het logo van Peru), de kolibri, handen, een vogel en ga zo maar door. Vanaf grondpositie kun je niet zien wat de figuren zijn, dat maakt het extra bizar. Hoe, door wie en waarom ze gemaakt zijn is en blijft een mysterie.
De dag dat wij onze vlucht gingen doen waren we toch enigszins gespannen vanwege de horrorverhalen over deze vlucht. Samen met nog twee andere toeristen gingen we ons vliegtuigje in, ons piloot moest het nog blijkbaar leren want de gehele vlucht kreeg hij uitleg. Houdt het spannend zullen we maar zeggen. Toen de eerste figuren zichtbaar waren, konden we ze in eerste instantie niet vinden. Wij zochten naar gigantische lijnen, deze lijnen waren er ook maar die waren geen figuren. Toen we naar vele aanwijzingen eindelijk door hadden dat de lijnen echt een stuk kleiner waren vonden we de figuren. Heel raar om al die figuren te zien midden in de woestijn. De vlucht zelf was inderdaad een rollercoaster. Om het figuur zo goed mogelijk te laten zien aan alle passagiers ging het vliegtuig steeds half op zijn kant. Dan weer links en dan weer rechts. Bedenk dat maar wat dat met je maag inhoud doet. De vlucht duurde 30 minuten maar we waren toch een beetje blij dat we met twee voeten op de grond stonden, behalve Anneke die wilde nog wel een rondje. “Helaas” zat er geen extra rondje in want we hadden een druk programma om Anneke zoveel mogelijk van Peru te laten zien. Anneke wilde heel graag een stel lijken bewonderen, en dus kreeg Anneke haar lijken. De weg er naar toe was nog niet echt een dodemansrit maar het parkeren wel. Tijdens het bewonderen van de opgegraven lijken kwam Michael erachter dat hij de sleutel van El mundo niet meer had. Enigszins in paniek liep Michael terug naar de auto op zoek naar de sleutel. Wij sluiten vanwege kleine mankementjes El mundo niet met een sleutel maar met het inhouden van een knop. Wat vele nu zullen denken, houden we toch nog even spannend. Want sommige zullen nu wel nieuwsgierig zijn naar de lijken… Deze lijken waren gemummificeerd, door de droogte van de aarde waren ze in perfecte staat. Sabine en Anneke hebben de mummies bekeken maar het tempo was vrij hoog omdat ze Michael maar niet zagen terug komen. Toen we eenmaal terug bij de parkeerplaats waren was het meteen duidelijk, de sleutel zat nog in El Mundo. Een hele operatie was er gaande, El mundo was al gestript door Michael en een wachtende taxichauffeur om te proberen het slot te openen met een ijzerdraadje. El Mundo vond dat gefriemel niet prettig en dat liet hij weten, het mechanisme in het slot brak af. Na nog meer gewriemel en veel gevloek ging de deur eindelijk open… Het probleem was alleen dat we naar een mechanic moesten om het probleem van het slot op te lossen. Een van de mannen die Michael had geholpen kende wel een mannetje. En zo gingen we van Anneke haar lijken naar Michael zijn mechanic. Na een uurtje werken was het slot gemaakt en waren we zo’n 20 euro lichter. Op dit soort momenten mis je toch echt de ANWB! Hoe dom dit ook was dit zijn wel de herinneringen die ons bijblijven. Elke keer als de deur dicht werd gedaan riepen Anneke en Sabine in koor, “Michael heb je de sleutel?” Hopelijk heeft hij zijn lesje ervan geleerd!
Na Nazca zouden we omhoog rijden via de kust naar het plaatsje Paracas. Hier zouden we een aantal dagen blijven voordat Anneke terug zou vliegen naar Nederland. Hoe snel was onze tijd samen gegaan. In Paracas hadden we ook weer een vol programma. We wilde heel graag wat wildlife zien en dat kon goed in een nationaal park voor de kust van Paracas. Voor Anneke was het allemaal nieuw, maar ook wij waren dit keer verbaasd. Tijdens de tour kwamen we zeeleeuwen tegen maar vooral miljoenen vogels. Nog nooit hebben wij zoveel vogels bij elkaar gezien, ontzettend bijzonder. Het was daarom ook oppassen dat je niet onder gescheten werd. Gelukkig kwamen we zonder witte vlekken terug in Paracas. De avonden brachten we vooral door met heerlijke vis eten in een van de locale tentjes, zelfs Anneke was al volledig ingeburgerd. Paracas ligt in een woestijn en we konden het natuurlijk niet laten om El Mundo even te testen in de woestijn. De gehele auto incl. passagiers waren bezaaid met zand omdat Michael het zo leuk vond om door mul zand te rijden en vast te komen zitten. Gelukkig kwamen we weer los en kon ons ritje door de woestijn voortgezet worden. We kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat El Mundo toch niet helemaal geschikt is om de Dakar te rijden. De volgende dag kozen we daarom voor een beter vervoersmiddel. Geen kameel maar een buggy. In een ander dorp kon je met een buggy de woestijn in. Dit dorp is een oase omringd door gigantisch woestijnduinen. Met 7 mensen klommen we in een buggy en zouden we even ons wanen in de Parijs Dakar. Onze chauffeur vond het geweldig om zo hard mogelijk de duinen in te scheuren. Wij kregen er een grote glimlach van oor tot oor van. Op een gegeven moment word je afgezet bij een duin waar je met een snowboard af kunt glijden. De hoogste duin mag je alleen op je buik, maar wat een kick…. De tweede duin mag je creatief worden en mag je als je durft zelfs staan. Nu we beide enige ervaringen hebben met sneeuw zou je zeggen dat zand moet lukken. NIET DUS! Dit is totaal anders. Na vele pogingen en ontzettend veel zand eten, lukte het Michael om staand de gehele duin af te glijden, Sabine deed het vooral in etappes en zelfs Anneke heeft de kleinere duin overwonnen en is er liggend afgegaan. Dappere mama!
Vanuit Paracas waren de laatste kilometers met ons drietjes in El Mundo naar Lima aangebroken. Onderweg naar Lima kwamen we nog een ruïne tegen die de moeite waard moest zijn. Na de machu pichu is een ruïne toch minder interessant. Wat we vooral leuk vonden was het rondwalen in de vele gangetjes en dan vooral het terug vinden van de uitgang. Na de ruïne waren het nog maar een aantal kilometers. Die hebben we wel in stijl afgesloten. Tijdens het zoeken van de juiste route (altijd een hele opgave met een kaart in een stad), reden we voor de zoveelste keer verkeerd en Michael lapte dus daarom even een regel aan zijn laars. Hij mocht niet draaien op de weg maar deed het toch. Al snel zagen we een politiemotor rijden en die liet ons stoppen. GVD toch niet op onze laatste kilometers. Michael griste de kaart van Anneke haar schoot en deed net of hij druk was met het zoeken naar de route. De agent vroeg om de papieren, Michael gaf netjes de papieren maar ondertussen zat hij nog steeds met zijn hoofd in de kaart. Op een gegeven moment vroeg Michael aan de agent of hij de weg wist naar die wijk. Dan blijkt maar weer, mannen kunnen geen twee dingen tegelijk doen, want de agent vergat letterlijk waarom hij ons stop had gezet en begon netjes de weg uit te leggen en wenste ons succes. Daar waren we toch mooi onderuit gekomen.
In Lima hebben we niet meer zoveel gedaan, veel rondgewandeld en genoten van de laatste momenten samen voordat onze wegen weer zouden scheiden. Toen het moment daar was, waren de nodige traantjes aanwezig en was het afscheid nemen moeilijk. Gelukkig wisten we dat de tijd na Anneke erg snel zou gaan en dat we dus vooral moeten genieten.
Category: Peru
2 Comments
